Het meisje met een geheim

Hoofdstuk 6

Inmiddels zijn er twee weken verder en heb ik geen plan. Maar die avond schiet het me te binnen. Wat als we iedereen een veil geven dan kunnen ze zichzelf bevrijden. Een zaagt de tralies naar de andere cel door, en de andere zaagt de tralies naar buiten door. Ik ging met mijn moeder en wel 25 zagen. Hele kleine zagen, maar dat is snellen dan alles te doen met een veil. Ik liep naar het huis toe en gaf iedereen een zaag, legde ze uit wat de bedoeling was en liep weer weg. Als ze eruit waren dan liepen ze naar mijn huis toe, want als de man dan naar buiten komt dan worden zo min mogelijk mensen gevangen genomen. Als ik thuis ben wacht ik in spanning af wanneer de eerste mensen gaan komen. De klok lijkt heel langzaam te tikken. Ik ga een boek lezen en kijk nog eens op de klok, pas een kwartier voorbij. Ik sta op, dit gaat zo niet werken. Ik ga naar buiten en een een paar rondjes in de achtertuin. Onze achtertuin is best groot, dus ik doe er even over. Als ik buiten adem naar de klok kijk zie ik dat er een half uur voorbij is gegaan. Zucht, de tijd gaat zo langzaam. Dan ruik ik aan mijn kleding. Ik besluit in de douche te gaan. Ik loop naar boven en stap in de douche. Als ik weer uit de douche kom dan ga ik mijn make-up opdoen. Dan lijk ik nog eens op de klok. In totaal is er nu een uur voorbij, ik had ze eigenlijk al verwacht. Er zou toch niks gebeurd zijn. Ik besluit toch even naar het huis te gaan. Ik trek zoveel mogelijk zwarte kleding aan en probeer zo stil mogelijk naar het huis te gaan. Ik verplaats mijn voeten heel zachtjes maar toch hoor je: plof, slof, plof, slof, plof, slof. Ik kan er niet tegen, maar ik kan er ook niks aan doen en dat frustreert me. BOEM! Ik ben tegen een lantaarnpaal aangelopen. Ik vrijaf over mijn hoofd en denk na waar ik het over had met mezelf, maar ik kan het me niet meer herinneren. Ik pak mijn telefoon erbij en kijk of ik wat zie. Helaas zie je nu al een grote rode bult op mijn voorhoofd verschijnen, dus ik ben bang wat er gaat gebeuren daar. Ik loop zo stil mogelijk door maar ik kan het niet voorkomen dat dieren snel van mij wegrennen. Eindelijk ben ik er. En wat ik daar zie, kan ik bijna niet beschrijven.