"ဦးဦးကိုကိုနဲ့ ဦးဦးခခနဲ့ကရော ဘာဆက်ဖြစ်သွားလဲဟင်၊ မင်္ဂလာဆောင်လိုက်ကြတာလား"
" သူတို့နှစ်ယောက်လား"
စပ်စုနေသည့်ကလေးတွေကို သူမပြောမှီ သူတို့ဘက်ကိုလျှောက်လာနေသည့် အတွဲတစ်တွဲကြောင့် ခပ်ရေးရေးပြုံးလိုက်သည်။
"ကလေးတို့သိချင်ရင် အဲ့ဖိုးဖိုးနှစ်ယောက်ကိုမေးကြည့်၊ သူတို့ထက်ပိုပြီးဘယ်သူမှမသိဘူး"
သူ့စကားအဆုံးမှာ ကလေးအစုက ပုံပြင်နားထောင်ရမယ့်သူတွေလို ဟေးခနဲအော်ကာ ထိုအတွဲဆီ ပြေးသွားကြသည်။ ပြုံးကြည့်နေမိစဉ် နားထဲကို အားပါလှသည့်ဆဲရေးတိုင်းထွာသံက ဝင်လာသည်။
" ခွေးသားလေးတွေ၊ တိုက်ကုန်မယ်ဟ၊ ငါ့ကိုကို,ကိုတိုက်ရင် အကုန်ဖြတ်ရိုက်မှာနော်၊ ဒီမှာမြင်လား တမာရိုး၊ အကြောင်းသိလို့ ကြိုချိုးလာတာ"
အသက်၆၀အရွယ် အဖိုးကြီးထက် လေးနှစ်ငယ်တဲ့ အဖိုးလေးက သူကောက်လာသည့် တမာတုတ်ကိုပင် ဝှေ့ပြနေသေးသည်။ အပြောအဆိုဆိုးလှတာမို့ ကလေးတွေက နောက်ကိုအနည်းငယ်ရှဲသွားကြသည်။
"ကဲပါ ခ,ရယ်၊ ကလေးတွေကိုမခြောက်စမ်းပါနဲ့၊ သွား ကူးကူးနားလေးသွားထိုင်နေချေ"
"အေး၊ ငါ့ကိုကိုပြောလို့နော်၊ ဟိုမှာထိုင်ရင်းကြည့်နေမယ်၊ I'm watching you the whole babies"
Grammer မမှန်မကန်ရွတ်ကာ လဲကျရင်ထောက်ဖို့ စိုင်းနောင်လက်ထဲကို တုတ်ကောက်ထည့်ပေးသွားသည့် သူကို ကြည့်၍ ခေါင်းယမ်းလိုက်သည်။ တဇွတ်ထိုးခ,ဟာ အခုထိတဇွတ်ထိုးဆန်နေတုန်း။ ခြောက်ဆယ်တင်းတင်းပြည့်သွားသည့် စိုင်းနောင်က အရိုးတွေမသန်တော့သလို ခါးတွေချိလာပြီ။ မှုန်လာသည့်အမြင်အာရုံကြောင့် ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်ပေါ်ကျသွားသည့် ဆပ်ပြာကိုကုန်းကောက်ရင်း ချော်လဲထားတာမို့ ခြေသလုံးမှာကျောက်ပတ်တီးနှင့်။
'ငါ သန်မာသေးတယ်'ဟု အားတင်းပြိီး တစ်သက်လုံးကမကိုင်ခဲ့သည့် တုတ်ကောက်ကို 'မကိုင်ချင်ရင် အိမ်ပေါ်ကဆင်း' ဟူသည့် ခ,အမိန့်ကြောင့် ယခုပြန်ကိုင်နေရသည်။ ကူးကူးနားလေးမှာ ငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်နေသည့် ခ,ကိုကြည့်ပြီးမှ ချောင်းတစ်ချက်ဟမ့်ကာ လျှာရိုးကျိုးနေပြီဖြစ်သည့် ပုံပြင်တစ်ပုဒ်ကို ပြောဖို့အစချီလိုက်သည်။
Chapter 58 (Final)
Start from the beginning
