မောင်

💔32💔(Part1)

သခင် ဘာဖြစ်သွားလဲ မမေးရဲသေး....။
တခုခုဆိုးဆိုးဝါးဝါးကြားလာရမှာကို
ကြောက်နေသည်။

စိတ်ညစ်တာထက် စိတ်တွေရှုပ်ထွေးနေကာ
နားထဲအော်ငိုသံတွေပဲကြားနေရလို့
ရူးချင်ချင်...။
ရေချ်ိုးခန်းထဲက တတောက်တောက်ကျနေသော
ရေစက်သံကိုပင် မကြားနိုင်။
အိပ်ရာပေါ်မှာမလှဲအိပ်နိုင်လို့ ကြိမ်ခုံကြီးကြီး
ပေါ် တကိုယ်လုံးခွေခေါက်ထိုင်နေကာ
ကောင်းကင်ပြာလေးက ငြိမ်ငြိမ်လေး....။

အရုပ်ကလေးတစ်ရုပ်အလှချထားသလို
အညိုနုရောင်ညဝတ် ဝတ်စုံလေးနဲ့
မျက်လုံးတွေသေနေသည်။အသက်ရှုတယ်
ဆိုရုံလေးရှုကာ နွေရောက်ပြီကို ရာသီဥတုဖောက်
ပြန်တာကြောင့် မိုးတွေအုံ့လာကာ တဖြောက်ဖြောက်
ရွာလာတော့ TaeHyung မျက်နှာပိုပျက်လာသည်။

TaeHyung မိုးရွာခြင်းကိုသိပ်မုန်းပါသည်။
အေးစိမ့်စိမ့်ရာသီဥတုတစ်ခုဖြစ်လာပြီ.....။
ခန္ဓာကိုယ်သည် သခင့်အကြောင်းတွေးနေဆွေးနေရင်းနဲ့ကိုတဖြည်းဖြည်းဖောက်ပြန်လာသည်။

သခင့် ကို တမ်းတနေရင်းနဲ့ တကယ်တမ်း
မိုးတွေရွာချလာပြီး ပိုပိုအေးလာတဲ့အခါ ....
TaeHyung အတွေးအာရုံတွေထဲက သခင်ဟာ
ရုတ်တရက်ပျောက်ဆုံးသွားခဲ့သည်။

"ထယ်လေးရေ.....ခြေထောက်လေးတွေကို
ငြိမ်ငြိမ်လေးနေပေးပါကွာ....."

"ထယ်က လှုပ်နေမှာပဲ လူကြီးရအောင် လိမ်းလေ.."

ရာသီဥတု အေးစက်လာတာနဲ့ အထူးသဖြင့်
မိုးအေးလာတာနဲ့ ခြေဆစ် လက်ဆစ်လေးတွေ
မခံစားနိုင်အောင်ကိုက်တတ်သော ရောဂါမျိုး
TaeHyung ဆီမှာရှိသည်။ ထို့ကြောင့်မိုးရွာပြီ
ရာသီဥတုတအားအေးလာတိုင်းMinYoongi က
ရောက်တဲ့အရပ်က TaeHyung ဆီပြေးလာကာ
ဆေးလိမ်းပေးရသည်။

TaeHyung သည် ဘယ်တော့မှဆေးဗူးကိုင်ကာ
ကိုယ်တိုင်လိမ်းမယ့်သူမဟုတ်။Yoongi
ရဲ့ အလိုလိုက် ချစ်ပေးထားမှုမှာ ဒါတွေသည်
သူလုပ်စရာမလိုတဲ့အလုပ်တွေလို့အတိအကျတွေးထား
သည်။မလာမချင်း ဝေဒနာကို သည်းခံကာ
ရောက်လာရင် Yoongi ပေါင်ပေါ်ခြေသလုံး
သွယ်သွယ်လေးတွေပစ်တင်ပြီး ဇိမ်ခံတော့သည်။