Nokta Koy.

11 ( geri döndük!)

.Nokta Koy.
11

"Yalnızlık hep var. Buna alışmaya çalış."

"Eris," dedi Araf, kapıya yaslanmış dakikalardır beni izliyordu. "Kutuyu açmak ister misin?"

Hızla oturduğum yerden kalktım. "Kutuda ne var bilmek istemiyorum . Hiçbir şey istemiyorum." dedim sakince ona doğru ilerlerken. Düşününce belki de delirmekte haklıydım. Araf o kutuyu açmam için ısrar eden gözleriyle yalnızca beni izliyordu. Kapıya doğru giden adımlarım tam onun önünde durdu.

"Umarım Araf, umarım. Bu saçmalıkları biliyor ve başından beri saklamıyorsundur benden."

"Saklamak değil bu, sadece şu an anlamıyorsun ve anlamak istemeyeceksin."

"Peki, öyle olsun."

Güven. Belki de hayattaki önemli olan tek duygu. Güvenemezsen sevemezsin. Güvenilmezsen sevilmezsin.

Şüphe. Belki de hayattaki en acımasız duygu. Sevdiğinden şüphe etmek, yaralı bir kalbe tuz basmaktır. Ve eğer bir gram şüphe edersen, bu duygu ebediyen peşini bırakmayan bir karabasan gibi peşine takılır.

Kutuyu elime aldım ve açtım. ellerimde kutudan çıkan bir defter. "Okumaya devam etmeli miyim?" gözlerini gözlerimde tutmaya çalışırken ikimizde yutkunduk. Araf aradığım, kayıp duygularımdan yarattığım kurgusal bir karakter gibiydi. Ancak her kurguda olduğu gibi bu da bir aşk hikayesinden çok hayatlarımızın kontrolden çıkması ve çakışan kalplerimizdi . Benim kurgum muhtemelen aşktan çok travmatik, çekişmeli ama aynı zamanda da bir o kadar çaresizce birbirine bağlı anne-kız ilişkisinin gözler önüne serildiği bir kurgu olurdu.

"Etmelisin," dedi, salonun ortasında yerde oturan bedenimin yanına yerleşirken. "Ama yavaşça,"

"Tamam," derin bir nefesle günlüğe ellerimi uzattığımda parmaklarımın ucundaki karıncalanmayla Araf'a baktım. Onun gözleri avucumdaki günlükteydi. Annemin günlüğü.

Günlüğü baştan sona okumak elimdeki tüm gücü kullanmak demekti ancak ben yalnızca göz gezdirecektim. Abimle beraber bu günlüğü okumam asıl merak ettiğim sorulara yanıt bulmamdı.

"Sadece göz gezdirelim," sorarcasına ona baktığımda kafasını salladı.

"Buz gibi elleriyle saçımı okşadı. Elleri hep buz gibiydi,sıcağa rağmen, rüzgara ve yangınlarına rağmen. Tusem, dedi bana uzun zaman sonra. Onun ağzından ismimi duymayı o kadar özlemiştim ki yaptıklarını kalemimin mürekebbiyle yok etmek istedim. "

"Kimden bahsediyor? Babamdan mı yoksa?" dedim ve çatılan kaşlarımla Araf'a baktım. Gözlerindeki kararsızlık bana bunu söylemek istediğini ama arada kaldığını gösteriyordu.

"Babandan bahsediyor, evet." dedi, dakikalar sonra gözünü sayfadan çekerken.

"Babamla annemin ilişkisini çözemiyorum bir türlü," ellerimle şakaklarımı baş ağrımı geçirtmeye çalışır gibi ovarken kendimi daha da çıkmazda hissediyordum.

"Tusem... Kim peki?" diye fısıldadım, gözlerimi sayfada gezdirirken. "Annemin başka bir ismi daha mı vardı yani?"

"İlk ismi Tusem'di, yaşanılanlardan sonra Tusem ismini sildirdi kimliğinden resmi olarak."