𖥻 [002] brincando de esconde-esconde 𖥻

51 9 6
                                    

Se tiver algum erro de ortografia, me perdoem.

As crianças já estavam acordadas, e Jisoo, mãe de Seungmin, havia levado um lanchinho para eles

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

As crianças já estavam acordadas, e Jisoo, mãe de Seungmin, havia levado um lanchinho para eles. Hyunjin, Félix e Jisung estavam sentados juntos no sofá e assistiam um desenho que passava na televisão. JeongIn se sentou junto a Seungmin, ambos comiam juntos e conversavam sobre seus bonecos. Changbin ainda estava sentado no colo do Bang, e Christopher não se importava. Minho comia sentado num cantinho do sofá e ainda estava com ciúmes.

— A gente podia brincar de esconde-esconde, né? — JeongIn perguntou olhando pros mais velhos. O Kim foi o primeiro a concordar.

— Só depois que a gente terminar de comer. — Jisung respondeu e mordeu um pedaço do sanduíche.

— Lógico, comida é importante! — O Lee mais novo falou fazendo todos rirem.

Se passaram alguns minutos e todos os oitos já haviam terminado de comer. JeongIn estava animado, assim como os outros, eles iriam decidir quem iria contar. E essa era uma coisa que ninguém queria, sempre tinha briga por causa disso. Bangchan preferiu contar para evitar discussões, e todos aceitaram.

Christopher foi até a varanda e fechou os olhos, logo começando a contar. JeongIn correu para o quarto do Kim e se escondeu em baixo da cama, ele havia colocado seu sapato perto das cortinas, para que Chan não lhe achasse.

Jisung e Félix preferiram se esconder juntos, os dois estavam na cozinha, um do lado do armário e o outro ao lado da geladeira. Achavam que o mais velho nunca encontraria eles, pois estavam bem escondidos e tentavam ao máximo não fazer barulho.

Hyunjin havia corrido para o banheiro, ele abriu a porta do box e entrou lá dentro. O Hwang fazia de tudo para não rir, mas era impossível. O mesmo nem sabia o porque de está rindo, só achava engraçado.

Changbin tinha ido se esconder atrás do sofá, ele sabia que Christopher poderia lhe achar ali, mas estava com preguiça de procurar por outro lugar. O Seo viu Minho parado a sua frente, o maior balançou a cabeça em negação e puxou a mão do menor, o fazendo se levantar. O mais novo nem reclamou ao ver que o Lee estava lhe levando para outro esconderijo. Minho havia o levado até o quintal dos fundos, ambos se abaixaram perto de uma moita que tinha ali e ficaram em silêncio.

O Kim estava desesperado, não tinha achado um lugar para se esconder, e quando achava já tinha alguém. Ele suspirou derrotado ao ouvir Chan terminar de contar. Seungmin estava parado no corredor, e quando viu o Bang passar por ali, ele saiu correndo até as escadas, ele se abaixou e colocou uma mão sobre a boca.

Christopher andou até o quarto do Kim mais novo e viu um par de sapatos perto da cortina, ele segurou uma risada ao saber que fizeram aquilo para lhe distrair. O Bang se abaixou no chão e olhou na direção da cama, achando JeongIn. O menor estava encolhido e tomou um susto quando viu Chan ali.

— Te achei! — O australiano gritou, e saiu correndo do quarto. O Yang lhe seguiu e, se sentou no sofá todo cabisbaixo. — Você tem que ficar ai, e não pode ajudar os outros.

— Tá bom. — Ele deitou a cabeça no braço do sofá e viu o mais velho ir em direção a cozinha.

Hyunjin abriu a porta do banheiro e colocou a cabeça pra fora, ele olhou pros dois lados e viu que Chan não estava ali. O Hwang andou cuidadosamente até a escada, ele viu Christopher passar correndo e gritando, provavelmente ele havia achado Félix e Jisung na cozinha.

O Hwang foi até o quarto de Seungmin e entrou lá dentro, ele se escondeu atrás da porta e colocou a mão sobre boca, para não fazer barulhos.

Chan sorriu vitorioso ao ver que já tinha achado três de seus amigos, sendo eles JeongIn, Félix e Jisung. O Bang foi até o quintal e olhou em volta, procurando pelo os outros. Christopher suspirou e voltou pra dentro, iria procurar lá em cima de novo.

— Será que ele já foi? — Minho sussurrou para Changbin, esse que levantou a cabeça e viu que não tinha ninguém ali.

— Acho que sim. — Respondeu e se sentou direito no chão, observando uma formiguinha que andava por ali enquato carregava uma folha.

— Vamos ficar aqu-

— Achei vocês!! — Chan apareceu ali, assustando os dois mais novos. O Lee se levantou e ajudou Changbin a se levantar também. — Agora vão lá pra dentro e se sentem no sofá junto dos outros.

— Pelo menos não fomos os primeiros. — O Seo falou rindo baixinho.

Christopher deixou os dois mais novos sentados no sofá junto dos outros, e foi procurar os que faltavam. Ele subiu as sacadas de novo e olhou em todos os cômodos e não achou Seungmin e nem Hyunjin. Chan desistiu de procurar e voltou pra sala, se sentando no sofá.

— Cansei. — Ele disse olhando os outros amigos que riram baixinho. — Seungmin e Hyunjin, podem sair, vocês ganharam!

Logo eles ouviram passos vindo lá de cima, e um Hyunjin apareceu com um sorriso vitorioso no rosto. Seungmin saiu de trás da escada e correu até a sala.

— Eu sabia que iamos ganhar! — O Kim sorriu e sentiu o Hwang lhe abraçar. Ambos começaram a pular animados, e se jogaram no sofá.

— Crianças, os pais de vocês chegaram. — Jisoo apareceu na porta da sala, os meninos se levantaram e se despediram de Seungmin. Esse que ficou com um biquinho nos lábios, pois queria dormir com seus amigos. — Vem cá bebê — A Kim se abaixou na frente do Filho. — Outro dia eles vem dormir aqui em casa, tá bom?

— Tá bom, mamãe. — Ele sorriu e deixou um beijinho na bochecha da mais velha. — Cadê a minha chupeta mãe?

— Tá lá no seu quarto. — Ela se levantou e pegou Seungmin no colo. Jisoo subiu as escadas e foi em direção ao quarto do filho, para poder pegar a chupeta do mesmo.

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
FAM - Stray Kids - HIATUSTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon