ស្នេហា កំលោះម៉ាហ្វៀ

ភាគទី8. យើងនឹងដណ្តើមអ្វីៗដែលជារបស់ឯង

ព្រឹកថ្ងៃថ្មីឈានចូលមកដល់ កំលោះតូច ជីមីននៅគេងទាំងមិនខ្ចីដឹងខ្លួន ដោយមាននាយ កំលោះយ៉ុនហ្គីកនៅគេងអោបឡើងស្អិត។មួយសន្ទុះក្រោយមក យ៉ុនហ្គីក ក៏បានភ្ញាក់ដឹងខ្លួនមុនទាំងអារម្មណ៍ស្រស់ស្រាយក្នុងចិត្ត ព្រោះតែបានឃើញមុខដ៏គួរឱ្យស្រឡាញ់របស់ក្មេងម្នាក់ កំពុងគេងកោយទ្រូងនាយ។មិនចង់រំខាន យ៉ុនហ្គីកបានងើបចេញពីនាយតូចដោយមិនភ្លេចថើបបបូរ.មាត់គេបន្តិចដែល នាយបានដើរទៅក្នុងបន្ទប់ទឹកដើម្បីងូតទឹកសម្អាត់ខ្លួន។ 15នាទីក្រោយមក យ៉ុនហ្គីកបានចេញពីបន្ទប់ទឹកមកវិញដោយស្លៀកពាក់ហើយស្រេច។ នាយដើរចុះទៅខាងក្រោម ដើម្បីប្រាប់ឱ្យម៉ែដោះ ជីមីនធ្វើស៊ុបប៉ូវឱ្យគេ
«អឹម.....អួយឈឺ...»សំឡេងរបស់នាយតូចបានក្រហឹមដើម.កហើយត្របកភ្នែកក៏ចាប់ផ្តើមបើកឡើង តែមិនទាន់ទាំងបានងើបោង ជីមីនក៏មានអារម្មណ៍ថាមួយតួឈឺបាត់ទៅហើយ ពិសេសកន្លែងទនជ្រាយរបស់ខ្លួន
«ហុឹកៗៗ.....អស់ហើយ...ផាក ជីមីនអើយ....រាងកាយខ្ញុំ..អាមនុស្សឆ្កួត..អាមនុស្សឆ្លៀតឱកាស..អាឡប់..អាលោភកម្ម..ខ្ញុំស្អប់លោក..ហឹុកៗ»ក្រោយពីគិត រឿងកាលពីយប់មិញភ្លាមនាយតូចក៏ត្រហោរស្រែកយំបាត់ទៅហើយ។ថែមទាំងរេប.ជេរនាយធំទៀតផង.មិនគួរណាមកជាប់ក្រោមកណ្តាប់ដៃរបស់មនុស្សឡប់សតិម្នាក់នេះសោះ។គិតហើយកាន់តែឈឺចាប់ បន្ទាប់ពីយំស្តាយខ្លួនប្រាណរួចហើយ ជីមីនក៏ព្យាយាមងើបចេញពីគ្រែដើម្បីទៅបន្ទប់ទឹក។ជីមីនព្យាយាមដើរទាំងលំបាកលំបិនព្រោះតែឈឺខ្លាំងនៅចំណុចទន់ជ្រាយ គេដើរដួលៗដូចកូនក្មេងទើបរៀនដើរចឹង.ទន្រ្ទាំតែមកដល់បន្ទប់ទឹកគឺថា វេតនាណាស់។20នាទីក្រោយមក បន្ទាប់ពីងូតទឹកសម្អាតខ្លួនប្រាណរួចហើយ ជីមីន ក៏ចេញមកវិញដោយភ្ជាប់មកជាមួយអាវឃុំ គេដើរតិចៗដោយទប់ជញ្ចាំងរហូតមកដល់គ្រែគេងវិញ.
ក្រាក!! មិនទាន់បានផ្លាស់ខោអាវផង ទា្វរបន្ទប់ក៏បានបើកឡើងដោយស្នាដៃកំលោះ យ៉ុនហ្គីក ដោយមានថាសអាហារនៅក្នុងដៃទៀតផង នាយដើរមកជិតគ្រែគេងហើយដាក់ថាសអាហារទៅលើតុមួយដែលនៅជាប់ក្បាលគ្រែ ហើយងាកមកមើលនាយតូចដែលកំពុងសម្លកសម្លឹងមកនាយ ដូចចង់សីុសាច់ហូតឈាមនឹងគ្នា
«យ៉ាងមិចហើយ»ពាក្យសម្តីដ៏ផ្អែមល្ហែមដែលនាយមិនធ្លាប់ប្រើពីមុនមកក៏បានបញ្ចេញមកកាន់នាយតូច
«ងាប់បាត់ហើយទេដឹង....បើឃើញមនុស្សកំពុងតែអង្គុយលើគ្រែហើយនៅមកសួរទៀត»ជីមីន ឆ្លើយទៅកាន់នាយវិញទាំង គម្រោះគម្រើយ សូម្បីមុខរបស់ យ៉ុនហ្គីកក៏នាយតូចមិនខ្ចីមើលផង
«យើងសួរធម្មតា..ឯងក៏ឆ្លើយធម្មតាមក..ចាំបាច់និយាយាសម្តីឈ្លើយមកធ្វើអី»
«យើងមិច!...សម្តីរបស់ខ្ញុំវាឈ្លើយតាំងពីអើយ មកហើយ ចាំបាច់លោកមកខ្វល់ដែល»
«ហុើយ...ឈ្លោះជាមួយឯងមិនដែលឈ្នះទេ»យ៉ុនហ្គីកដកដង្ហើយធំបន្តិច..ទើបដើរមកជិតនាយតូចហើយទាញចានស៊ុបមកជាមួយផងដែរ។
«ហា.មាត់មកចាំយើងបញ្ចុក»
«ខ្ញុំមានដៃ.....អាចញាំុដោយខ្លួនឯងបាន.មិនចាំបាច់លោកមកអង្គុយបញ្ចុកធ្វើមើលតែកូនក្មេងអាយុ2ឆ្នាំទេ»មិនទ្រឹមតែមិនព្រមហា.មាត់ញាំុស៊ុបទេ នាយនិយាយថាឱ្យ យ៉ុនហ្គីកផាំងៗទៀតផង។ ធ្វើមើលតែគេជាក្មេងអាយុ2ឆ្នាំដែលចាំឱ្យគេមកតាមបញ្ចុកអាហារ គេក៏មានដៃអាចញាំុដោយខ្លួនឯងដែល។
«ហា.មាត់មក.កុំសាំមញាំុពេកបានទេ..យើងមិនចូលចិត្ត»
«ហើយអ្នកណាឱ្យលោកឯងមកចូលចិត្តធ្វើអី»
«ផាក ជីមីន..ឯងកុំរឹងក្បាលបានទេ..ឆាប់ហា.មាត់មក»ទ្រាំលែងបាន យ៉ុនហ្គីកក៏ស្រែកថាឱ្យតែគិតឬថាកំលោះតូចនេះខ្លាចនាយឬចម្លើយគឺ/អត់ទេ
«មិន...»ជីមីន និយាយរួចងាកមុខចេញពីនាយ
«បាន..មិនព្រមមែនទេ...អឹម»ដោយអស់ជម្រើសនាយធំក៏ដួសស៊ុបដាក់ចូលមកក្នុងមាត់របស់ខ្លួន។ហើយចាប់ចង្កានាយតូចឱ្យងាកមករកខ្លួន យ៉ុនហ្គីកបានទម្លាក់បបូរ.មាត់ទៅប៉ះនឹងបបូរ.មាត់នាយតូច ហើយចាប់ច្របាច់ថ្ពាល់ នាយតូចដើម្បីឱ្យគេបើមាត់ នាយបានយកអណ្តាតរុញស៊ុបដែលនៅក្នុងមាត់របស់ខ្លួនទៅក្នុងមាត់នាយតូចវិញម្តងយ៉ាងស្ទាត់ជំនាញ បន្ទាប់ពីអស់ស៊ុបពីមាត់ហើយនោះ នាយក៏ដកមាត់ចេញមកវិញ
«ប៊េក...គគ្រិកណាស់..នេះលោកឯងរោគចិត្តឬយ៉ាងមិចនេះ .អាមនុស្សឡប់សតិ»ក្រោយពីមាត់មានសេរីភាព ជីមីន ក៏ស្រែកថាឱ្យនាយទៀតហើយ ទាំងមិនភ្លេចពាក្យជេរនាយផងដែល ហើយថែមទាំងធ្វើជាចង់ក្អួតទៀតផងធ្វើដូចឯងជាខ្ពើមមាត់នាយទាំងដែលនាយចាប់បឺតមាត់មិនថាអីមួយម៉ាត់(ពូកែជេរគេ ចឹងតើបានត្រូវគេរំលោភ)
«ចង់ញាំុតាមសម្រួល..ឬក៏ញាំុដូចមិញនេះ.»យ៉ុនហ្គីកមិនបានខ្វល់នឹងពាក្យសម្តីឥតប្រយោជន៍នាយតូចនោះទេ តែគេបែរជាមកសួរនាយតូចវិញដោយភ្ជាប់ជាមួយទឹកមុខឃៅ។
«អារោគចិត្ត...ខ្ញុំញាំុខ្លួនឯងបាន»នាយតូចព្យាយាមដណ្តើមចានស៊ុបពីនាយធំតែមិនបាន ព្រោះនាយមិនព្រមឱ្យងាយៗនោះទេ។
«ហា.មាត់»
«ហឹុក..អាមនុស្សអាងតែកម្លាំង..ចូលចិត្តប្រើអំណាច»ក្រោយពីធ្វើអីមិនបាននាយតូចក៏ព្រមហា.មាត់ញាំុស៊ុបទាំងនៅជេរ.ថាឱ្យនាយមិនឈប់ ចំណែក យ៉ុនហ្គីកវិញក៏បន្ត.បញ្ចុកស៊ុបក្មេងក្បាលរឹងម្នាក់នេះរហូតដល់អស់ដោយមិនខ្វល់នឹងពាក្យសម្តីជេរប្រទិចរបស់នាយតូចនោះទេ។ ការញាំុស៊ុបដ៏តឹងទ្រូងមួយនេះក៏បានបញ្ចប់ដោយ រដាប់រដួសព្រោះតែនាយតូចរអ៊ូមិនចេះហត់.មិនដឹងថានិយាយអីខ្លះស្រែផង ជេរផងឡើងនាយ យ៉ុនហ្គីកស្រកៀរត្រចៀក។
#ភូមិគ្រឹះ ត្រកូលKim
ក្រឡែកមកមើលកំលោះតូច ថេយ៉ុង វិញម្តងពេលនេះគេកំពុងតែនៅក្នុងបន្ទប់ទឹក សម្អាតខ្លួនស្លៀកពាក់យ៉ាងស្អាតមើលក៏ដឹងថាគេប្រាកដជាចេញទៅក្រៅដើរលេងទៀតហើយ។
ចុះមកដល់ខាងក្រោមក៏ត្រូវគាំងនឹងវត្តមាន កំលោះសង្ហា ចន ជុងហ្គុក កំពុងតែអង្គុយលើសាឡុងនៅក្នុងបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវ មិននៅចាំយូរ ថេយ៉ុងក៏លួចដើរតិចៗទៅកាន់ទ្វារ តែសំណាងមិនល្អក៏ត្រូវគេចាប់បាន
«ចង់ទៅណាឬអូនសម្លាញ់»ទៀតហើយ មិនទាន់បានរៀបការនឹងគ្នាផងនាយហៅខ្លួនថាអូនសម្លាញ់រហូត ដឹងអីទេលោកអើយ
«ចង់ទៅណាទើសក្បាលលោកឬ»សម្តីឈ្លើយរបស់ថេយ៉ុង មិនបានធ្វើឱ្យនាយទៅព្រឺរព្រួយជាមួយនោះទេមានតែញ៉ោះនាយតូចថែម
«អីយ៉ា..មាត់នេះពូកែណាស់អាខាងជេរ..បើបានថែថើបមិនដឹងថាល្អយ៉ាងណាទេ»មិនទ្រឹមតែនិយាយ ជុងហ្គុកថែមទាំងអោនទៅថើបមាត់នាយតូចបន្តិចទៀតផង ជាហេតុធ្វើឱ្យ ថេយ៉ុងគាំងស្ញេញ
ក្រោយពីភ្លឹកនឹងការថើបរបស់នាយធំរួចមក ថេយ៉ុងក៏ទាញស្មារតីខ្លួនមកវិញទាំងនៅអៀននឹងនាយធំដែលព្រមឈរស្ងៀមបណ្តោយឱ្យនាយព្រាននារីម្នាក់នេះឆ្មក់លួចស្នាមថើបដំបូងរបស់ខ្លួនបានយ៉ាងងាយ
«អារោគចិត្ត...នេះលោក..អាយ៎៎..អាឡប់..»មិនទ្រឹមតែជេទេ ថេយ៉ុងនៅចាប់បោចសក់នាយទៀតផង។
«អូយ...ថេយ៉ុង..ឈឺណាស់..លែងយើង..»ចំណែកនាយនេះវិញ ស្រែកផង ព្យាយាមបេះដៃនាយតូចចេញផងតែមិនបានសម្រេច មើលចុះដៃឡើងស្អិតដូចទុកកែ
«ងាប់ទៅ..អារោគចិត្ត..នេះនែ៎៎..»ដឹបៗ!!លើកនេះមិនមែនលេងតិចៗទេ លេងសុទ្ធតែធាក់នាយធំទៀតផង មើលចុះថើបតិចសោះវៃនាយជិតស្លាប.
«ស្លាប់ៗ...ស្លាប់ៗ..នេះកូនថេ...កូនធ្វើអីនឹង.»អ្នកស្រីគីម ដោយឮសំឡេងស្រែកចចាច ពេកគាត់ក៏ដើរចេញពីផ្ទះបាយមក តែអ្វីដែលគាត់ឃើញគឺកូនប្រុសតែមួយរបស់ខ្លួនកំពុងតែវៃផងធាក់ផងទៅកាន់គូរដណ្តឹងរបស់ខ្លួនដោយមិនសំចៃដៃជើងបន្តិច។
«នេះងាប់ទៅ...អារោគចិត្ត»
«អូយ....គីម ថេយ៉ុង..»
«បានហើយៗ..កូនថេឆាប់លែងបងឥឡូវនេះភ្លាម...ប្រាប់ថាឱ្យលែងបងឥឡូវភ្លាម»ដោយនិយាយមិនស្តាប់គ្នាចឹងមានតែស្រែកថាឱ្យទើប កំលោះតូចថេយ៉ុងព្រមលែង ជុងហ្គុក ហើយងើបឈរយ៉ាងប្រងើយដោយមិនសូម្បីតែខ្វល់នឹងនាយធំ
«យ៉ាងមិចហើយកូន..ជុង..ឈឺខ្លាំងទេ»អ្នកស្រីគីម ដើរមកជួយលើកអនាគតកូនប្រសារខ្លួនទាំងក្តីព្រួយបារម្ភ ព្រោះឃើញមាត់របស់គេមានស្នាមជាំដោយសារស្នាដៃកូនសំណប់ចិត្តរបស់ខ្លួន។
«បាទ..មិនអីទេម៉ាក់ក្មេក»
«មានរឿងអីហាស..កូនថេ»បន្ទាប់ពីជួយលើកអនាគតកូនប្រសារឱ្យក្រោកឈររួចមក អ្នកស្រីគីមក៏បែរមកសួរកូនសំណប់ចិត្តខ្លួនវិញម្តងដោយ ភ្ជាប់មកជាមួយនឹងទឹកមុខកាចៗ
«គឺគេថើ.........»និយាយមិនទាន់ចប់ផង ក៏ត្រូវនាយធំនិយាយកាត់មុខ
«គឺ..មិនដឹងថា ថេកើតអីទេអ្នកម៉ាក់ក្មេក ចុះមកដល់ឃើញកូនភ្លាមក៏ចាប់វៃកូនតែម្តង..»ជុងហ្គុក និយាយទាំងសំឡេងគួរឱ្យអាណិត ខំដាក់ទន់ដើរតួរកម្រត់ដើម្បីឱ្យអនាគតម៉ាក់ក្មេករបស់ខ្លួនជឿនាយ
«មែនឬកូនថេ»អ្នកស្រី ងាកមកសួរកូនខ្លួនវិញម្តង
«គឺមិ......»ទៀតហើយ នាយនិយាយកាត់គេទៀតហើយ។ ទ្រាំមិនបានធាក់ឱ្យបាក់ចង្កះឡូវហើយអញ!!ថេយ៉ុងគិតក្នុងចិត្ត
«ប្រហែលជាថេ ស្អប់កូនខ្លាំងហើយបានជាថេធ្វើដាក់កូនចឹងនោះ»
«កុំគិតចឹងអីកូន..ចាំម៉ាក់និយាយជាមួយគេឱ្យ.»
«តែម៉ាក់គេ..»
«គ្មានតែស្ករអីទេ ឆាប់សុំទោសបងភ្លាមទៅ»អ្នកស្រីគីមមិននិយាយច្រើន ក៏ប្រាប់ឱ្យកូនខ្លួនឆាប់និយាយពាក្យសុំទោសទៅកាន់នាយធំ
«អត់ទេ...កូនមិនបានខុស...កូនមិនសុំទោស»ដាច់ខាននាយមិនព្រមសុំទោសជុងហ្គុកនោះទេ ព្រោះគេមិនបានខុស
«បើឯងមិនសុំទោសបងទេ ចាប់ពីថ្ងៃនេះទៅមិនបាច់ដើរលេងទៀតទេ ម៉ាក់នឹងកាត់.កាត របស់ឯងចោលឱ្យអស់»អ្នកស្រីគីមនិយាយកម្រៀមនាយតូច
"ហុឹកៗអាឆ្កួត ព្រមចាញ់ម្តងទៅចុះគិតថានៅមុខម៉ាក់ ចាំមើលណាយើងនឹងសងសឹងលោកឯងវិញមិនខាន ចន ជុងហ្គុក"នាយតូចគិតក្នុងចិត្តរួចហើយក៏
«សុំទោស»នាយតូចនិយាយទាំងគម្រោះគម្រើយ
«អីគេ..មិនឮ..សុំម្តងទៀត»ដោយសារចង់ធ្វើបាបនាយតូចវិញ ទើបជុងហ្គុកធ្វើជាស្តាប់មិនឮ
«សុំទោស........ឮឬនៅ»នាយតូចស្រែកសុំទោស នាយធំ
« ok បងលើកលែងទោសឱ្យអូន»ជុងហ្គុកនិយាយទាំងសម្តីផ្អែមរលួយ ទាំងដែលរឿងនេះកើតឡើងដោយសារតែគេម្នាក់គត់ជាអ្នកបង្ករឿង ហើយមកតាំងខ្លួនជាជនរងគ្រោះ អយុតិ្តធម៌ណាស់
«ឆឹស..ខ្ញុំទៅដើរលេងហើយខ្ជឹលនៅជួបមុខអ្នកខ្លះណាស់»ថេយ៉ុងប្រុងដើរចេញទៅហើយ តែក៏ត្រូវអាក់ដំណើរវិញនៅពេលឮម្តាយរបស់ខ្លួនឃាត់ឱ្យនៅញាំុអាហារពេលព្រឹកជាមួយគ្នា ដោយក្នុងនោះក៏មានវត្តមាននាយ ជុងហ្គុកដែល។ ការញាំុអាហារពេលព្រឹកក៏ដំណើរការយ៉ាងរលូត នឹងស្ងៀមស្ងាតជាទីបំផុត ដោយសារមិនមានកូន.មាន់ កូនទានៅឈ្លោះគ្នាទៀតគឺថា ពួកគេមិនសូម្បីសម្លឹងមុខគ្នា។
#ក្លឹប
នៅក្នុងក្លឹបមួយកន្លែងដែលជា ទីកម្សាន្តដ៏ភ្លើតភ្លើនមួយសម្រាប់យុវវ័យ ចំទង់ៗមកលេង រេរាំពេញទី
យើងមកក្រឡែកនៅក្នុងបន្ទប់VIPមួយ ដែលមានមនុស្សម្នាក់កំពុងតែអង្គុយគង់ទាក់ខ្លាយ៉ាងមានអំណាចជាមួយនឹងកែវស្រាមួយក្រវីចុះឡើង។បន្ទប់មកក៏មានមនុស្សម្នាក់ដើរចូលមកទាំងអោនគោរពនាយ
«ចៅហ្វាយ...ពេលនេះយើងគួរតែធ្វើយ៉ាងមិចទៀតទៅ ព្រោះវាកំពុងតែសង្ស័យមកលើយើងហើយទាន»នាយឆីយ៉ុន ដែលត្រូវជាជំនិតរបស់នាយជេយ៉ុង អោនគោរពនាយជាចៅហ្វាយហើយនិយាយរៀបរាប់ពីតម្រុយ របស់សត្រូវដែលកំពុងដឹងខ្លួននឹងសង្ស័យមកលើពួកគេ
«មិនបាច់ទាន់ធ្វើអីទេ ចាំមានឱកាសយើងនឹងចាត់ការដោយខ្លួនឯង»នាយនិយាយប្រាប់ទៅកាន់កូនចៅរបស់ខ្លួនទាំងសម្តីរាបស្មើ នឹងមានអំណាច។
«បាទ..ទាន»នាយជាកូនចៅឆ្លើយតបវិញ
«បានហើយឯងចង់ទៅណា ក៏ទៅចុះ»
«បាទ...ទាន»និយាយហើយនាយឆីយ៉ុនក៏ដើរចេញទៅវិញទាំងមិនភ្លេចទាញទ្វារបិទផងដែល
«ហឹកៗ..យើងនឹងដណ្តើមអ្វីៗ..គ្រប់យ៉ាងដែលជារបស់ឯងមកធ្វើជាកម្មសិទ្ធរបស់យើងទាំងអស់..មីនយ៉ុនហ្គីកព្រមទាំង ជីមីនផងដែល..យើងនឹងយកគេចេញពីឯង..ហាសហាៗៗ»និយាយហើយក៏សើចតែម្នាក់ឯងដូចមនុស្សឆ្កួត ទោះដឹងថាការកម្ចាត់នាយ យ៉ុនហ្គីកត្រូវមានគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិតរបស់ខ្លួនក៏ដោយ. ក៏នាយមិនរៀថយដែល នាយនឹងមិនព្រមចាញ់ សត្រូវម្នាក់នឹងទៀតទេ គេសន្យាថា របស់អ្វីក៏ដោយឱ្យតែជារបស់ យ៉ុនហ្គីក នាយនឹងដណ្តើមមកធ្វើជាកម្មសិទ្ធរបស់ខ្លួនឱ្យបាន មិនដឹងសូម្បីតែនាយតូចជីមីន
«យើងនឹងមិនព្រមចាញ់ឯងទៀតទេ មីន យ៉ុនហ្គីក»

❤........ស្រឡាញ់អ្នកអាន.......❤