Αρετή

I

"Έλα Αρετή, θα αργήσουμε! " Φώναξε ο Γιάννης τραβώντας μου το χέρι. Ο Γιάννης είναι ένα από τα παιδια του ιδρύματος και φίλος μου από την πρωτη μου μέρα εδώ,  μόλις 8 χρόνων είναι ένα πανέξυπνο και χαρουμενο αγόρι γεμάτο ενέργεια. Με αξιολάτρευτες μελαχρινές μπούκλες που συνέχεια πέφτουν πάνω στα λαμπερά καστανά μάτια του.
Οι πρωτες μου μέρες στο Ίδρυμα ήταν δύσκολες, πολυ δύσκολες, αλλά ακριβώς μια μέρα πριν έρθω εγώ είχε έρθει και ο Γιάννης εδώ ο οποίος περνούσε ακόμα χειρότερα από εμενα, αν σκεφτείς οτι ειμασταν στην ίδια κατάσταση αλλά αυτός ήταν μόνο 5 τότε. Μολις με είδε να κάθομαι μόνη μου εκείνο το απόγευμα με πλησίασε και δεν ξεκόλλησε ποτέ από πάνω μου, οχι ότι με πείραξε. Μου άρεσε η παρέα του και από ότι είδα κανένα άλλο παιδί εκεί μέσα δεν φαινόταν αρκετά φιλικό ώστε να του ξεκινήσω κουβέντα.
Σήμερα κλείνουμε 3 χρόνια μέσα στο Ίδρυμα, οχι ότι θα το γιορτάσουμε κάπως ή κάτι τέτοιο αλλά μου αρέσει να κρατάω της ημερομηνίες και να θυμάμαι, όπως θυμάμαι ότι πριν από 3 χρόνια και 12 ημέρες έχασα τα δυο άτομα που είχα πιο κοντά από οποιονδήποτε στην καρδιά μου.
"Μην ανησυχείς Γιάννη, το κουδούνι για το σχολείο σου χτυπάει σε 10 ολόκληρα λεπτά. "
"Ναι αλλά για το δικό σου χτυπάει σε 5 λεπτά και δεν θέλω να σε κάνω να αργήσεις. " Είπε τραβώντας μου πιο πολύ το χέρι.
Κάθε μέρα ένα βανάκι από το ίδρυμα αφήνει όλα τα παιδιά έξω από τα σχολεία. Το δημοτικό ήταν ένα τετράγωνο μακριά από το λύκειο και το γυμνάσιο τα οποία στεγάζονταν στο ίδιο κτίριο. Εγω, ένα ακόμα παιδι, ο Μιχάλης που ήταν ένα χρόνο μεγαλυτερος μου και η κυρία Σέβη που μένει μαζί μας, ήμασταν υπεύθυνοι να πάμε τα μικρότερα παιδιά στις τάξεις τους με ασφάλεια ενώ ο κυριος Γιώργος, που οδηγούσε το βανακι κάθε πρωί, σιγουρευόταν ότι τα μεγαλύτερα παιδιά έμπαιναν στο σχολείο τους.
Φτάνοντας μέσα στο δημοτικό έκανα μια μεγάλη αγκαλιά τον Γιάννη και τον χαιρέτησα με ένα φιλί στο μάγουλο.
"Καλό μάθημα! Και να προσέχεις. "
Εκείνος μου χαμογέλασε πλατιά και τρέχοντας να βρει τους φίλους του με χαιρέτησε από μακριά.
Λέγοντας αντίο στα υπόλοιπα παιδια ξεκίνησα με την κυρία Σέβη και τον Μιχάλη για το δικό μας σχολείο.
"Τον κακομαθαίνεις. " Είπε ο Μιχάλης συνοφριωμένος.
"Δεν πειράζει ξέρεις. Ένα φιλί του έδωσα μόνο. " Του απάντησα.
"Κι όμως πειράζει, θα τον πειράξει παρά πολύ ειδικά όταν εσύ θα φύγεις και θα μείνει μόνος του στο ίδρυμα. Σας βλέπω κάθε μέρα, κάνοντας παρέα μαζί σου έχει γυρίσει την πλάτη του σε όλους τους συνομήλικούς του και όταν δεν θα είσαι πια εκεί για εκείνον, θα καταλάβει ότι δεν έχει κανέναν φίλο. "
" Θα είμαι πάντα εκει για εκείνον, ακόμα και όταν ενηλικιωθώ και εξάλλου, ο Γιάννης είναι ένα λαμπρό παιδί, θα κάνει πολύ εύκολα άλλους φίλους. "
"Οκ" Απάντησε εκείνος αλλά κάτι μου έλεγε ότι το είχε πει ειρωνικά, πραγμα που μου την έδινε στα νέυρα αλλά δεν του απάντησα μιας και είχαμε φτάσει στο σχολείο.
Χαιρετώντας την κ. Σέβη και τον κ. Γιώργο, πήρε ο καθένας τον δρόμο του.
~ ~ ~
Είμαστε μόνο τρία παιδιά από το ίδρυμα στο Λύκειο και αλλά τέσσερα στο γυμνάσιο ωστόσο, μας αρέσει στους περισσότερους να προσποιούμαστε ότι δεν ξέρουμε ο ένας τον άλλον και ότι είμαστε μερικά φυσιολογικά παιδιά. Αυτό κάνω κι εγώ, αγνοώντας τους υπόλοιπους με τους οποίους μένω μαζί και προσπαθόντας να ξεχάσω που κοιμάμαι τα βράδια.
Η αλήθεια είναι ότι δεν κάνω και τόσο εύκολα φίλους και δεν είμαι και πολύ κοινωνική, αλλά έχω καταφέρει αυτά τα χρόνια που είμαι εδώ, να γνωρίσω μια πανέμορφη και πανέξυπνη κοπέλα, την κολλητή μου την Ειρήνη. Με μακριά κάστανα μαλλιά που φτάνουν κάτω από την μέση της, μελί μάτια, ένα υπέροχο χαμόγελο που το συνοδεύουν δυο λακάκια από δεξιά κι αριστερά και λεπτεπίλεπτα ψιλά πόδια με τα οποία φτάνει στο 1,77, μοιάζει με μοντέλο. Παρόλα αυτα έχει αποφασίσει ότι θα ασχοληθεί με την βιοχημεία περνώντας τα χρόνια της κάνοντας διάφορες έρευνες σε ένα εργαστήριο.
Την θαυμάζω γιατί είναι τόσο σίγουρη για αυτό που θέλει, έχει βάλει έναν στόχο και τον κυνηγάει ενώ εγώ έχω φτάσει στην δευτέρα λυκείου χωρίς να έχω ακόμα καμια ιδέα για το τι θέλω να κάνω στην υπόλοιπη ζωή μου. Αποφάσισα να πάω στην θεωρητική κατεύθυνση γιατί τα μαθηματικά μου φαίνονται σαν κινέζικα και η φυσική μου προκαλεί πονοκέφαλο αλλά μέχρι εκεί. Έχω κοιτάξει μια-δυο φορές τις σχολές που θα μπορούσα να περάσω αλλά καμία δεν μου κίνησε το ενδιαφέρον προς το παρόν.
"Μάντεψε τι! Μάντεψε τι!" Άρχισε να φωνάζει η κολλητή μου με το που με εντόπισε στο προαύλιο, τρέχοντας χοροπηδιστά προς το μέρος μου. Η Ειρήνη πεθαίνει για κουτσομπολιά, ισχυρίζεται πως είναι απλώς κάτι για να την κρατάει απασχολημένη, καθώς επίσης ένας καλός επιστήμονας θα πρεπει να ερευνά και να ανακαλύπτει τα πάντα για τον κόσμο γυρω του.
"Τι;" Ρώτησα, γνωρίζοντας ότι έτσι κι αλλιώς θα το ξεφούρνιζε αργά- γρήγορα.
"ΗΡΘΕ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΠΑΙΔΙ!" Απάντησε, "και είναι και στο τμήμα μας!"
"Καινούριο παιδί; μα είναι σχεδόν Νοέμβρης."
"Μόλις μετακόμισε εδώ, τρία στενά πιο κάτω μάλιστα. Άκουσα πως είναι κούκλος, δεν τον έχω εντοπίσει ακόμα αλλά όλο το σχολείο βουίζει για την πάρτη του. Ακόμα και τα κορίτσια από την τρίτη τάξη έχουν πάθει την πλακα τους!"
"Δεν πρέπει να τον αφήσουμε να μας ξεφύγει τότε." Είπα λίγο κοροϊδευτικά, γελώντας. Δεν ξέρω καν γιατί ενδιαφέρεται τόσο εκείνη, έχει ήδη ένα υπέροχο αγόρι με το οποίο είναι υπερβολικά ερωτευμένη, κατά την γνώμη μου.
"Το ξέρεις ότι το λέω για εσένα έτσι;" Απάντησε με τρομακτικά σοβαρό ύφος. "Πρέπει να βρεις ενα αγόρι κάποτε! Δεν μπορείς να φέρεσαι σαν γεροντοκόρη για πάντα."
"Την έχουμε κάνει αυτή την συζήτηση πολλές φορές, ένα αγόρι είναι το τελευταίο πράγμα που με νοιάζει αυτή την στιγμή. Έχω ήδη πολλά προβλήματα, δεν χρειάζεται να ασχοληθώ με έρωτες και σαχλαμάρες."
"Γιατί δεν του δίνεις τουλάχιστον μια ευκαιρία; Σου υπόσχομαι πως το να έχεις κάποιον δίπλα σου είναι ότι καλύτερο υπάρχει."
"Απ ότι λες όμως αυτός ο καινούριος έχει κι όλας ουρές από πίσω του, δεν πρόκειτε να γυρίσει να κοιτάξει εμένα έτσι κι αλλιώς."
Κι ευτυχώς πριν προλάβει να απαντήσει, χτυπησε το κουδούνι και με έσωσε από αυτή την συζήτηση.