winter nightmare

-090-

-toni pov-

everyone in the table fell silent after maayos yung pagkain namin.

"girl, bakit ganito?" siniko pa ako ni katie. gaga talaga to

"kumain ka na lang" bulong ko sa kanya pabalik.

"gaga ka, hindi mo mahati 'yang steak mo... napapagkamalan kang slap soil" sinamaan ko ng tingin si katie kaya mabilis nyang tinuon ang pansin sa plato nya.

"i'll help you na, tangi" nagulat ako sa pag-agaw ni jay ng plato ko at saka nya hinati 'yung steak ko.

"thank you" feeling ko nakatingin na silang lahat sa amin, kaya hindi ko na sinubukan pang iangat ang ulo ko sa pagkakayuko dahil sa hiya.

"can you cut mine too?" lahat napalipat ang atensyon namin kay zoe na nasa tapat ni jay.

"kaya mo na 'yan, malaki ka na" tinapik pa ni sunoo ang balikat nya. "but it's hard..."

"who even invited you here, tho?" halata sa boses ni irene na parang galit sya or someting.

"love..." pagpipigil ni sunghoon rito.

"what? curious lang naman ako" baling nito sa boyfriend nya.

"i was about to eat alone, pero nakita ko sina sunoo.. he invited me" pagpapaliwanag ni zoe.

"you know my reason guys, don't come at me" saad naman ni sunoo na busy sa pagkain nya.

si katie mukhang nacu- culture shock or something. kahit naman ako, hindi ko maintindihan ang nangyayari.

"you came here to eat by yourself? cut your steak by yourself then" irene focused on her food after saying that.

i looked at zoe, looking down on her steak.

"just.. help her" i whispered at jay, he looked at me and raised his brows. "go," i signaled him na tulungan na lang si zoe. he did naman so pinagpatuloy ko na lang ang pagkain ko.

"thank you!" zoe enthusiastically replied

"you all are so tahimik naman guys! catch up naman tayo, one year din ako nawala... didn't you missed me?" i guess zoe was trying to lift up the mood. i just don't know why everyone aren't helping her to do the same.

maybe because when she... ghosted jay? everyone got mad at her?

"oh, my birthday was fast approaching, you can come and bring your partners since i have after party and we have to dance!" zoe added.

"you all will come naman right?"

"yes, oo naman... may shanghai ba?" sagot sa kanya ni heeseung

"eto mukha ka nang shanghai" puna ni jay sa kanya

"we will come, don't worry zoe" i assured her

"yay! i'm so excited," we continued eating, good thing heeseung and jay tried so hard to make conversation, so it wasn't awkward anymore.

"bring the desserts" saad ni jake sa waiter, we all waited until they served everything.

"what do you want, tangi?" baling sa akin jake, tinignan ko ang nasa lamesa. "ice cre- excuse me" biglang nag vibrate kasi ang phone ko, so tumayo ako sa kinauupuan ko at saka lumayo sa kanila.

landline sa bahay? why?

"la? may problema po ba?"

[antonia...]

"la? why? ano po nangyari?" tarantang saad ko, nagsisimula na ako kabahan.

[nasa labas sila... uuwi ka na ba?]

"did they hurt you? pauwi na po ako la, wag nyo po ibababa ang tawag ha... saglit lang po ako" nagsimula na magpatakan ang luha ko dahil sa takot, mabilis akong bumalik sa table at kinuha ang gamit ko.

"saan ka pupunta?" tanong ni katie sa akin

"uuwi na ako, sorry..."

"why are you crying?" tumayo si jay at hinawakan ang braso ko, umiling lang ako sa kanya.

"w-wala... i am sorry, kailangan ko na umuwi" inalis ko ang kamay nya at sinakbit ang bag ko.

"guys, may peanut ba... 'to?" nabaling ang atensyon namin kay zoe.

namumula na sya, lahat sila napatayo na ang lahat sa kinauupuan nila.

"shit," bulong ni jay habang nakatingin kay zoe. "she's allergic to peanuts," rinig kong dugtong ni jay

when everyone attention was on zoe, hinila ko na si katie. "tara na,"

"gaga, bakit ka ba naiyak?" sigaw ni zoe noong makasakay kami sa taxi. "si lo..la, 'yung mga taong humahabol sa amin, nasa bahay daw... paano na lang kung saktan nila si lola diba?" katie tried hard to console me until we reach home.

it was traffic sa lenox so natagalan kami, parang nanghihina ako ng sobra.

dumating kami sa bahay na patay ang mga ilaw, kaya kinuha ko agad ang spare key sa bag ko para buksan ang pinto.

"la?" sumenyas sa akin si katie na sa baba sya maghahanap, kaya tumaas ako sa second floor.

"la?" pumasok ako sa kwarto nya at napahinga ako ng maluwag dahil nakahiga sya doon.

"la naman," niyakap ko sya ng mahigpit. "nandito na po ako la," niyakap ko sya at hinaplos nya ang likod ko.

"what happened?"

"huwag ka mag-alala, hindi naman nila ako sinaktan"

"are you okay?" she nodded immediately.

lola isn't old naman talaga but she's physically weak dahil may sakit sya. i was worried for her so much, she's the only treasure i have right now. i don't want to lose her. lalo na kung dahil lang naman sa mga tao na hindi naman namin nagawaan ng atraso, i can't really forgive them if they touch my lola.

that night, i sleep with heavy feelings and lots of thoughts. soon, we don't need to run away lalo na dahil alam namin na wala naman kaming kasalanan ni lola, kami nina mama at papa... if he only come back, he's the only one who can make things right.