rose station

"piyon"

İyi okumalar ✨

Şarkı : Post Malone, Swae Lee - Sunflower

6. Bölüm : "piyon"

                                     ~✿~

Niye geriliyorum ki?

Silkelenip kendime geldim ve o da kollarını birbirine kavuşturdu.

Şuanki garip havanın son bulması için konuşmaya başlasam iyi olacaktı.

"Şu içerde dediğin şey... Nerden bildin?"

"Aslında sadece tahmin etmedim şu tekerlekli sandalye ile gezen kız da buna benzer birşey dedi."

Ne?

Selin ile mi konuşmuştu?

"Ne dedi?" diye sordum sesim titrerken.

"Dediğime yakın birşeydi."

Başımı öne eğdim.

Anlatsa mıydım?

"Gittikçe meraklanıyorum." dedi bana doğru dönüp.

"Geçmişim seninkiyle benziyor mu diye merak ediyorsun değil mi?"

Bu sefer de o şaşkın bir ifadeyle baktı.

"Sanırım bu sefer de ben bildim. Tamam anlatacağım ama sen de anlatırsan." dedim ve o da evet anlamında başını salladı.

"Annem bir köyde yaşıyormuş. Babamla tanışmış. 16 yaşında evlenmeden bana hamile kalmış ve beraber kaçmışlar. Beni aldırmak istemişler ama yapamamışlar. Evlendikten sonra İstanbulda bir gecekonduya yerleşmişler."

Dönüp ona baktım. Dikat kesilmiş dinliyordu. Ben de devam ettim.

"Babam garip bir insandı. Köydeki cahil kesime rağmen o baya okumuş ve bilgili biriydi oldukça da zekiydi. Beni sevdiği söylenemezdi. "

"Yaşamana izin verdik, sen de buna şükretmeli ve sözümü dinlemelisin! İnsanlar sana gülümserler, arkandan da iş çevirirler. Kimseye güvenme."

Kolumdan tutup beni sarsması üzerine korkuyla ona baktım.

"Aptal olma ve insanları kullan, yoksa onlar seni ezerler."

Önündeki satranç tahtasından piyonu alıp bana uzattı ve ben de küçük elimle tuttum.

"Onlar senin piyonun."

"Şimdi anlıyorum." dedi Kerem elini çenesine götürüp.

Benim ise ellerimin titremesi geçmiyordu.

"6 yaşıma gelince aileleri ile aralarını düzeltmek için köye gittiler. Beni de yanlarında götürdüler. Annemle babam kaçtığı ve benim doğduğum sürede babamın dayısı hapisteymiş. Çok dengesiz ve sinirli biri olduğu için olaylardan bahsetmemişler. Çıktığında haberi olmuş. "

"Tam da siz gittiğiniz zamana denk geldi değil mi?" dedi bana bakıp.

Yutkunurken kafamı evet anlamında salladım.

Tüfeğin patlamasıyla elimle kulaklarımı kapattım ve arabadan çıktım.

Babam yerde yatıyordu. Annem çığlık çığlığaydı. Elinde tüfek olan adam beni görünce şok olmuş bir ifadeyle yere diz çöktü ve tüfeği düşürdü.

"Çocuk bu mu?"

"Şey özür dilerim, devam etmek istemezsen anlarım."

Gözlerimden yaşlar akarken ona doğru döndüm.

"Hayır anlatmak istiyorum! A-annem, her gün benden nefret ettiğini, herşeyin benim yüzümden olduğunu söyledi, b-ben ben keşke doğmasaymışım!"

Sesli bir şekilde ağlamaya başlamam üzerine kolumdan tutup beni ayağa kaldırdı ve kütüphane bahçesinden çıkardı. Çünkü herkes bize bakıyordu.

Durağın önüne geldiğimizde hala ağlıyordum. Oflayıp gözlerini devirdi ve elini omzuma koydu.

"Tamam yeter bugünlük."

Acaba anlattırdığı için pişman mıydı merak ediyordum.

"Pişman falan olduğumu sanıyorsan yanılıyorsun. " dedi.

Akıl mı okuyor bu?

"Çok küstahsın." dedim elimle gözyaşlarımı silerken.

"Hmm bilmem."

Cebinden peçete çıkardı ve bana uzattı.

"Şimdi sen anlatacaksın."

"Hepsini anlatmadın ama? Okulda olanlar?"

Amma meraklı çıktın sen de. Ama haklıydı asıl konu oydu.

"Tamam haber veririm."

Numaramı vermek konusunda kararsızdım ama o kadar şeyin arasında bu sorun muydu diye düşünerek verdim.

"Ee benziyor muymuş senin geçmişinle?" diye sordum.

Duygusuz bir ifadeyle baktı dik dik.

"Tamamm, sormadım." dedim ve gökyüzüne baktım.

Rahatlamış hissediyordum, bunları ilk defa birine anlatmıştım. Kerem'e döndüğümde o da aynı şekilde gökyüzüne bakıyordu.

Biraz da ben onu sinir edeyim dedim.

"Aşağıda havalar nasıl?"

"Lan!"

                                     ~✿~

Nasıldıı?

Gökçe'nin geçmişini biraz öğrendik hadi bakalım.

Allah'a emanet olun sizi seviyore