"ေအးေလ၊ သားပါပါးကိုခြာခိုင္းမယ္ေလ၊ ကူးကူးကခြာတတ္လို႔လား"
"ေပး ပါပါးဆီ"
ထိုအခါမွ ထိုင္ခုံေပၚက ႂကြတ္ႂကြတ္အိပ္ႏွင့္ထည့္ထားသည့္လိေမၼာ္သီးထုပ္ေလးကိုယူကာ လြန္းဆီလွမ္းေပးသည္။ ခါးပတ္နဲ႔ဗိုက္နဲ႔ ကြက္တိခံေနတာမို႔ လုံးလုံးကစ္ကစ္ဖက္တီးေလးက ေအာက္ကိုေတာ့ျပဳတ္မက်။ ကေလးေလးက သူ႔ကိုယ္သူတျဖည္းျဖည္းထိန္းႏိုင္ေနၿပီျဖစ္သည္။
လြန္းက လိေမၼာ္သီးေသးေသးေတြကို မ်က္လုံးတစ္ဖက္မွိတ္၍ မ်က္ႏွာနဲ႔ေဝးေဝးမွာလက္ကိုထားၿပီး ခြာသည္။ အခြံကအရည္ေတြမ်က္စိထဲဝင္ရင္ စပ္တာထက္ပိုသည္။ ကူးကူးကို ခြာၿပီးသားတစ္လုံးလွမ္းေပးကာ ေနာက္တစ္လုံးထပ္ခြာၿပီး တစ္စိတ္ကို စားၾကည့္ေတာ့ ခ်ဥ္စူးေနသည့္အရသာက မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးအေၾကာကပ္သြားသလို။
"ခ်ဥ္လား လြန္း"
"ဟင့္အင္း၊ မခ်ဥ္ဘူး၊ စားၾကည့္"
ငဲ့ေစာင္းေပးလာတဲ့ ေမာင့္ပါးစပ္ထဲႏွစ္စိတ္အျပည့္ သြားခြံ႕ေတာ့ ပါးေစာင္အျပည့္ဝါးရင္း ရႈံ႕မဲ့ေနတဲ့မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရတာ သြားပါက်ိန္းသည္။
"အားး ငါ ပါးေစာင္ေတြက်ိမ္းလာၿပီ"
ေထြးလည္းမထုတ္ႏိုင္၊ ေရွ႕လမ္းကိုၾကည့္ကာ ကားေမာင္းရင္းျဖင့္ပင္ ေမာင့္ေမး႐ိုးေတြကႂကြလ်က္။ ခ်ဥ္စူးစူးအရသာကိုအံႀကိတ္ခံေနရခ်ိန္ လြန္းကိုစကားျပန္ေျပာႏိုင္မည့္ဟန္မရွိေသးတာမို႔ ေနာက္ခုံကေပါက္စကို ရႈိးေတာ့ ပါးစပ္ထဲလိေမၼာ္သီးစိတ္ကိုက္ရင္းတန္းလန္းျဖင့္ လက္သီးဆုပ္ေလးႏွစ္ဖက္ကိုက်စ္က်စ္ဆုပ္၍ မ်က္လုံးႏွစ္ဖက္ စုံမွိတ္ေနသည္။ မ်က္ေတာင္ဖ်ားေတြမွာ မ်က္ရည္စပင္ဝဲေနေလေသး။
"ဂ်ာဆိုင္းတစ္ေယာက္ လိေမၼာ္သီးနဲ႔သံပုရာသီးနဲ႔မ်ား မွားစိုက္သလားကြာ"
ဒီအထုပ္လိုက္က အိမ္မွာစိုက္ထားတဲ့ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြဆိုၿပီး ဂ်ာဆိုင္းခူးေပးလိုက္တာျဖစ္သည္။ အခ်ိဳသီး၊ အခ်ဥ္သီးေတာ့ မေျပာလိုက္။
လြန္းကမေက်နပ္ဟန္နဲ႔ အထုပ္ထဲေခါင္းစိုက္၍ ဝါဝါေ႐ႊေ႐ႊေနာက္တစ္လုံးကို ထပ္ခြာသည္။ ၿပီးေတာ့ ဇာမ့္ကိုအရင္ေကြၽးသည္။
Chapter 44 [Zawgyi]
Start from the beginning
