Our Strings (Strings Series 3)

OS- Kabanata 33

Bumuntong hininga ako at nag isip kung ano ang magandang sabihin para maintindihan ng anak. Hindi man niya ako tinatanong tungkol sa ama ay alam kong nahahanap siya ng sagot.

Riley is not just ang ordinary kid. Masyadong mataas ang IQ niya at matured mag isip taliwas sa batang edad niya. He always find ways to understand things kahit minsan ay hindi naman siya nagtatanong.

But then, seeing his loneliness breaks my heart. His eyes made me realized that he is still a kid. A kid that needs to nurture and make understand things.

Siguro, may parte talaga sa akin ang nagkulang sa pagpapaliwanag tungkol sa parte na iyon. I just let him guess. Hindi ko napaliwanag kaya wala siyang alam. And worst of it is alam kong nasasaktan at naghahanap siya kahit hindi naman siya nagtatanong.

"I don't know either, son." Panimula ko. Ang totoo, sa parte na iyan ay hindi ko din maipaliwanag o hindi ko alam kung paano talaga ipapaliwanag sa kanya ang nangyari. But maybe, there is no profound words to explain it to him.

"But you love him?" Tanong niya ulit. Umiwas ako ng tingin sa kanya at binalik ang mga mata sa kalangitan.

"Yes ofcourse," sagot ko. Mahal ko si Raj as much as I love Riley. But then, I never tried to reach him to tell about Riley. Siguro mali ako at naging makasarile sa parte na iyon.

"He loves you too. Bakit hindi pa din natin siya kasama?" Inosenteng tanong ng anak. I wish things were easy and different. I wish we can be all together without any hindrance and questions.

Yung magsasama kayo sa madaling paraan. I live my life the past years the hard way. And there are times na napapagod na din ako maghanap ng pagmamahal.

Love ang bagay na kulang sa akin bata palang ako. At sawang sawa na ako ipilit iyon sa mga taong ayaw naman ibigay o manatili sa buhay ko.

"Anak, I don't know how to explain it to you but I know in time maiintindihan mo. Hindi lahat ng nagmamahalan obligado magsama. There are some instances that even they love each other, they still can't be together."

Pag balik ko ng tingin sa anak ay ngumiti at tumango haggang tuluyan nawala sa paningin ko.

"Riley!!!!!!!"

"Gotica!"

"Mama!"

Halos habulin ko ang hininga ko ng magising ako. Pag dilat ng mga mata ko ay halos mapalundag ako ng makita si Riley sa harap ko. Madilim na sa labas. Ganon ako katagal nakatulog?

"Riley!" Halos sunggaban ko ang anak at niyakap ng mahigpit. Nadama ko ang maliit na daliri ng anak na kumapit sa likod ko at marahan itong hinagod.

"Where have you been? Halos mamatay nako kakahanap sayo. Don't do that again please." Sagot ko at humagulgol ng iyak. All my fear and tiredness was gone in an instant. Sa loob ng dalawang araw ay nagkaroon ako ng kapayapaan.

"I'm sorry, mama." Sagot niya.

"I went to papa, nakita ko siya last day sa labas ng bahay and went to him."salita niya. Pinilit ko ikalma ang sarili at intindihin ang anak.

Tumango ako at pinahid ang luha ko. "He asked me to come back home but I don't want to come back here." Sagot niya. Nanlaki ang mga mata ko.

"Why?" Tanong ko. Sa gilid namin ay si Raffy at Alice na tahimik lang nakikinig.

"Because I was mad at you. I was mad because I don't understand things. I want to see papa but you don't let me." Sagot niya. Bahagya pang namula ang mukha ng anak ko kaya parang nadudurog ang puso ko.