National Twins (Pambansang Kambal) Prologue

111 6 4
                                    

Prologue

“I think it’s better for us to separate. You *sob* promised me *sob* not to the same *sob* mistake again” ani ni Jean habang nag-iimpake ng mga damit. I’m so damn tired of your bullsh*t Norman. I will not cry anymore because of you, I will not listen to any words that come your mouth, I will not believe to any promises you say. I will not cry anymore because of you. I will leave not because I don’t love you anymore, I just want to be far away from you as possible together with my twins.

“Can you please stop what you’re doing? Look at me for a sec, and let me explain myself please Jean” pakiusap ni Norman

“NO! my decisions are FINAL. “ galit na sabi ni Jean

“You can’t leave me like this. What about the twins? Are you leaving them too?”- Norman

“I’m taking them with me.” Sagot ni Jean habang papunta sa kwarto ng mga kambal.

“No!” sigaw ni Norman tapos humarang sa harap pintuan ng kambal.

“Kukuninin ko sila sa ayaw mo o sa gusto! Kaya kung pwede Norman umalis ka sa harap ko”-Jean

*cry *cry*cry* umiyak ung isa sa kambal kaya agad binuksan ni Norman ang pinto. Tinulak  siya ni Jean at puamasok sa loob ng kwarto at dali daling pumanta kay Jason.

“Sshh tahan na baby andito na si mommy” sorry mga anghel ko kung pati kayo nadadamay sa away namin ng dad nyo. Aalis na tayo dito para di na ulit iiyak si mommy ok?

“Wait ka lng muna dito Neil ahh. Hatid ko lang Jason kay tita Margaret sa baba ok?” sabay halik sa natutulog nyang anghel.

Paalis sana sila ni Jean sa kwarto ng niyakap siya ni Norman sa likod.

“Please Jean don’t leave. I can’t imagine my life without you guys by my side. Please Jean, please.” Sabi ni Norman na malapit nang umiyak. Oh God, please change Jean’s decision. I changed You know that. But why are you doing this to me? Why?

“Alisin mo kamay mo Norman! Di na magbabago decision ko kahit pumuti man ang uwak o maging sampu man ang buhay ng pusa!” mahinang sagot ni Jean pero punong-puno ito ng galit at baka magising ulit mga bata.

Inalis ni Norman ang yakap at tinignan si Jean na paalis sa room ng kambal. Ni di man lang siya nilangon. Lungkot at galit ang nangingibabaw sa kanyang sarili. Sa ganito nalang ba matatapos at lahat? Hindi mo na ba ako hahayaan na iexplain ang sarili ko? Mahal mo pa ako? Bakit tayo pa ang nagkaganito? Why me? Why US? Ito ang mga tanong na nangingibabaw sa isip ngayon ni Norman.

“Sigurado kaba talaga sa desisyon mo Jean?” tanong ni Margaret.

“Sigurado pinsan”- Jean

“Saan kayo pupunta? I mean saan kayo titira? Jean alam mo nman na babalik ulit ako sa Canada diba? Tsaka alam mo nman na hindi pwede sa bahay kasi nandun mga kapatid ko tsaka mga magulang ko dba? At alam mo at alam ko na kung doon kayo titira, mahahanap at mahahanap ka nya kayo dba? Ayaw ko nang away Jean kasi baka awayin si Norman ng mga kapatid ko. Kung buhay pa sana si tito at tita.” Sunod sunod na mga tanong ni Magaret.

“Huwag ka mag alala pinsan. Alam ko kung san kami pupunta at sigurado akong di nya kami mahahanap. Tsaka meron nakong nahanap na trabaho dun. Basta ung deal natin ah? Magpapanggap ako na sasama sayo sa Canada at please Marg ikaw lang ang nakakaalam nito. Huwag mo sabihin kina tito at tita pati narin sa kapatid mo kung nasan ako ok?- Jean

“Promise”- Marg

“Don’t say promise. Please Marg allergic ako jan.”- Jean

“Ok I swear nalang”- Marg

“Good. Eto pakibuhat muna si Jason kunin ko lang si Neil.”

Umakyat ulit si Jean sa taas nang papasok na sana ni Jean sa kwarto ng kambal nang makarinig siya ng iyak. At sigurado siyang si Norman yun. I have given you many chances to change Norman, but you didn’t. I guess it’s too late for you. Yun ang mga nasaisip ni Jean nung time nayun. Tas nag inhale exhale pa siya bago pumasok sa room.

Bubuhatin narin sana nya si Neil pero niyakap ulit siya ni Norman.

“Norman, I made my deci_..”  hindi na niya naituloy ang sasabihin nang hinalikan siya bigla.

*SLAP!!!*- a/n walang sound effect pero with feelings ang slap nayan hihihi.

“I guess you don’t love me anymore YAM.” Habang hinimas himas ni Norman ang pisngi.

“I know that you don’t want to hear my explanations and I know you will not change your mind.” sabi ni Norman habang nakatingin siya kay Jean iwas tingin nman siya sa kanya.

“You know that you are my life, and the twins are my world.” sabi ni Norman na puno ng lungkot.

“….”- Jean

“If leaving is your way of escape, I will not force you to stay; I will not follow you around anymore if you grant me full custody of Neil.”- Norman

“Like HELL I will allow that!!”- sagot ni Jean na may kasamang takot and again, tears starting to fall.

“Then you signed my death certificate already.” sagot ni Norman with sincerity.

“I hate you Norman *sob*” sabay sinuntok suntok nya sa dibdib si Norman.

“Why do you keep on hurting me like this *sob*? Why Norman*sob*? WHY?!!!!”- Jean

“…..”- Norman. Sorry Jean hindi ko kaya pag nawala kayo. Sorry talaga.

“Fine. Neil stays with you”- Jean

“…..”-Norman. Thanks YAM.

“In one condition” then she looked into his eyes “If you ever hurt him or if something bad happens to him. I will not have a second thought to take him away from you. Give me your word.”- Jean

“I will”- Norman

For the last time, she looked at Neil and kissed him goodbye. It hurts to see him grow old without her by his side. Jean then left their torn in half family picture. She dint bother to look what picture she gave him. Probably Norman holding Jason or probably Jean holding Neil. See you later Prince Neil.

Authors Note (a/n)

This is my first EVER book. Sorry kung may mali maling grammar, spelling, etc. I'm doing bestest. Any comments, suggestions, votes, likes, dislikes, are much appreciated yeah dislikes. 

This is a work of fiction.

Plagiarism is a serious offense. Pangit yun. Gawa ka ng sayo ng sarili nyo. Wag copy paste. It is punishable by law, & in and Wattpad.

Support Pambansang Kambal

-rakistazzz

National Twins (Pambansang Kambal)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon