Babam geliyor işte.
-Alper! Alper! Hadi kahvaltıya.
Ben bu kadar hiç uyumazdım. Kalkacaktım kalkmasına ama bedeni kaldıramadım. Ruhla da yemek yenmez ki.
Bu beden sağa sola hareketler yaptı sonunda başını yastığın altına gömdü. Kapıda babamın ayak sesi. Kapı tokmağı döndü.
-Baba!
-Uyan hadi kahvaltıya.
-Tamam
Tamam mı? Ağzımı bile açamadım. Bedenim konuştu ve "tamam" dedi. babam uzaklaştı ben:
-Neye tamam lan! Sen kimsin?
-Cevap versene oğlum
-Bedenimde ne işin var?
Bu beden ya beni duymuyor ya da duymamazlığa veriyor.
Beden kalktı ben oturmaya ya da sallanmaya mı demeliyim? (çünkü vücudum yok ) devam ediyorum.
Bir şey çekiyor! Biliyordum bu bedene bağlıyım hala kopmadım. Ölü değilim ben!
Çekiyor da tuvalete çekiyor. Yok yani kendimi görmediğimden değil de hiç kendimi başkasının gözüyle görmediğimden. Gözle de görmüyorum ya neyse...
ČTEŠ
Mekanın Sahibi
TeenfikceKendinden nefret edecek bir gencin trajikomik hikayesi. Ruhu ona çok yakın ama vücudunda değildi. En kötüsü de bedenine hayatını altüst ederken eşlik etmek olacaktı.
