"beni anlayan biri"

285 29 206
                                    

Mehrabaa, kafa dağıtmak için yazdığım kısa kurgum ile karşınızdayım

İyi okumalar ✨

                                  ~✿~

                      Şarkı : ROSE - Gone

1. Bölüm "beni anlayan biri"


"Senden beklemezdim."

"Ne kadar kötü bir insansın."

"Taş kalpli misin?"

"Dostuz sanmıştım."

Bunlar bir yıl boyunca sürekli duyduğum sözlerdi.

Arkadaşlarımla karşılaştıkça hala. Daha doğrusu eski arkadaşlarımı.

Şuan yalnızdım, yanımda ne bir dostum ne de benimle konuşmak isteyen biri vardı. 1 yıl olmuştu ama kalbim o acıyı hala unutmamıştı.

Herkes tarafından dışlanılmak...

Etrafındaki herkesin bir anda kaybolması...

İlk defa deneyimlediğim birşeydi. Hayatım boyunca hep sevilirdim, etrafımda pek çok insan vardı.

Şimdi ise hep yalnız gezen insanları daha iyi anlıyorum, hatırlanmak istenmeyenleri.

Çünkü artık ben de onlardanım.

                          ~✿~

Duygusuz bir ifadeyle aşağı doğru bakıyordum.

Orda yatan sürekli benimle oyunlar oynayan, beni hiç yalnız bırakmayan Selin'di. Galiba bir bacağı arkasına doğru katlanmıştı.

O zaman küçük olduğumdan mıdır, uçurum daha bir yüksek gelmişti.

Arkamdan gelen çığlıkları duyunca yere çöküp ağlamaya başladım.

Onları üzgün olduğuma inandırmalıydım.


                         ~✿~

Yine düşüncelerimden beni uyandıran yüzüme çarpan soğuk rüzgar olmuştu. Atkıma daha da bir sarılarak yürümeye devam ettim.
Genelde sabah 7-8 gibi yürüyüşe çıkardım. Annemin umurunda olmazdı o yüzden küçük bir not bırakıp kapıyı çeker giderdim.

Sonbaharda olduğumuzdan hava tam aydınlanmamıştı ve sokak lambaları yanıyordu. Cadde çok kalabalık olmasa da işe ve okula gidenler vardı.

İşinde gücünde olan insanları gördükçe kendimi daha da bir boş hissettim.

Bu sene yaşıtlarım gibi üniversitede olmam gerekirdi ama ben olanlardan dolayı mezuna kalmıştım.

Buralarda ikinci el kitapların olduğu bir yer vardı. Test kitaplarımı ordan alırdım. Yaşlı bir amcanın dükkanıydı. Tam bu saatlerde açtığı için oraya varan sokağa saptım.

Karşı kaldırımda ilkokula giden küçük çocukları izlerken kütüphaneye gitmenin iyi olacağını düşündüm. İki durak uzaktaydı ben gidene kadar açılırdı.

rose stationWhere stories live. Discover now