Chapter 21 - Sharing Pain

Start from the beginning
                                    

"Shit! Shit! Hindi ko talaga kaya 'to! Ayoko na!" I closed my eyes and inhaled sharply.

Paano na 'to?! I can't go to the University in this state. Baka nga magkakatotoo ang sinabi ni Zeriel na ma-infected 'to pero hindi niya naman kasalanan. I'm the one who declined her offer to treat me but I also have my reason. Maliban sa takot ako sa mga ganito ay takot din akong baka masakit siya gumamot.

"Do you think that it will heal if you won't treat it? Kalalaki mong tao takot ka sa gamot."

Dahil sa gulat ay nabuhusan ko ng alcohol ang buong kamay ko."Fuck! Fucking holy shit! Damn! Ang hapdi nito, punyemas!"

"Bakit mukhang paiyak ka na?"

Sinamaan ko siya ng tingin kahit na namimilipit na ako sa sakit."Can you please knock on the door if you'll enter? Parang gusto mo akong matuluyan dahil lang sa panggugulat mo eh. Look what you've done? Ang hapdi na ng kamay ko, pa'no ko 'to igagalaw?"

"What?! Kasalanan ko ba kung nagmamatigas ka kanina. If I know, you're afraid of medicines. Simpleng alcohol nga lang paiyak ka na. Sound so gay, right?" she smirked, probably teasing me.

Hindi ko inalis ang sama ng tingin sa kanya dahil sa sinabi niya."If you're just here to tease me, the door is widely open for you. Kitang nasasaktan na 'yong tao nagawa mo pang asarin. So what if I'm afraid of alcohol? Hindi ko naman kasalanan 'yon."

Hindi siya nagsalita at may nilapag na plato sa harapan ko. My mouth is salivating when I saw the food in front of me. It's Hawaiian Locomoco. Sikat 'yan na pagkain kaya nagulat ako nang alam niya kung paano lutuin.

"You can't eat that if your wounds aren't healed. Umupo ka nga ng maayos at 'wag kang gumalaw. If you make any noise, I'll pinch your wounds." Tinabig niya ang pagkain sa pwesto niya at saktong hindi ko maabot.

Seriously? Why is she here and helping me? Hindi naman siya marunong tumulong lalo na sa lalaking kagaya ko. But whenever I think that she's treating my wounds even if I already told her that I can, still she insisted herself to treat me. Maybe it's the soft side of hers.

"Fuck! Ang sakit naman n'yan, Zeriel. Dahan-dahan nga lang kase," I hissed when she suddenly put the betadine together with the bandage and pressed it.

She didn't even glanced at me and just kept it in the kit right away."Alam mo minsan, kailangan mo ring harapin ang takot mo sa isang bagay para kapag nasanay ka na hindi ka na masasaktan pa. Sige na, kainin mo na 'yang niluto ko. Katria texted me that we're going to see each other at the cafe in the University. Ugh. Hindi ko alam kung ano na namang pakay niya sa'kin pero sana naman...hindi na siya magsasalita ng mga walang kwentang bagay."

Minsan talaga kakaiba siya. I don't understand her but seems like there's something on her chest that is hard to take away. I can feel it. Para bang may pinagdaanan siya siya sa lahat ng bagay kaya kung makapagsalita siya, ang lalim ng pinaghuhugutan niya.

"Thank you for this food, I really appreciate it. So, are you going to see her? Magkaibigan na ba kayo?" I tried to smile even if I'm getting suspicious in her words and actions.

"Yes. She won't stop bugging the hell out of me that's why I need to. Aalis na ako, bahala ka na d'yan."

"Thank you...again. Sana sa susunod, madalas na tayong mag-usap para naman mas makilala pa kita. And I hope that you won't push me away again," makahulugan kong sambit.

She was stiffened but didn't turned around to face me."It's sad to say that I don't want this to happen again. Ginawa ko lang 'to dahil ayokong magkaroon ng utang na loob sa iba, sa lahat, lalong lalo na sa'yo. So I'm just saying this once, I don't want to mingle with anyone especially to you. Masyado mo nang pinagpipilitan ang sarili mo sa'kin. And I don't like that."

Helveryst Series #2 : The Cassanova and The HaterWhere stories live. Discover now