Onvergetelijke pijn

~ 45 ~

''Wie..Wie?''

Ik kijk Imaddine geschrokken aan.

''Die Yassir willen hebben, je moet hier weg. Tfoe hier ben je zelfs niet veilig?! Wat.. Wacht.. Met wie heb jij net gebeld?!''

Ik voel mijn wangen rood worden.

Safouane kan zoiets nooit doen, hij heeft een hart van goud.

''Een vriendin van de vorige school, Intissar. Zij zou zoiets nooit doen... Breng me gewoon naar huis'' zeg ik zachtjes.

''Thuis ben je niet veilig.. Thuis is erger dan hier Sarah.. Pff, dit moeten Yassir en Fernando weten'' zegt hij en pakt zenuwachtig zijn telefoon.

''Hey, Imaddine.. Het komt goed.. Ze bluffen ze doen me niks'' zeg ik zachtjes.

HIj kijkt me aan.

Met die blik, doodsbang.

''Jij hebt geen flauw idee waar we in beland zijn Sarah.. Ze vinden je overal. Al woon je in Marokko, ze blijven je vinden.'' hij zet de telefoon op de luidspreker en stopt in een straatje met rijden.

''Yoo, Mashakil nigh? (problemen ofniet?)'' hoor ik Yassir zeggen.

''Ik ben met je zusje'' zegt hij en ik hoor zijn stem trillen.

''RIj naar straatje ofzo, ewa zid (schiet op) laat haar uitstappen'' zegt Yassir.

Ik hoor dat hij zenuwachtig is.

Zonder op een antwoord van Imaddine te wachten stap ik de auto uit.

Ik ga op de grond zitten en blijf met naar Imaddine kijken.

Zijn gezicht is bang en boos tegelijk.

Zijn handen bewegen de hele tijd en hij maakt gekke gebaren.

Dat is nou ook iets wat ik niet begrijp, wij Marokkanen moeten altijd gebaren maken als we boos zijn en als we met iemand bellen terwijl diegene aan de andere kant ons toch niet hoort.

Ik haal mijn oordopjes uit mijn zakken en zet ''Lijpe-Waar ik morgen ben'' op.

''Weet niet waar ik morgen weet niet eens of ik er morgen ben''

Na een tijdje zie hoor ik Imaddine toeteren.

Ik stap weer terug in de auto en kijk meteen de andere kant op.

Serieus, hoe kinderachtig kan je zijn?

Eerst zeggen dat je in gevaar bent en je mag niks weten?!

''We moeten naar een ander hotel'' zegt hij

Hij kijkt me op een vreemde manier aan.

''Sorry.. Ik moest van je broer zeggen dat je je telefoon moet inleveren.. Voor zekerheid..''

''Inleveren? Jullie zijn allebei gek, niet honderd. Voor wie moet ik mijn telefoon inleveren?! Ik weet niet eens wat er is!''

''Waarom doen jullie allemaal zo erg.. Niemand loopt er gevaar mee toch? Echt, hoe bedoel je jullie overdrijven'' zeg ik nuchter.

Van binnen ben ik zo bang.

Ik ben zo bang, dat mij iets overkomt.. Of me broer..

Maar je moet je zwaktepunten niet laten zien.

Kijk maar naar Inaya, ze raakt me met de dingen waarvan ze weet dat ze me pijn zullen doen.

Ze wist dat het me niks zou doen als ze me hoer of slet zou noemen.

Maar ze weet dat alles wat met mijn moeder te maken heeft 50x harder aankomt.

''Gedraag je eens, wij willen alleen het beste voor jou. We mogen niks zeggen.. Als ze weten dat ik of Charafeddine het weten dan hebben wij ook een probleem. Je weet vast wel wat er methem is gebeurd.. Dat heeft hier allemaal mee te maken..'' Hij kijkt de andere kant op.