Büyük bir depremin yıkımı, ne kadar ağır olabilir? Getirileri, götürüleri ne kadar dağıtabilir? Enkazın altında kalanları nasıl kurtarırız? Ya o enkazın altında biz varsak? Ya da asıl enkaz biz olmuşsak? Belki de... Depremin ta kendisiyizdir.
Ortad...
Keyifli okumalar aşkımlar, satır aralarında buluşalım<3
+++
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
12Mart, 1997
İstanbul
O sabah her zamankinden biraz farklı uyandı adam. Oysa ki her şey aynıydı. Ucuz olduğu pis yatak örtülerinden belli olan, yıkık dökük bir odada açmıştı gözlerini. Yalnızdı. Komodinin üzerinde bir miktar para vardı. Her şey, her zamanki gibiydi.
Bir şey dışında.
Eski müşterilerinden birinden arama almıştı saat geceye yaklaşırken. Sabah erken saatte buluşmak istediğini iletmişti. Yaklaşık sekiz aydır görmediği bu kadının neden aradığını merak ediyordu. İş için olmadığını hüzünlü ses tonundan anlamıştı. Bir yardım falan isteyecekti muhtemelen, ama anlamıyordu. Onun gibi bir adamdan ne gibi bir isteği olabilirdi ki?
Tam da bunu merak ettiği için hızla üzerini giyindi adam. Yanından ayırmadığı çakısını, içinde pek de para olmayan -sadece gecenin ücreti vardı- cüzdanını, iki dal kalmış sigara paketini ve eski telefonunu alıp çıktı kaldığı otel odasından. Onun hayatı tam olarak buydu. Başka bir varlığı yoktu. Eskiden zevk için yaptığı işi, yaşlı bir kadın yüzünden paraya dökmüştü. O yaşlı kadın hala hayatındaydı, pezevenkliğini yapıyordu üç-beş yıldır.
Bu düşüncesine mutluluktan uzak bir şekilde güldü ve sigarasını yaktı. Bir seks işçisi olarak kendine yetecek kadar para kazanabiliyordu. İstanbul'un dar sokaklarından birinde küçük bir evi vardı, ayaklarını yerden kesen arabası da vardı. Meslektaşları ona göre daha iyi bir yaşama sahipti ancak onun berbat bir alışkanlığı vardı: Kumar.
Kumarbaz bir jigolo olarak gerçekten harika bir hayata sahipti.
Tekrar güldü adam. Bulunduğu sokağa baktı. Tanıdıktı, daha önce birçok kez gelmişti. Sabah erken çıkacağı için kendi arabasıyla getirmişti kadını otele. Eski arabasına atladığı gibi Kadıköy sahiline sürmeye başladı. Radyoda Sezen Aksu çalıyordu. Sabah sabah güzel bir tesadüf, diye düşündü.
Çok geçmeden kadının verdiği adrese geldi. Kadının ismi Meral'di, gece telefonda söylemişti. Hikayesini tam olarak hatırlayamıyordu. Bazen müşterileri konuşmak istiyordu, dert anlatmak istiyordu. Bir çoğunun hikayesi ilginç olduğu için dinliyordu adam. Bu kadının da bir şeyler anlattığını hatırlıyordu, ama ne anlattığını hatırlamıyordu.
Salına salına sahile yürüdü adam. Çoktan ikinci ve son sigarasını yakmıştı, diline takılan Sezen şarkısını mırıldanıyordu.
