i'll be your man ♥︎ chanmin

17.

Kalp emojileri koyduğum yerden sonrası kendine zarar verme ve intihar içermekte! Rahatsız olacaklar okumasın lütfen 🙏🏼

Anı odasının yolunu tekrardan neşeli bir şekilde yürüyordum. Bir günümü Chan'la birlikte geçirmiştim ve tüm neşem geri yerine gelmişti. Onunla gülmek yeniden nefes almak gibiydi.

Anı odasının kapısını kolaylıkla açıp gülümseyerek kendimi yere bıraktım. Kollarımı iki yana açıp "Hey, bugün kendi anılarımı izleyeceğim."

Kendime nasıl hitap etmem gerektiğini bilmiyordum o yüzden sadece adımı söyledim. "Kim Seungmin." Anı odasının ışıkları gözbebeklerime hücum ederken de doğru Kim Seungmin'in anılarını izleyecek olmayı umuyordum.

Bir bebek babasının kucağında buv sesi çıkarıp tükürüklerini saldığındaysa bu ben olmasam da izlemek istedim. Çocuk sevimliydi ama babası daha sevimli gelmişti gözüme. Bebeğini taklit edip o da dudaklarını titreterek o sesi çıkarıyordu. Biraz ötede anne gülerek eşi ve çocuğunu izliyordu.

Benim ailem olduklarını fark ettim. Babamın saçları henüz dökülmemişti ve annemin yüzünde kırışıklıkları yoktu. Ama Hyunjin'in anılarında gördüğüm aileme çok benziyorlardı.

Bir başka anımda kocaman olmama rağmen annemin dizlerine yatmış beni sallamasını söylüyordum. Zorla sığdığım bacaklarında kendimi bir o yana bir bu yana sallıyordum. Babam gelip beni kaldırdı ve omuzlarına binmemi söyledi. Onun geniş omuzlarına bindiğimde uçuyor ve dünyaya hükmediyormuş gibi hissediyordum.

Kollarımı iki yana uzatmış gülümserken anılarım değişti. Kollarım yine iki yana açıktı ve ilkokuldaki gösteride ağaç rolünü oynuyordum. Tüm suratsızlığımla yeşil kostümümün içinde oldukça komiktim. Kahkaha atmama ise engel olamamıştım.

Annemle babam sanki Romeo'yu canlandırıyormuşum gibi kameralarıyla bu anı ölümsüzleştiriyorlardı. Flaş patladığında anılarım değişmişti. Evimizin arka bahçesinde babamın benim için hazırladığı sahnede bu defa prens rolünü canlandırıyordum. Yüzümde kocaman gülümseme vardı ve her şey çok güzeldi. Mutluydum, çok mutluydum ve ailemi çok seviyordum.

Ailemin de beni sevdiği belliydi. Okulda ağaç olup üzülen çocukları için kendi tiyatro oyunlarını kendileri yaratmıştı. Çocuklarını mutlu etmek için çabalıyorlardı ve bundan keyif aldıklarını söyleyebilirdim.

Anılarım değiştiğinde daha da büyümüştüm. Elimdeki hikaye kitabıyla babamın göğsüne uzanmıştım. Ailecek kitap okuyorduk. Anne ve babam huzurlu görünse de benim canım sıkılıyordu. Kitap hiç ilgimi çekmemişti ve kelimeleri okumak yerine görsellere bakıyordum.

Görsellerde gördüğüm atlıkarıncanın atlarını sayıyorken anılar tekrar değişti. Bu defa annemle mutfaktaydık. Tepsiye dizdiğimiz kurabiyeleri sayıyordum. Şirince anneme bakıp "Sadece 30 tanecik var, daha bir sürü yapmalıyız." dedim. Annem sadece saçımı okşadı ve tepsiyi fırına yerleştirdi. Daha fazlasını yapmadı ama kurabiyeler fırından çıktığında onları üç gün boyunca yemiştim.

Anılar değişip ortaokulu bitirdiğimde sonunda ilgimi çeken kitapları bulmuştum. Fantastik şeyleri okumayı daha çok seviyordum. Ailem de buna karışmamış ve ne istersem onu okuyabileceğimi söylemişlerdi. Odama boydan boya kitaplık yaptırmış ve rengarenk kapaklı kitaplarla doldurmuştuk. Her birini renklerine göre ayırıp gökkuşağı görüntüsü yaratıyorduk. Artık boyum annemi geçtiği için de üst rafları ben diziyordum.

Anılar değiştiğinde liseye başlamıştım. Yorgun bir şekilde eve gelmiştim ve tek istediğim uyumaktı. Kapıyı açıp içeri girdiğimde neşeyle birbirine sarılan anne babama garipseyen bakışlarımı yolladım. Beni fark ettikleri an üzerime atlayıp "Kardeşin oluyor." dediler neşeyle. O an tüm yorgunluğum geçmişti ve heyecanla zıplamaya başlamıştım. Kardeşim olacağını öğrenmek beni çok mutlu etmişti. Anında hayallere dalmış ve ne kadar iyi bir ağabey olmak istediğimi düşünmüştüm.