Σε Χρειάζομαι

Κεφάλαιο 23ο

Είχαν απλώσει ένα σεντόνι στο γρασίδι και ήταν ξαπλωμένοι αγκαλιά κοιτώντας τον ουρανό.
Κρυφογελούσαν ανά διαστήματα και ο Φίλιππος ένιωθε ευτυχισμένος μετά από πολύ καιρό. Η Αθηνά πετούσε στα ουράνια μιας και ο έρωτάς της βρήκε ανταπόκριση και έγινε πραγματικότητα.

- Δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί φερόμουν σαν βλάκας τόσο καιρό! Μετανιώνω το χρόνο που χάσαμε...
- Απλά δεν ήσουν έτοιμος. Χρειαζόσουν χρόνο. Από την αρχή το είχα καταλάβει...
- Είσαι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί σ' αυτό το μάταιο κόσμο!
Ανασηκώθηκε να την κοιτάξει. Αυτή του χαμογελούσε και τον χάιδεψε το πρόσωπο.
- Δεν είναι αλήθεια.
Του είπε απαλά, σαν να του λέει κάτι που ήδη αυτός ήξερε.
Ο Φίλιππος αρκέστηκε στο να κουνήσει αρνητικά το κεφάλι του με ένα μικρό χαμόγελο. Σκεφτόταν ότι δεν θα μπορούσε να την κάνει να τον πιστέψει όσο κι αν επέμενε. Τον έφτανε που ήξερε ο ίδιος τι ένιωθε μέσα του.

Έσκυψε και τη φίλησε. Το φιλί δεν κράτησε πολύ, αλλά αρκετά για να νιώσει η Αθηνά κάτι να την πιέζει το μπούτι.
- Αυτά θα έχουμε τώρα;
Του είπε γελώντας και παιχνιδιάρικα και ο Φίλιππος γραργαλώντας την ανέβηκε από πάνω της.
- Σε ενοχλεί;
Απάντησε στον ίδιο τόνο.
- Καθόλου...
Ο Φίλιππος περνώντας το χέρι του πάνω από την περιοχή της, για να διαπιστώσει αν ήταν έτοιμη να τον δεχτεί, τον έβαλε αργά μέσα της.
Έγιναν για ακόμα μια φορά ένα.

Όταν είδαν ότι ο ήλιος άρχισε να δύει, μάζεψαν τα πράγματά τους, ντύθηκαν και κατευθύνθηκαν προς τα άλογα για να γυρίσουν πίσω. Πριν ανέβουν στα άλογα, η Αθηνά εξέφρασε αυτό που την απασχολούσε.
- Ελπίζω να μην ήταν σήμερα η μοναδική φορά που ήθελες τη συντροφιά μου...
Δεν τον κοίταξε. Είχε χαμηλωμένο βλέμμα. Ο Φίλιππος άφησε το άλογό του και την πλησίασε. Της σήκωσε το πηγούνι ώστε να τον κοιτάει.
- Είναι δυνατόν;! Δεν κατάλαβες ακόμα ότι δεν πρόκειται να σ' αφήσω; !
Της χαμογέλασε και του χαμογέλασε πίσω.
- Έτσι να χαμογελάς! Δεν θέλω να σε βλέπω κατσουφιασμένη!
Και τη φίλησε απαλά στα χείλη.
- Όπως επιθυμείτε άρχοντά μου!
Του έκανε μία μικρή υπόκλιση και εκείνος απομακρύνθηκε προς το άλογό του γελώντας αχνά.

Στο δρόμο προσπαθούσαν να βρουν μια καλή δικαιολογία για να πει η Αθηνά όταν την ρωτήσουν οι άλλες κυρίες που έλειπε τόσες ώρες με τον Φίλιππο και τι έκαναν.
Ο Φίλιππος δεν είχε να ανησυχεί για τον εαυτό του, μιας και συνήθως οι άντρες δεν ασχολούνταν με τέτοια. Αλλά και να τον ρωτούσε κάποιος, μπορούσε απλά να του αποκριθεί " δεν σε αφορά " και θα ξεμπέρδευε.
Δεν είχαν βρει τίποτα πειστικό, αλλά συμφώνησαν να αρνηθεί ότι ήταν κάπου μαζί και να επιμείνει ότι μετά την πύλη ο δρόμος τους χωρίστηκε και ότι αυτή πήγε να μαζέψει μανιτάρια, ενώ ταυτόχρονα δεν θα είχε ιδέα που βρισκόταν ο πρίγκιπας. Σε περίπτωση ανάγκης ο Φίλιππος θα ισχυριζόταν το ίδιο.