POSITIONS

[7: İlkler]

Merhaba.

Taehyung'un annesine sinirlenirken rica ediyorum fazla ciddi itemler kullanmayin, her seyi taehyung'un acisindan gordugunuzu unutmayin. Bu kitap taehyung'un zihnini anlamaniz acisindan daha iyi olacagi icin bu sekilde kahraman bakis acisi ile anlatiliyor, bunu ozellikle yapiyorum. Amacim sizi herhangi 1 karaktere anti yapmak ya da ona sovmenizi saglamak degil. Burasi Taehyung'un zihni ve siz diger insanlarin ne hissettigini sadece Tae'nin tahminleri sayesinde biliyor ve anliyorsunuz. Umarim ne demek istedigimi anlatabilmisimdir.

İyi okumalar. 

Miyav 

Aynalar, varlıklarından pek hoşlanmadığım eşyalardı. Genelde kendimi görmeyi pek sevmez, varlığımdan rahatsız olurdum. Ama bir şeylerden ne kadar hoşlanmıyor isem, o şeyler o kadar etrafımda varlık gösterirdi. Mesela insanlardan tiksiniyor olmama rağmen yedi milyar insan nüfusunun varlığını sürdürdüğü bir gezegende yaşıyordum. Üstelik her geçen gün sayıları çoğalıyordu. 

Eğer dünyada bu kadar çok insan olmasaydı muhtemelen daha iyi bir yer olacaktı. O kadar fazlaydık ki, Dünya bize yetmiyordu. Herkesin gözünde büyüttüğü bu gezegen ise bütün bu evren ele alındığında bir noktadan bile daha küçüktü. Mesela insanlar her zaman uzaylıların burayı istila ettiği ile ilgili filmler çekiyor, bu senaryo senelerdir milyonlar satıyordu. Ama, biraz mantık çerçevesinden bakın olaya; sizce uzaylılar bir gezegen istila etmek istese o gezegen Dünya mı olur?

Uzaylıların sikinde bile değiliz, ki olamayız, onların siki bile bizden daha büyük amk.

Dünya o kadar küçük bir yer ki, kelebek etkisi diye bir şey var. Küçücük ve önemsiz görülen olayların ileride çok büyük etkilere sahip olabiliyor olmasının gerçek sebebi gezegenimizin minicik olması. Burada bir kelebek kanat çırpsa başka bir yerde bu kanatların rüzgarı fırtına çıkartabilir mi? Sikeyim, burada kanatlarını çırpan kelebek ile aynı anda kaç milyon tanesi daha çırpıyordur kim bilir?

Velhasılıkelam, Dünya küçük arkadaşlar. Ve bu küçüklük, babanızın halasının aslında kız kardeşiniz çıkmasını sağlayabiliyor. Çok saçma ama şu on dokuz yıllık hayatımda yaklaşık on bir senedir bilinç sahibi bir şekilde dolanıyorum ve hiç birbiri ile bağlantısı olmayan olaylarla karşılaşmadım. Mesela Jungkook'u bir süre önce eve davet etmiş olmam ile o bir süre önceden beridir evden çıkamıyor olmamın uzaktan bakılınca hiçbir alakası yok aslında. 

Ama küçük olaylar büyük olayları başlatıyor işte, kelebek etkisi. Misaller ile anlatayım, Jungkook ile takıldığım günün ertesi gününü ele alalım önce. Okula giderken çok mutluydum aslında. Sabah boynumdaki izleri aynadan izlemiştim ve ilk kez kendimi görmek beni rahatsız etmemiş, başkasının bende kendisine ait imzalar bırakmasından tiksinmemiştim. Değişiyordum, korkunç bir histi değişmek ama engel olamadığım kadar güzel hissettiriyordu aynı zamanda. Yine de istemeden mesafeler yerleştiriyordum aramıza. Duvarlarımı kıramıyordum ama o da benden bunu beklemiyordu zaten. 

Okula giderken oldukça iyi bir ruh halindeydim. Ne boynumdaki izleri kapatma gereği duyuyordum ne de dudaklarımda yer edinen aptalca gülümsemeyi fark ettiğim anlarda onu yok etmeye çalışıyordum. Hiçbirini yapmıyordum. Benim için yeni bir şey olduğu kesindi, saklamaya çalışmıyor olmak hafif hissettirmişti. Ancak bir şeylerin değişmesine izin verdiğim hiçbir zaman sonuçları iyi olmamıştı. Hem de hiçbir zaman. 

Okuldayken fizik öğretmenim her zaman olduğu gibi beni yanına çağırmış, verdiği fazladan testleri yapıp yapmadığımı kontrol ettikten sonra cevaplarına bakmıştı. Ardından bana birkaç soru daha verdikten sonra göndermişti işte. Hayatımın günlük rutinlerinden biriydi bu. Ancak ilk kez odasından çıkmadan hemen önce adımı seslenmiş, dönüp ona baktığımda bana inanılmaz birisi olduğumu söylemişti. Yine de bu iltifat mı yoksa hakaret mi olduğunu anlamadığım cümlenin ne olduğunu öğrenemeyeceğimi bildiğimden sakince fizikçimizin odasını terk etmiştim.