"ချချ စာအုပ်"
ဒီတစ်ခါလဲနှစ်ချက်လောက်ခုန်ပြီး ဘေးကိုပစ်လှဲပစ်ပြန်သည်။
"အားလုံးထွက်သွားကြစမ်း"
နောက်ဘက်က အသံခပ်ကျယ်ကျယ်ကြောင့်
ဘတ်ဟျွန်းပါတုန်တတ်သွားရသည်။
"ကိုယ်တော့်ကို အဲ့လောက်မုန်းနေသလား ဟမ်"
ခပ်တိုးတိုးအသံဖြင့်မေးရင်း သွေးစို့နေတဲ့ဘတ်ဟျွန်းရဲ့လက်ဖဝါးတွေကိုခပ်ဖွဖွဆုပ်ကိုင်လာတယ်
"ကိုယ်တော့်ကိုမုန်းရင်တောင် ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်
ဒဏ်ရာတွေမရအောင်မလုပ်ပါနဲ့လား"
လက်ဖဝါးနဲ့ အကျီမှာကပ်ပေနေတဲ့ရွံဗွက်တွေကိုခါထုတိပေးရင်း လီယောလ်ကမျက်ရည်ကျလာတယ်။
အသံခပ်တိုးတိုးပြောရင်း မျက်ရည်တွေကျနေတဲ့
လီယောလ်ကြောင့် ဘတ်ဟျွန်းကရင်ဘတ်တွေပါအောင့်တတ်လာရတယ်။ ဒီတိုင်းဘတ်ဟျွန်းက လီယောလ်နဲ့သိတာတောင်မဟုတ်ပဲ သူငိုတာမြင်ရုံလေးတင် ရင်တွေနာလာရတယ်။ ဟိုဘက်ပြန်ရောက်ရင်လဲ ဘာအလုပ်မှရှိမှာမဟုတ်ပေမဲ့ ဒီဘက်မှာလဲမနေချင်ပြန်ဘူး
"မငိုပါနဲ့"
မိုးရေနဲ့ရောနေတဲ့မျက်ရည်တွေကို ဘတ်ဟျွန်းက
မှဲ့နက်နက်ပါတဲ့လက်မလေးနဲ့ဖိသုတ်ပေးလာတယ်။
"စိတ်မကောင်းဖြစ်တာမလို့ မငိုပါနဲ့"
စိတ်ထဲမှာအများကြီးတွေးမိနေပေမဲ့ဘတ်ဟျွန်းပါးစပ်ကထွက်ကျလာတာက စကားလေးတစ်ခွန်းထဲ။
ရုတ်တရက်မျက်ရည်တွေသုတ်ပေးမိတာ ဘာကြောင့်မှန်းတော့မသိပေမဲ့ လီယောလ်ငိုနေတာကိုလဲ သူမမြင်ချင်ပြန်ဘူး။အနီရောင်မင်းကြီးဝတ်ရုံရှည်က ဘတ်ဟျွန်းကိုယ်ပေါ်ရောက်လာတယ်။
"ကိုယ်တော့် အဆောင်တော်ပြန်ကြရအောင်"
"ပြန်မမှတ်မိနိုင်ပေမဲ့ နှလုံးသွေးနဲ့ပြန်အသက်ဆက်ထားတာမလို့ မချစ်သေးပေမဲ့ကြင်ယာတော်ဗြောင်လေးကထပ်တူခံစားရလိမ့်မယ်။ ဦးနှောက်ကမမှတ်မိပေမဲ့သူ့နှလုံးသားကမင်းတို့ချစ်ခဲ့တာကိုအမှတ်ရနေလိမ့်မယ်"
ရေနွေးထဲအဝတ်စဖြူတွေကိုနှစ်ပြီး လီယောလ်ကကိုယ်တိုင် ဘတ်ဟျွန်းကိုသန့်ရှင်းပေးလာတယ်။
ဖြူနုနေတဲ့ကောင်လေးကို ဘယ်သူ့ကိုမှပေးမထိချင်ဘူး။သွေးစို့နေတဲ့ဒူးတွေ တံတောင်ဆစ်တွေ လက်ဖဝါးလေးတွေကိုမြင်တော့ လီယောလ်ကမျက်နှာမကောင်း
"မနာဘူး ဘာမှမဖြစ်ဘူး"
"မကျေနပ်တာရှိရင် ကိုယ့်ကိုရိုက်ပါ နောက်တစ်ခါဆိုကိုယ်တော်ခွင့်မလွှတ်ဘူး"
"နယ်နှင်ဒဏ်တို့ သေဒဏ်တို့ပေးမလို့လား"
"ဟုတ်တယ် နယ်နှင်ဒဏ်
နှင်မဲ့နေရာက ကိုယ်တော့်ရင်ခွင်ထဲကိုအပြီးတိုင်"
"ကျွန်တော်အဲ့လောက်ဆိုးတာ ဘာလို့အသည်းအသန်ကြိုက်နေတာလဲ"
"ဗြောင်က ကိုယ်တော်နဲ့လက်ဆတ်ပြီးသား"
"မဖြစ်နိုင်တာမပြောပါနဲ့ ခင်ဗျားမှာမိဖုရားတွေ
နည်းတာမဟုတ်ဘူး "
"တိုင်းပြည်ကိစ္စအရယူခဲ့ရတာ ဗြောင်ကသူတို့မရှိခင်ထဲက ကိုယ်တော်နဲ့ချစ်နေခဲ့တာ"
"ကျွန်တော်ဖတ်ခဲ့ရတဲ့စာအုပ်ထဲက အဲ့လိုမဟုတ်ဘူး
အဲ့ထဲမှာကျွန်တောိမပါဝင်ဘူး"
"ဗြောင်ကိုပြန်ရဖို့ဆို ကိုယ်တော်က ကမ္ဘာကြီးကိုပါ
ဇောက်ထိုးလုပ်ပစ်နိုင်တယ်"
မာန်ပါပါပြောနေတဲ့လီယောလ်ရဲ့မျက်လုံးမှာ စိန်တစ်ပွင့်လို မျက်လုံးတွေထဲအပြာရောင်ဖြတ်ကနဲပြေးသွားတယ်။
"ကျွန်တော်က စာအုပ်ထဲအတင်းအဓမ္မအခေါ်ခံရတဲ့သူလေ ။အမှန်တရားကိုဘယ်လိုသိနိုင်မှာတဲ့လဲ ကျွန်တော်က
ပစ်တော့မဲ့စာအုပ်ကိုအိမ်ကိုယူလာခဲ့ရုံလေးပဲရှိတာ"
"ကိုယ်တော့်ကိုနမ်းရင် သိရအောင်လုပ်ပေးမယ်
ကိုယ်တော့််ကိုနမ်းပါ ဗြောင်.."
BẠN ĐANG ĐỌC
Imaginary Sphere
Fanfictionရာစုနှစ်သက္ကရာဇ်တွေနှစ်ပေါင်းများစွာဝေးကွာသွားခဲ့ကြပေမဲ့လည်း ကိုယ်ဒီနေရာလေးမှာပဲစောင့်နေခဲ့တယ်
Ep6 (Uni)
Bắt đầu từ đầu
