"အဟက္... တကယ္ေတာ့ ငါက မင္းထင္သလို သူေတာ္ေကာင္းတစ္ေယာက္မဟုတ္ပါဘူးကြာ"
ထို႔ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ နားေနခန္းက
အပ္က်သံေတာင္မၾကားရေလာက္ေအာင္
တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားေလသည္...
လက္ကနာရီကို ငုံ႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့
မနက္(၇:၃၀)သို႔ၫႊန္ျပေနၿပီမို႔ျပန္ရန္ ျပင္ဆင္လိုက္ေလသည္...
"မင္း ျပန္ေတာ့မလို႔လား"
"အင္း"
"ငါ လိုက္ပို႔ေပးရမလား"
"မလိုပါဘူးကြာ...မင္းလဲ ဂ်ဴတီဝင္ရဦးမွာမလား..
ငါလဲ ခ်ိန္းထားတာတစ္ခုရွိေသးတယ္"
"ခ်ိန္းထားတာ?...အခုလား?"
"အင္း"
"မင္း တစ္ညလုံးလဲမအိပ္ရေသးဘူးေလ..
ေနာက္ေန႕မွ ေတြ႕လို႔မရဘူးလား"
"ရတယ္...ငါ ေျဖးေျဖးပဲေမာင္းသြားမွာ"
"အေရးႀကီးလို႔လား...မႀကီးရင္...."
" အေရးႀကီးတယ္ "
"ဘယ္သူနဲ႕ခ်ိန္း...ဟင္...မဟုတ္မွလြဲ...မင္း...."
Markရဲ႕ စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြ အထင္းသားထင္ဟပ္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းအေမးကို
ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ကာ အတည္ျပဳရင္း အေျဖျပန္ေပးလိုက္သည္...
"ဟုတ္တယ္ ခုနက သူ ငါ့ဆီကိုဖုန္းဆက္လာတယ္..
ငါနဲ႕ေတြ႕ခ်င္တယ္တဲ့"
"ဘာ....အဲ့ဒါကို မင္းက လက္ခံလိုက္တာပဲလား"
"ငါက ဘာလက္မခံနိုင္စရာရွိလို႔လဲ...
ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆိုမွေတာ့ သြားေတြ႕လိုက္႐ုံပဲေပါ့...
ဘာခက္တာမွတ္လို႔...ဒါၿပီးရင္
သူနဲ႕ငါလဲ ထပ္ေတြ႕စရာမရွိေတာ့ပါဘူး"
"မင္း တကယ္ အဆင္ေျပရဲ႕လား...
ငါ လိုက္ခဲ့ေပးရမလား"
"ရပါတယ္ကြာ...မလိုက္ပါနဲ႕ေတာ့...
မင္းလဲ ငါ့အေၾကာင္းသိပါတယ္..
အိုေက အိုေက ငါသြားၿပီ"
"Plan"
အခန္းအျပင္သို႔လွမ္းေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြကို ရပ္တန့္လိုက္ၿပီး
Markကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ပါသည္...
သိပ္လဲမကြာေဝးတဲ့ေနရာမွာ ရပ္ေနတဲ့
Markကိုၾကည့္ေနေပမဲ့ အျမင္ကရွင္းလင္းမေနေတာ့ပါ...
Markေတြ႕သြားမွာပါ...
သိုဝွက္သိမ္းဆည္းထားခ်င္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္
မ်က္ဝန္းထဲက မ်က္ရည္ၾကည္တခ်ိဳ႕ကို....
YOU ARE READING
"မောင်"ဟု ခေါ်မည်သော အဝေးရောက်ကဗျာလေးတစ်ပုဒ်
Fanfictionဒီfanficကလဲ deep dramaလေးဖြစ်သလို ကိုယ့်ရဲ့ထုံးစံအတိုင်း MeanPlanပါပဲလို့
Part ~~ 1
Start from the beginning
