You are the only Exception!

Practice

----------------------------***********----------------------------

မဟာျမတ္မုနိ႐ုပ္ရွင္ေတာ္ျမတ္ႀကီးဆီသို႔ သူမတို႔ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ေလးနာရီထိုးရန္ အနည္းငယ္မၽွသာ လိုေတာ့သည္။

ကားေပၚကဆင္းလိုက္သည္ႏွင့္ ေနျခည္မျဖာခင္ ႏွင္းမွုန္တို႔ျဖန္႔ကာက်ေနသည့္ မႏၲေလးေဆာင္း၏ အေအးဓာတ္က ႐ုတ္ျခည္းပင္ တစ္ကိုယ္လုံးကို လႊမ္းျခဳံလာသည္။

တစ္ခ်က္တစ္ခ်ကၼွာ ေျမာက္ေလက သုတ္ခနဲ ျဖဴးသြားတတ္သည္ေၾကာင့္ သူမက ရင္ဘတ္ဟေနေသာ အေပၚထပ္အကၤ်ီကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ကိုင္ကာ ေစ့ထားလိုကၼိရင္း ဘုရားတန္ေဆာင္းဘက္သို႔ လွမ္းေမၽွာ္ၾကည့္လိုကၼိသည္။

ေရာင္နီမလာေသး၍ ေမွာင္ရိပ္သန္းေနေသးသည့္ ဘုရားပရိဝုဏ္ဝန္းက်င္သည္ နံနက္ခင္းအေစာပိုင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မည္သည့္လွုပ္ရွားသံမွမၾကားရေသးဘဲ ဘုရားဝင္းတစ္ခုလုံးက ဆိတ္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းလ်က္ပင္ ရွိေန‌‌ေလသည္။

တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္ ေဗာဓိေညာင္ပင္ဘက္ဆီမွ လွမ္းကာၾကားရတတ္သည့္ ေစာေစာထေနၾကေသာ ငွက္တို႔၏တြန္က်ဴးသံ၊ခိုမ်ား၏ အုပ္လိုက္ေတာင္ပံခတ္သံကလြဲလၽွင္ တျခားေသာဆူညံသံတစ္စုံတစ္ရာ ရွိမေနေသးေပ။

ထိုကဲ့သို႔ ငွက္ေတြအသံၾကားလိုက္ရေတာ့ သူမ၏ေခါင္းထဲတြင္ ဦးပိန္တံတား၏ ေဆာင္းနံနက္ခင္းအား ဖ်တ္ခနဲ သတိရမိသြားသည္။

ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆိုလၽွင္ ေတာင္သမန္အင္းမွာ ေဆာင္းခိုငွက္ေတြ ေရာက္ေနၾကေလေတာ့မည္။

အႁမႊာေလးေတြေရာက္လာၿပီးခ်ိန္ ေနာက္ႏွစ္ေဆာင္းမွာေတာ့ လိုက္ျပျဖစ္ေအာင္ျပဦးမည္ဟု ေတြးလိုကၼိရင္း စိတ္ထဲမွာ လုပ္ရမည့္အရာတစ္ခုအျဖစ္ ေသခ်ာမွတ္ထားလိုက္သည္။

တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ငါးကန္၊လိပ္ကန္ဘက္ကို လွမ္းၾကည့္မိလၽွင္ ထိန္ေနေအာင္ထြန္းထားသည့္ မီးတိုင္မ်ားေအာကၼွာ ျမဴမွုန္ခပ္ပါးပါးက ေရကန္ကိုအုပ္ဆိုင္းထားသည့္ျမင္ကြင္းအား ေတြ႕ရေလသည္။

သူမ ငယ္စဥ္က ဘုရားႀကီးသို႔ေရာက္တိုင္း ဒီငါးကန္ကိုမျဖစ္မေနသြားကာ ငါးစာေကၽြးရင္းႏွင့္ ငါးေတြကို ဝေအာင္ၾကည့္ၿပီးမွသာ ျပန္ေလ့ရွိသည္။