Onvergetelijke pijn

~ 31 ~

''Kom morgen om 10 uur in de avond naar het steegje van de AH. Die parkeerplaats waar je flauw viel, daar moet je wezen'' zegt hij en loopt meteen door alsof er niks aan de hand is.

Ik loop naar de wc toe en en neem een paracetamol die ik in mijn tas heb zitten.

Mijn telefoon gaat af, het is Safouane.

Ik pak mijn telefoon en zie inderdaad het streepje staan.

Ik moet opnemen, ik moet hem vertellen dat ik niks meer wil..

''Hoi'' zeg ik droog.

''Sarah wollah alsje..''

Hoevaak heb ik dit gehoord?

Elke keer hetzelfde excuus.

''Nee Safouane..'' zeg ik met een trillende stem.

''Wat?!''

''Het kan niet meer'' zeg ik zachtjes.

Ik loop naar buiten toe en veeg mijn tranen weg, ondertussen hebben 2 meisjes mij al gezien.

''Waarom niet? Door dat geschreeuw''

''Ja ook''

''Dat was niks, wollah iemand zocht ruzie met een vriend dat was alles, hij schold zijn moeder uit met kanker''

''Alsjeblieft, wij aan niet kapot..'' achtervolgt hij.

''Safouane, ik kan het er niet bij hebben.. Ik heb niet zoveel tijd voor je. Ik moet aan mezelf werken man, ik ben mezelf kwijt. Alles lijkt zwart. Mijn broer zit in de shit. Er gaat van alles mis binnen de familie. Ik heb tijd nodig. Ik wil je geen pijn doen door soms verkeerd of boos te reageren.. Je moet me begrijpen'' zeg ik en ik breek.

Het zoveel pijn om hetgeen op te geven waar je zoveel van houdt.

''Schatje, we praten dit face2face uit. Ik kom je ophalen om 3 uur'' zegt hij geruststellend.

''Het kan echt niet'' zeg ik zachtjes.

''Tazz, je wil gewoon niet joh je hebt vast een ander ofzo''

Ik hoor hem hard op de achtergrond zuchten.

''Wollah dat is het niet! Weetje, kom maar ik ben om 2 uur uit, Ik zie je over 2 uurtjes'' zeg ik en hang op.

Ik stop mijn mobiel in mijn tas en loop weer terug naar de wc.

Ik was mijn gezicht met koud water en droog het af met papier.

Mijn ogen zijn rood.

Mijn droom schiet weer naar voren, Ik zag rood.

Bloed, veel bloed.

''Hey man? We hebben les kom je nog?''

Inaya staat in de ingang met haar mobiel te spelen en kijkt me aan.

Ik zie haar naar me kijken en haar blik veranderd.

''Je hebt gehuild..'' zet ze zachtjes terwijl ze op me afloopt.

''Raak me alsjeblieft niet aan'' zeg ik zachtjes.

Ik probeer weer weg te komen maar het lukt me niet, ik sta vast genageld aan de grond.

''Schatje, je kan alles tegen me zeggen, ik begrijp hoe moeilijk je het hebt.. Ik weet niet eens wat jij hier nog doet.. Als ik in jou schoenen stond had ik mezelf allang iets aangedaan'' zegt ze en knuffelt me stevig

Ik probeer mijn tranen goed in te houden.

''Ik hou van je schatje'' zegt ze zachtjes.

Ik knik en loop dan samen met haar de wc uit.