"ကော.."
"ဗျာ..."
"ကျန့်ကော..."
"ဗျာ..ကလေးလေး..."
"ကိုကို.."
"ဗျ...ဘယ်..ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တာ..."
ရွာထဲကနေစားဖို့ဝယ်လာတဲ့အထုပ်တွေကိုသေချာသိမ်းနေတဲ့ရှောင်ကျန့်ကိုရိပေါ်ကတည်းခိုဆောင်ရဲ့နံရံကိုမှီရင်းချွဲနေလေ၏...
"ပြန်ခေါ်ပါဦး..ဒီနှုတ်ခမ်းလှလှလေးက...ပြွတ်.."
ပါးနှစ်ဖက်ကိုညစ်လိုက်တော့စုချွန်ပီးထွက်လာတဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုအသာဆွဲစုပ်ရင်းပြောလိုက်သည်....
"လာကလေးလေးခဏကျင့်စင်ကျင့်လိုက်..ကိုသက်သာအောင်လုပ်ပေးမယ်..."
"ဘာ..ဘာလို့လဲ..."
"ကိုကမင်းမပြောရင်မသိတော့ဘူးလား...ဒီတခါတိုက်ခိုက်ထားတာအမြုတေထိခိုက်ထားတယ်မလား..."
"ကျနော်ကကောကိုစိတ်မပူစေချင်လို့ပါ..."
"နောက်တခါဆိုတာမရှိစေနဲ့နော်ရိပေါ်..ကို့မှာမင်းကိုစိတ်ပူပိုင်ခွင့်ရှိတယ်..လာတော့ကျင့်စင်ကြင့်ဖို့လုပ်..."
"ဟုတ်ကဲ့ကော..."
ရှောင်ကျန့်ရဲ့အနဲငယ်မာနေတဲ့လေသံလေးကြောင့်ရိပေါ်ကိုယ်လေးကျုံ့ကာပြုံးပြရင်းခိုင်းတဲ့အတိုင်းပြောစကားနားထောင်တဲ့ကောင်လေးအဖစ်သာနေလိုက်တော့သည်.....
......................
"အိုက်ရိုး...အိပ်ချင်ပီကျန့်ကော..."
"အင်း..."
"ကော..စိတ်ဆိုးနေတာလား.."
"...."
"ကိုကို ကျနော်တောင်းပန်ပါတယ်...ကျနော့်မျက်နာလေးကိုကြည့်ပါဦးအိပ်ချင်လို့မျက်လုံးတွေဆင်းနေပီကိုကိုချော့မသိပ်တော့ဘူးလားဟင်..."
ဝမ်ရိပါ်တို့ကတခြားသူတွေနဲ့သာမာနကြီးချင်ကြီးမယ်ကိုကိုနဲ့တော့ရေဆုံးမြေဆုံးလိုက်ချော့မှာ.....
"နောက်တခါမပြောပဲနဲ့ချန်ထားတာတွေလုပ်ဦးမှာလား..."
"မလုပ်တော့ပါဘူး..."
YOU ARE READING
မှော်ဆန်သော(completed)
Romanceတည်ငြိမ်နေတဲ့စမ်းချောင်းလေးကိုလှုပ်ခပ်နိုင်တာကောတယောက်တည်းပါ... ကလေးလေးကိုချစ်လွန်းလို့တယုတယအနားမှာသိမ်းစည်းထားချင်တယ်ကိုကအတ္တကြီးလွန်းတာလား...
