ოპერაცია რამოდენიმე საათი გაგრძელდა. ჯონგუკი მთელი ამ დროის მანძილზე ექიმს ელოდებოდა, თუ როდის ეტყოდა კარგ ამბავს. და აი ექიმიც
-ექიმო როგორ არის?
-პაციენტი კარგადაა, თავი დაარტყა მაგრამ არც ისე მძიმედ, რომ რაიმე პრობლემა შეექმნას
-მადლობა ღემრთს, ისე ვნერვიულობდი მასზე. როდის გაწერთ?
-ხვალ შეგეძლებათ წაყვანა ბატონო ჯონგუკ
-მადლობა ექიმო
*ტელეფონი რეკავს*
-გისმენ ნამჯუნ?
-რას აკეთებ სავადმყოფოში ჯონგუკ? ახალავე წამოდი სახლში!
-შენ საიდან იცი, რომ მე სავადმყოფოში ვარ?
-ჟურნალისტებმა დაგინახეს, ვიღაც ბიჭი გყავდა ხელში აყვანილი და მანქანასთან მიარბენინებდი, ისინი კიდევ გამოგყვნენ
-ჯანდაბა, რომ მცოდნოდა უფრო ბრთხილად ვიქნებოდი
-ნუ გავიწყდება, რომ ცნობილი ხარ ჯონგუკ
-კარგი ბოდიში ბოდიში ახლა უნდა წავიდე კარგად
*ტელეფონზე საუბარი დასრულდა*
მეორე დღეს
ჯონგუკმა ჯიმინი თავის სახლში წაიყვანა. სულ არ აინტერესებდა, რომ ჯიმინი მას არ ელაპარაკებიდა და ეშინიდა კიდეც. ეს არც იყო გასაკვირი, მან ხომ გააუპატიურა და რატომ უნდა გაკვირვებოდა? ჯიმინის უარის მიუხედავად მან მაინც თავისთან წაიყვანა. მივიდნენ თუ არა ჯიმინი თავის ითახში ჩაიკეტა და იქიდან მთელი დღე არ გამოდიოდა.
ღამე ვერ მოისვენა, ამიტომ შემოათენდა. ასე გავიდა 1 თვე. ჯიმინი სულ ითახში იყო, დღეში ერთხელ ჭამდა. ამიტომ გარეთ გასვლა გადაწყვიტა . თავის საყვარელ კაფეში წავიდა და ყავა და პატარა ნამცხვარი უნდა შეეკვეთა, როდესაც უკნიდან მოესმა გოგონების ლაპარაკი, რომლებმაც ის ახსენეს, ამიტომ მათი მოსმენა დაიწყო.
-ეს ჯიმინი არ არის? აი ის ჯიმინი რამოდენიმე დღის წინ ჯონგუკს, რომ ყავდა ხელში აყვანილი
-ხო ეგ არის.
-ჯონგუკმა ის ყველგან დააფოლოვა რაც არ მომწონს
-ხო არც მე.
-მაგრად უნდა ვცემოთ და ჭკუა ვასწავლოთ იმისთვის, რომ ჯონგუკის მისაკუთრება მოინდომა
ჯიმინმა გადაიფიქრა შეკვეთა, ეგრევე კაფიდან გავარდა. გოგონებიც აეკიდნენ.
-გაჩერდი! გაჩერდი თქო!-უყვიროდა ერთი გოგონა. ჯიმინმა უკვე სირბილი დაიწყო, მაგრამ გოგონები არ ჩერდებოდნენ.
უკან გაიხედა, რომ ენახა ახლოს იყვნენ თუ არა. ისინი ახლოს იყვნენ. ჯიმინმა მოიხედა თუ არა ეგრევე ვიღაცას შეასკდა
-ბოდიში- თქვა და წასვლა დააპირა მაგრამ ნაცნობმა ხმამ გააჩერა
-ჯიმინ?
-იუნგი? იუნგი ჰიონ?! დამეხმარე ისინი მომდევენ და ჩემი ცემა უნდათ
-შენი ცემა?-იკითხა იუნგიმ და ამ დროს გოგონებიც მოვიდნენ მათთან
-აჯუში, გაგვეცალე მასთან საქმე გვაქვს
-აჯუში?-ჩაიცინა იუნგიმ
-ვფიქრობ იგივე ასაკის ვართ ასე არაა აჯუმა? იცი, რომ მე გოგოებსაც ვცემ? მკიდია, რომ გოგოს ცემა არ შეიძლება-ჩაცინება
-ასე, რომ გაბედეთ და ჩემს მოჩის ხელი დააკარეთ და მერწმუნეთ მწარე ხელი მაქვს
-არაუშავრს. სხვა დროს, როდესაც მარტო იქნება მაშინ ვეღარ გადაგვირჩება-თქვა გოგონამ და მეგობართან ერთად ისევ კაფეში დაბრუნდა.
-მადლობა იუნგი ჰიონ
-რისი მადლობა კაცო, შენს დასაცავად ყოველთვის მზად ვარ-და ჯიმინს ჩაეხუტა
-მალობა. ახლა სახლში წავალ თორემ ჯონგუკი ალბათ ნერვიულობს. არ გამიბრთხილებია, რომ გარეთ გამოვდიოდი.
-შენ რა მასთან ცხოვრობ?
-ასეა. ახლა კი კარგად.
-კარგად.
ჯიმინი სახლში შევიდა თუ არა, ჯონგუკი ეგრევე ეცა და ჩაეხუტა
-გუკ, რა გჭირს?
-შემეშინდ, რომ ვერ დაგინახე.
-მე კარგად ვარ.
-მეგონა დამტოვე და ვეღარ გნახავდი
-შეწყვიტე ასე მოწცევა, თორემ არ გაპატიებ
-როგორ მოქცევა?
-ასე ძაან არ უნდა გეშინიდეს ჩემი სადმე წასვლის
-მ-მპატიობ?
-კი, გპატიობ. მაგრამ კიდე თუ გაიმეორებ, იცოდე ვეღარ გადამირჩები- ამაზე ორივეს გაეცინა
-ამას აღარასდროს ვიზავ
-კარგი, მე შენი მჯერა.
-ჯიმინ, მინდა ხვალ სადღაც წაგიყვანო, თუ რათქმაუჯდა არ იქნები წინააღმდეგი
-არა ვარ წინააღმდეგი, მაგრამ სად უნდა წავიდეთ?
-მაგას ხვალ გაიგებ
-კარგი, აღარ ჩაგეძიები.
YOU ARE READING
INSTAGRAM{JIKOOK}
Fanfictionჯონგუკი-ცნობილი აიდოლი ჯიმინი-ჩვეულებრივი ბიჭი დასრულებული It's so cringe I warned you
