winter nightmare

-181-

"oo nga tangi, stop na nga po hehe" niligpit nya yung mga paper bags.

"no, i mean let's break up" malamig na tono ang ginamit ko. nabitawan nya ang mga paper bag na dala nya.

"huh? tangi, kabag lang yan. tara magpahinga na tayo" hindi nya sinalubong ang mga mata ko, alam kong kinakabahan na din sya.

"i'm serious jay, let's stop this. i am done"

"why? bakit tangi? may nagawa ba akong hindi maganda? why? tell me. we'll try to fix this" he reached my hand but i refused.

"no please stop na jay" i saw how his tears fell. it breaks my heart more.

"why nga tangi? dahil ba hindi na kita nakakantahan? kakantahan kita ngayon. dahil ba hindi masarap 'yung luto ko? sasarapan ko tangi. ano pa? hindi ka na ba masaya sa akin? pangit na ba ako mag joke? am i annoying? why?"

"i'll do anything but please don't leave me, tangi" he sob so hard and i can't help myself to sob as well.

"when are you going to tell me jay?" pinunasan nya ang luha nya at tumingin sa akin.

"what?"

"kailan mo balak sabihin sa akin 'yung tungkol kay tito, 'yung pagpunta mo sa seattle? huh? 'yung mag absent mo sa school? pag repeat mo sa ibang subjects? when, jay?" halatang nagulat sya sa lahat ng sinabi ko.

"i was about to tell you, pero alam ko hindi ka pa oka-"

"kapag okay na ako jay? paano kung hindi ako maging okay? itatago mo sa akin? hindi ka ba pupunta sa seattle because of me? am i the reason why everything is so messed up, jay?" mabilis syang umiling

"hindi, tangi. it's my fault. hindi ko mahandle lahat. it's my fault. i am sorry, please don't do this tangi."

"i'll make everything right okay?" umiling ako sa kanya and he started to sob again.

"no jay, why do i feel like everything is messed up because of me?"i broke down and cried on the sofa, naupo sya sa harapan ko habang naiyak din.

ni hindi ko sya matignan na ganito. pero ito lang ang paraan para hindi sya madamay sa mga problema ko. para maayos ang lahat.  yes, tumigil ang mundo ko sa lahat ng nangyayari, but it wasn't his world. hindi dapat sya nadadamay.

"hindi mo kasalanan, tangi. i love you. it's because i love you so much"

"pagod na ako jay, tama na" itinulak ko sya sa balikat nya pero ni hindi sya nagpatinag.

"edi yayakapin kita, pagod ka na? sabay tayong magpapahinga... magkasama" umiling lang ako.

"pagod na din ako tangi, pero yakapin mo lang ako.. lalaban ako, para sa'yo, para sa atin. please?"

"go meet your dad jay, hindi mo kailangan pagudin ang sarili mo kakabantay sa akin. di'ba gusto mo makita si tito? makasama? ito na 'yun, go meet him. alagaan mo sya. kasi mas kailangan ka nya" he stopped for a bit.

"i can meet him, without losing you tangi"

"everything between us is messed up, jay. pagod na ako, pagod ka na din, naguguluhan. hindi masama na hindi ako ang piliin mo this time jay. it's okay"

"i'll be happy letting you go, seeing your biggest dream came true" he sighed, wiping his tears while standing up infront of me.

"hindi kita kayang bitawan tangi e, napapagod ako. napapagod ako sobra, naguguluhan ako, sobra. pero kung alam mo lang kung gaano kita kamahal na kakayanin ko bumangon para sayo.. ni hindi nga pumasok sa isip ko na iwan ka kasi hindi ko kaya"

"apat na taon 'yun, tangi. at sa apat na taon na 'yun, ni hindi sumagi sa isip ko ang sumuko sa'yo, simula sa umpisa. kasi sabi ko sasamahan kita lagi't lagi. kasi natatangi ka. but if you really want this...."

"kahit mahirap sa akin, sige... susubukan ko" i cried harder because of his speech.

"i am sorry..." i sobbed hard.

"will you be really happy? magiging masaya ka ba talaga kapag binitawan kita, tangi?" hinawakan nya ang baba ko at hinarap ako sa kanya, kasabay noon ang pagsalubong ng mga mata namin.

i saw how he is in pain right now.

tumango ako ka agad sa kanya. "yes jay, i also don't want to depend everything on you. i'll start again, with myself.. alone"

"gusto kita samahan" mahinang saad nya

"pero gusto na kita bitawan" muli na naman syang naiyak. "kasi hindi kita gustong makita na nahihirapan because of me, jay"

"the pain i shared with you is enough, i'll handle it well.. and i'll let you handle yours" umiiyak lang syang tumango sa akin.

"ginagawa mo naman 'to kasi mahal mo ako di'ba?"

"of.. course"

"can i least get a hug from you? tangi?" i reached him and hug him tight than ever.

i don't want to lose you as well. pero hindi ata ito ang tamang oras para sa atin, baka parehas lang tayong aral para sa isa't isa. baka pinagtagpo lang tayong dalwa, para maging masaya, masaktan at matuto.

masakit para sa akin, but this choice will be my reason to move forward.

"i love you, so much. araw-araw. lagi't lagi, tangi" he whispered.

and that was the night i saw him walking towards my front door, and the thought that tomorrow he will never come back again, entering that door again, greeting me with his most contagious smile and warm hug giving me so much pain.

but that was the night i told myself i should be stronger for myself, for him.

I felt like watching him walking away from me, is better than him walking towards me and  i knew i made the right choice.