"အေးလေ၊ သားပါပါးကိုခွာခိုင်းမယ်လေ၊ ကူးကူးကခွာတတ်လို့လား"
"ပေး ပါပါးဆီ"
ထိုအခါမှ ထိုင်ခုံပေါ်က ကြွတ်ကြွတ်အိပ်နှင့်ထည့်ထားသည့်လိမ္မော်သီးထုပ်လေးကိုယူကာ လွန်းဆီလှမ်းပေးသည်။ ခါးပတ်နဲ့ဗိုက်နဲ့ ကွက်တိခံနေတာမို့ လုံးလုံးကစ်ကစ်ဖက်တီးလေးက အောက်ကိုတော့ပြုတ်မကျ။ ကလေးလေးက သူ့ကိုယ်သူတဖြည်းဖြည်းထိန်းနိုင်နေပြီဖြစ်သည်။
လွန်းက လိမ္မော်သီးသေးသေးတွေကို မျက်လုံးတစ်ဖက်မှိတ်၍ မျက်နှာနဲ့ဝေးဝေးမှာလက်ကိုထားပြီး ခွာသည်။ အခွံကအရည်တွေမျက်စိထဲဝင်ရင် စပ်တာထက်ပိုသည်။ ကူးကူးကို ခွာပြီးသားတစ်လုံးလှမ်းပေးကာ နောက်တစ်လုံးထပ်ခွာပြီး တစ်စိတ်ကို စားကြည့်တော့ ချဉ်စူးနေသည့်အရသာက မျက်နှာတစ်ခုလုံးအကြောကပ်သွားသလို။
"ချဉ်လား လွန်း"
"ဟင့်အင်း၊ မချဉ်ဘူး၊ စားကြည့်"
ငဲ့စောင်းပေးလာတဲ့ မောင့်ပါးစပ်ထဲနှစ်စိတ်အပြည့် သွားခွံ့တော့ ပါးစောင်အပြည့်ဝါးရင်း ရှုံ့မဲ့နေတဲ့မျက်နှာကိုကြည့်ရတာ သွားပါကျိန်းသည်။
"အားး ငါ ပါးစောင်တွေကျိမ်းလာပြီ"
ထွေးလည်းမထုတ်နိုင်၊ ရှေ့လမ်းကိုကြည့်ကာ ကားမောင်းရင်းဖြင့်ပင် မောင့်မေးရိုးတွေကကြွလျက်။ ချဉ်စူးစူးအရသာကိုအံကြိတ်ခံနေရချိန် လွန်းကိုစကားပြန်ပြောနိုင်မည့်ဟန်မရှိသေးတာမို့ နောက်ခုံကပေါက်စကို ရှိုးတော့ ပါးစပ်ထဲလိမ္မော်သီးစိတ်ကိုက်ရင်းတန်းလန်းဖြင့် လက်သီးဆုပ်လေးနှစ်ဖက်ကိုကျစ်ကျစ်ဆုပ်၍ မျက်လုံးနှစ်ဖက် စုံမှိတ်နေသည်။ မျက်တောင်ဖျားတွေမှာ မျက်ရည်စပင်ဝဲနေလေသေး။
"ဂျာဆိုင်းတစ်ယောက် လိမ္မော်သီးနဲ့သံပုရာသီးနဲ့များ မှားစိုက်သလားကွာ"
ဒီအထုပ်လိုက်က အိမ်မှာစိုက်ထားတဲ့ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်တွေဆိုပြီး ဂျာဆိုင်းခူးပေးလိုက်တာဖြစ်သည်။ အချိုသီး၊ အချဉ်သီးတော့ မပြောလိုက်။
လွန်းကမကျေနပ်ဟန်နဲ့ အထုပ်ထဲခေါင်းစိုက်၍ ဝါဝါရွှေရွှေနောက်တစ်လုံးကို ထပ်ခွာသည်။ ပြီးတော့ ဇာမ့်ကိုအရင်ကျွေးသည်။
Chapter 44 [Unicode]
Start from the beginning
