sk8er girl | eulamber

10 | the only thing that matters is you

Zawody Grand Prix Liyue.

Napięta atmosfera nie była niczym dziwnym. Wcześniej na konferencji Eula siedziała jeszcze obok Ganyu, która nawiązała z nią jakąś konwersację na temat jej pobytu w Mondstadt, ale chcąc nie chcąc Lawrence nie była chętna do rozmowy na takie tematy i łyżwiarka z Liyue po krótkim czasie musiała się poddać i rozmawiać z kim innym.

Program krótki odbył się dzień wcześniej i Eula nie mogła nazwać swojego występu udanym. Bardzo by chciała, ale nie mogła. Jej myśli zaprzątało coś innego, więc nieważne jak próbowała, idealne techniczne skoki nigdy nie stały na pierwszym miejscu.

Kiedy niemal dwa tygodnie w pośpiechu wyjechała ze swojego rodzinnego miasta, razem z Amber obiecały sobie że cały czas będą w kontakcie. I przez kilkanaście dni oczywiście tak było – rozmawiały przez telefon po każdym treningu Euli, właściwie przez większość jej wolnego czasu. I tak w przeszłości nigdy nie miała wtedy co robić, więc przynajmniej znalazła sobie jakieś zajęcie. A brązowowłosa zawsze jakoś umiała podnieść ją na duchu i sprawić, że Lawrence nie mogła się doczekać końca wszystkich ćwiczeń tylko po to, żeby z nią porozmawiać. 

Nie przejęła się nawet tak bardzo zmianami w jej programie krótkim i dowolnym, jakie wprowadził jej wuj. Wiedziała, że potrójny Axel dalej jest nieosiągalny nawet jeśli ćwiczyła codziennie, ale nie myślała o tym nieustannie tak jak kiedyś i już nie chciało jej się płakać, kiedy widziała jak Ganyu a teraz także Signora wykonują go z łatwością. Przypominała sobie wtedy słowa Amber o tańcu i emocjach.

Dzień przed samymi zawodami, kontakt nagle się urwał. 

I nadal nie była w stanie myśleć o niczym innym, co więcej, doszedł do tego nieprzyjemny uścisk w żołądku świadczący o stresie; w efekcie nie mogła się uspokoić od dwóch dni. Wuj mógł sobie na nią krzyczeć przed samym występem, na treningach i nawet przez telefon wieczorem, ale wcale nie było to niesamowitym lekarstwem na wszystkie jej problemy.

Właściwie, nigdy nie było. Eula nie była pewna czemu po kilkunastu latach tego nie zauważył. 

Dlatego kiedy wchodziła na lód przed programem krótkim, miała świadomość, że jej występ na pewno nie będzie udany. 

Nie przewróciła się aż tak dużo razy, nie podołała oczywiście swojej pięcie Achillesowej oraz źle wykonała niektóre kombinacje. Może jej organizm podświadomie chciał jeszcze oszczędzać nie do końca wyleczone kolano. Końcowa nota nie była tragiczna, ale nie można było powiedzieć, że zadowalająca. 

I tak zawsze wolała swój program dowolny, a teraz miało to dla niej jeszcze mniejsze znaczenie.

— Eula! — krzyknął za nią wuj, kiedy po ogłoszeniu ostatecznych wyników zamierzała udać się do wyjścia; naturalnie pierwsze miejsce w klasyfikacji solistek zajmowała Ganyu, ale tuż za nią mieściła się Signora z zaledwie trzema punktami różnicy, a jej potrójny Axel w połączeniu z piękną Snezhnayańską muzyką klasyczną zdecydowanie uczynił ją jedną z faworytek publiczności. 

Wuj Schubert był dość znaną postacią w świecie łyżwiarzy, a gdyby nie kontuzja to mimo podeszłego wieku z pewnością dalej próbowałby swoich sił na lodowisku. Jego duma nie pozwoliłaby mu na zrezygnowanie tak po prostu, tak samo jak on nie pozwalał Euli na żadną swobodę przez ten długi czas, kiedy ją trenował. Być może to jego niespełniona ambicja nie umożliwiała mu mniej surowego podejścia do bratanicy. Albo po prostu charakter i poczucie przynależności do rodziny Lawrence.

— Eula! — wydyszał, kiedy już do niej dobiegł. Nawet jeśli kiedyś był sportowcem to długie lata bez ćwiczeń mu nie służyły. — Co się z tobą stało?! — Złapał ją gwałtownie za ramię, tak, że odrobinę się zachwiała. Jego wykrzywiona twarz wyrażała jedynie wściekłość, ale dziewczyna wytrzymała to spojrzenie i przez chwilę próbowała się nawet wyrwać, ale jego uścisk był silny. — Jestem tobą zawiedziony! Myślałem, że dzięki tym wakacjom w Mondstadt pójdzie ci lepiej, a tymczasem jest tylko gorzej! Nie powinnaś przestawać ćwiczyć na tak długo!