Het meisje met een geheim

Hoofdstuk 9

Psss, psss. Ik wordt wakker en ik zie hem naast me staan. Je bent toch niet in slaap gevallen. Ik schrik wakker, maar het was allemaal maar een droom. Ik bleef maar wakker en ik begon na te denken. Wat zou hij willen, waarom was ik hier. Waarom was ik hier... Dat bleef maar in mijn hoofd spoken. Ik dacht en ik dacht en toen schoot het me binnen. Ik was gechipt toen ik bij de vampierjager! Ze werken samen, dus ik moest die chip snel eruit krijgen. Maar waar was een mes, en hoe kreeg ik hem eruit, hoe verberg ik hem, hoe zorg ik dat ik niet te veel bloed verlies, hoe zie ik wat ik doe.... Ik was zo in mijn gedachte verzonken dat ik niet zag dat hij binnenkwam. Hij zei:' Ik moet je hier wegkrijgen. Het is hier een strafkamp en ik weet niet of je het al had opgemerkt, maar er zit een chip achter je oor. Die geeft medicatie af die je genen veranderd. Hij kan alles zien, ook je gedachte. Daarom heb ik je chip zo gehackt zodat ze je gedachte niet kunnen zien, maar de rest wel, anders valt het op. Maar ik wil ook niet hebben dat ze kunnen zien dat wij met elkaar praten. Maar dit is mijn plan: Je blijft gewoon doorgaan met je leven zo, terwijl ik zorg dat we samen kunnen vluchten. Ik ben namelijk ook een gevangene, maar ik mocht helpen omdat ze te weinig personeel hadden. Ze zijn namelijk bezig om de wereld te veranderen. Ze zeggen zodat ze ziektes beter kunnen begrijpen, maar ze willen wereldmacht en dat iedereen naar hun luistert. Ik moet dit stoppen. En toen begon hij te huilen. 'Stil maar, het komt allemaal goed', zei ik. Ik wist niet goed wat ik nog verder moest zeggen om hem te troosten. Toen liep hij naar buiten en zei: 'Vergeet niet wat ik heb gezegd, blijf gewoon doorgaan en dan regel ik het verder. Hij ging uit mijn cel en ik stortte op mijn matras neer en begon te huilen. Het bleef maar doorgaan en ik viel huilend in slaap...