Freed Souls

Chapter 27

Chapter 27: Long Night

Astralla

After they left to hunt for food, I cried again. Kung nakikita lang ako ni Brix ngayon ay malamang na sinabihan na niya na naman akong tumahan na parang gano'n lang 'yon kadali.

I have all the time in the world to think of everything that happened which led me... here. Alam kong hindi pa ako gano'n katagal sa mundong ito pero sobrang dami na ng nangyari. It felt like I've already experienced a decade worth of memories.

Pagkatapos kong umiyak ay pumulot na ako ng mga tuyong kahoy na magagamit sa pagpapadingas. Kung kanina ay umiiyak, ngayon naman ako nakangiti na ako.

This carried me back to that time when Brix brought me to this small cabin in the back of Mansion of Nightfall Clan where we spent a little time together. That's also the first time he made me feel something.

I wasn't exactly sure what I was feeling for him that time, but I didn't want him to give up on me. Iyon ang mga panahong akala ko ay bibitiwan na niya ako para ipaubaya sa kanyang yumaong ama.

Until now... I only see myself serving no one but him.

I don't mind if this takes forever.

I only want him.

Wala akong makitang posporo kaya ginawa ko ang tinuro sa akin ni Brix noon. Gumawa ako ng apoy gamit ang pagkiskis sa mga kawayan. Natagalan din ako bago napausok 'yon at nagliyab.

Napangiti ako habang nakatingin sa apoy. He will be proud of me!

I was done with everything when the surrounding suddenly felt eerie. Dumilim ang kalangitan at parang pinagkait ng kalikasan ang hangin. Sobrang bigat sa pakiramdam. Wala naman akong ginawang mabigat pero parang babagsak ang katawan ko kahit na ilang segundo.

Bumaling ako sa likod ko. Hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon ko. Tuluyan nang bumigay ang mga tuhod ko at napaluhod sa harapan nila.

The Four Cloaks were standing in front of me.

Nanuyo ang lalamunan ko. I felt chills down my spine knowing these are our ancestors. They are the creator of our sacred laws and the ones who settled the dispute between humans and vampires.

I couldn't do anything but stare at them.

"Isa lang sa mga anak niyo ang maaaring manatili sa mundong ito, gaya ng pinaglaban ninyo dati na pinagbigyan namin. Nasa inyo ang desisyon kung sino. Bibigyan namin kayo ng palugit. Bago lumubog ang araw bukas, kailangan ay nakapili na kayo. Kung hindi ay kami na mismo ang pipili para sa inyo. Ang oras ay tumatakbo... ito na ang huling pagkakataon. Hanggang sa muli."

I wanted to scream that I won't let them take away one of my kids, but my numb body wouldn't let me. I just felt the warm liquid escaping from my eyes as I stared at them hopelessly.

What could we do against them?

Gaya ng biglaan nilang pagsulpot, bigla rin silang naglaho na parang mga itim na usok. Sumikat muli ang araw at bumalik ang lamig ng hangin. Tila nakawala rin ako sa tanikalang nakapulupot sa leeg ko at nakangiwa nang maluwag.

A loud gasped escaped my lips. Napatukod ako sa lupa habang habol-habol ang hininga kong napatid. Hindi pa ako gaanong nakakabawi roon pero naramdaman kong pabalik na ang mag-aama.

Bago lumubog ang araw bukas...

I wasn't completely recovered from what just happened, but I didn't want my kids to see me in this state and worry about me or even noticed that something's wrong. They just fucking got together and now they are bound to get separated again? But this one... forever?