Ήσουν όλα όσα χρειαζόμουν..

Η φυγή

Το βλέμμα της έπεσε πάνω του.

Παρατήρησε τον τρόπο με τον οποίον έσκαβε το χώμα για ακόμα μια φορά , προετοιμάζοντας το έδαφος για τα νέα λουλούδια που θα φύτευε τις επόμενες ώρες. Ο ήλιος βρισκόταν ήδη στο υψηλότερο σημείο του και μια περίεργη ζέστη ανέβλυζε σαν να από τον πυθμένα της γης ,όταν εκείνος έβγαζε το μπλουζάκι που φορούσε , αποκαλύπτοντας το γαλακτερό σχεδόν δέρμα του.

Η ανάσα της έμεινε μετέωρη για λίγο ,το στόμα της άνοιξε σε έναν μικρό αναστεναγμό σκεπτόμενη όλες εκείνες τις στιγμές πάθους που είχαν ζήσει μόλις λίγες ώρες νωρίτερα. Ω,ναι, ο άντρας της ήταν ένα θεριό στο κρεβάτι ,ικανός να βάλει φωτιά στα θέλω και τα «πρέπει» της, έτοιμος να εξερευνήσει κάθε σπιθαμή του δέρματος της.

Γνώριζε καλά πως φαινόταν στα μάτια του. Η ιδανική γυναίκα, αυτή που αποδεχόταν το κάθε του ελάττωμα και λάθος ,δίχως να φέρει αντιρρήσεις ή να τον μειώσει. Στο πλευρό της είχε βρει την μητέρα έψαχνε αλλά και σύντροφο που πάντοτε έψαχνε.

« Θα μπορούσες να με πλησιάσεις… δεν δαγκώνω, ορκίζομαι.» άκουσε πρώτα το ελαφρύ γέλιο του και έπειτα παρατήρησε τον τρόπο με τον οποίο στεκόταν.
Είχε αφήσει καταγής το φτυάρι και από το μέτωπο του έτρεχε ένα ρυάκι από ιδρώτα. Χώμα κάλυπτε το σώμα του και από τα σκισμένα του χείλη έτρεχε λίγο αίμα.. μάλλον είχε ανοίξει ξανά η πληγή του.

Η πληγή….

Δεν ήθελε να το σκέφτεται ωστόσο της ήταν αδύνατον να μείνει μακριά του. Σαν αερικό , σηκώθηκε από την καρέκλα της ,αφήνοντας πίσω την σκιά που τόσο της προσέφερε η ομπρέλα , και κατευθύνθηκε στο μέρος του βάζοντας το ένα πόδι μπροστά από το άλλο. Το περπάτημα  της έμοιαζε με αυτό ενός μοντέλου ( ή έτσι της έλεγαν από νεαρή ηλικία) ενώ οι γοφοί της λικνίζονταν αισθησιακά σε έναν αόρατο ρυθμό.

« Τόσο όμορφη…» ψιθύρισε στο αυτί της , κάνοντας την να κοκκινίσει . Η Αδελαΐδα ήξερε πως έπρεπε να αντισταθεί, να φύγει μακριά του .. πώς όμως;

Χάιδεψε τα άνω χείλος του με το δάχτυλο της ,χαμένη στα γκρίζα μάτια του. « Πάλεψε μαζί σου..» δεν ήταν ερώτηση.

« Είσαι σίγουρη πως θέλεις να μάθεις;» ο τόνος του ήταν ήρεμος ωστόσο κάτω από την επιφάνεια ένιωθε ήδη μια απροσδιόριστη ένταση.

Ο Νικ προτιμούσε να μείνει σιωπηλός ,να μην της ομολογήσει όλα όσα έκανε στην δύσμοιρη κοπέλα ,μα η Αδελαΐδα έμοιαζε σαν να κρέμεται από το στόμα του. Λες και περίμενε να της πει όχι , να της φανερώσει πως είχε αλλάξει.

Η σχέση τους είχε αλλάξει εδώ και κάποιους μήνες. Όσο και αν ο ίδιος έκανε τα στραβά μάτια στις έμμεσες κατηγορίες της , του ήταν δύσκολο να κρύψει την δυσαρέσκεια που ένιωθε απέναντι της πλέον.

« Τι θες να μάθεις, αγάπη μου;» το στόμα του κύρτωσε σε ένα αφύσικο χαμόγελο.

«Την σκότωσες, έτσι δεν είναι; Όπως και τις υπόλοιπες.» θα έπρεπε να μείνει αμέτοχη. Να παραστήσει πως αποδέχεται το βίαιο παρελθόν του , την λατρεία του προς το έγκλημα. Έτσι δεν έμεναν τα θύματα ζωντανά άλλωστε;

« Υπάρχει κάποιος άλλος ;» τα μάτια του Νικ για κλάσματα δευτερολέπτου στράφηκαν στο φτυάρι λίγα μέτρα παραδίπλα προτού ξανά γυρίσουν στην λεπτεπίλεπτη γυναίκα του. Θα μπορούσε άνετα να κλείσει τα χέρια του γύρω από τον λαιμό της ώσπου να ακουστεί ο χαρακτηριστικός ήχος των κομμάτων που σπάνε. Μια κίνηση μόνο θα ήταν αρκετή για να την βγάλει από την μέση και έπειτα θα την έθαβε από κάτω του… κάτω απ’ τις ορτανσίες και τους νάρκισσους που κάλυπταν κάθε σπιθαμή της αυλής τους ανάμεσα σε πολλά άλλα είδη φυτών.

Θα ήταν ένα πτώμα ,μια ακόμα όμορφη γυναίκα που τόλμησε να τον αψηφήσει και να φερθεί ..να φερθεί σαν μια χυδαία πουτάνα όπως η άθλια μάνα του. Ω ναι, θα του ήταν τόσο οδυνηρά εύκολο να τερματίσει την ζωή της.

« Φυσικά και όχι..» απάντησε εκείνη παίρνοντας τα χέρια του στα δικά της. Τα έφερε στο ύψος της καρδιάς της έτσι ώστε να νιώσει κάθε χτύπο ,κάθε ανάσα.