Our Strings (Strings Series 3)

OS- kabanata 21

"Bakit dito?" Tanong ko.

Bumaling sa akin si Raj na mukang nagtataka. "Bakit hindi dito?" Tanong niya. Hindi ko alam kung inosente ba siya o nagpapanggap lang.

"Alam mong hindi ka basta bastang tao. Ayokong madikit ang pangalan ko kapag nakita nila na magkasama tayo." Walang preno kong sabi.

I saw his jaw slightly dropped. He even gave me an evil smirked. "Wala naman problema diba?" Sagot niya.

Nang-iinis ba siya? O sadyang wala lang talaga siyang pakialam sa paligid niya? Naiintindihan ba niya ang mangyayari kapag nakita kami magkasama? Raj may not be a celebrity but he's one of the most eligible bachelor in the country.

Mayaman, gwapo, single sino naman ang hindi magkakaron ng interest sa buhay niya?

" Ma-lelate na ako," salita ko, para maiba ang usapan. Nasa trabaho ako baka nakakalimutan niya.

Umirap si Raj at may kung anong tinipa sa cellphone niya. Nagtataka man ako ay bigla nalang tumumunog ang cellphone ko kasabay ng mensahe ni sir Brent na bukas nalang daw ako bumalik sa opisina. Like really???

Rich and powerful people could only do that.

" Hindi kana ma-lelate ngaun." Tumaas ang kilay niya. He was supposed to stop the car in front of the hotel ng pigilan ko siya.

"Wag na tayo dito. Take me to my condo. I'll cook for us." Salita ko. Ayoko man nun, this is the only way to save our lives from gossips and such.

Ayoko makilala ng publiko. Maliban sa sarili ko, pinoprotektahan ko din si Riley.

Nanlake ng bahagya ang mga mata ni  Raj. "Are you sure?" He said. Well, it's because I don't have a choice.

Tumango ako sa kanya. Sa huli, ibinaling niya ang sasakyan at nagdrive ulit. Obviously, hindi ko na kailangan ituro ang daan dahil alam naman niya ito.

"Kinakahiya mo ba ako?" He said out of the blue. Mabilis akong napatingin sa kanya. Naka-red ang stop light kaya nakuha niyang tumitig sa akin.

Kinakahiya? Hindi niya talaga maintindihan ang posibilidad na mangyayare kapag nakita ng mga tao na magkasama kami. Bakit ko siya ikakahiya? Ako nga ang dapat mahiya. He's a perfect definition of perfection. While me? I'm nothing. At yun ang hindi niya makuha.

"Why would I?" Sagot ko. Mariin ang titig niya. Nagpapasalamat nalang ako at nag-green na ang stop light so we need to go.

Hindi siya umandar. Nalaglag ang panga ko ng hindi niya pinatakbo ang sasakyan kahit abot na ang busina ng mga sasakyan sa likuran.

"Why do you keep me in private when I want to show us in public?" Tanong niya. "Why, Gotica?" He said seriously.

"Nababaliw kana ba?" Sigaw ko. Hindi niya ba naririnig ang reklamo ng busina ng mga sasakyan sa likod? Wala talaga siyang pakialam dahil wala siyang ginagawa.

"Oo, nababaliw na ako." He breathed heavily and still not move the cara even an inch. Shit!

"You wanna know? Diba ikaw ang may gusto nun? We live in your other world Raj. You were the one who kept me in the dark and private. So what's the difference now?!" I shouted again.

Kitang kita ko kung paano siya natigilan sa sigaw ko. Halatang halata na bitter pa ako. Hanggang ngaun, nasa memorya ko pa kung paano lang kami noon. Kung paano niya ako sinekreto sa mundo niya. Kung paano ako nagtago sa dilim at sa ibang mundo niya.

Why is he doing this now? Hindi ko siya maintindihan. I know he's broken pero hindi na ako papayag na maging rebound niya. Hindi na ako papayag na buuin ko ulit siya at sirain niya ako. My heart and my happiness is not my priority now.

Nanjan na si Riley na dapat kong unahin at walang lugar sa sarili ko ang maging mahina ngaun.

"I didn't mean to made you feel that way back then. Ano gusto mong gawin ko to make it right?" He asked. Mayroon na din mga sasakyan ng enfocer ang naglapitan sa sasakyan but still, wala pa din siyang pakialam. Naiirita ako sa ginagawa niya.

"You still did. It's okay though. Tapos na un Raj. Nangyare na lahat and we can't turn back the time. Please.. umalis na tayo." I said begging. Kumatok na sa bintana niya ang enforcer pero wala pa din siyang pakialam.

"Move Raj or talk to them." Sagot kong nanghihina.

"I'm sorry for all my short comings and for leaving you when you needed me. I didn't want that." Salita niya. Punong puno ng sinsiridad ang boses niya.

Sa hindi ko alam na dahilan ay tumulo ang luha ko na mabilis ko din pinunasan.

"Lets go! You are breaking the rules." Sagot ko para maiba ang usapan.

"I can break all the rules to prove you that I'm seriously sorry, Icai. Patawarin mo ako. Let me prove now what I should have proven you long time ago." He said seriously. Parang nawawasak ang puso ko na makita siya sa ganitong estado.

Bakit ngaun lang? Bakit ngaun mo lang naisip yan! I've been waiting for that all my life pero wala kang ginawa. Patuloy ang pagtulo ng luha ko at patuloy ang pag punas ko nito.

Ang daya daya! At natatakot ako sa sarili ko. Natatakot ako na kaya ko na naman itapon ang lahat ng pangarap at sinimulan ko para sa kanya. Why is he so unfair?

"Start the car or I'll leave?" Salita ko. Isa pa ngaun na nagsimula ng komosyon ang paghinto niya sa gitna ng highway that cause severe traffic. Natatakot din ako na baka umabot sa punto na balibagin na kami ng mga tao at galit na driver sa ginagawa niya. Mabuti nalang at heavy tinted ang sasakyan niya kaya hindi kami makita mula sa labas.

"Please, magsimula tayo. I will change everything, Icai. Just give me another chance. I'll prove to you that somehow.. I'm worth of all the tears and pain I'd gave you." Halos lumuhod na siya sa akin. Pakiramdam ko ay kung wala kami sa sasakyan ay linuhuran na niya ako.

Eto na naman ako. Gustong gusto ko hawakan ang mukha niya at sabihin ayos na ang lahat at mag simula kami. Pero nagtatalo ang utak at puso ko. Nagagalit ako sa sarili dahil pakiramdam ko ay hindi ako matuto pag dating sa kanya. Pakiramdam ko ay papayag ako at bibigay na naman sa kanya.

"Sir, bukasan niyo ang bintana o hihilahin namin ang sasakyan niyo?" Patuloy ang katok ng mga tao sa labas. Mayroon na din mga police kaya hindi ko alam kung ano ang uunahin ko. Mayroon na din media patrol ang dumaan at huminto na para maki-chismis sa nangyayari.

"Why do you need to do this to me? Ang daya daya mo!" Salita ko na tuluyan ng umiyak. He is pressuring me now. He's giving me no choice!

"Desperado na ako, Icai. Noon pa man desperado na ako. Pero tanga ako at duwag to fight for you. Nasaktan kita ng paulit ulit dahil duwag ako. Now, I want you to know na handa na ako at any cause, ilalaban na kita." He said. Sa kabila ng matapang niyang anyo ay pumiyok ang boses niya at nag-igting ang panga. Bahagya din namula ang mga mata niya pero ni minsan ay hindi siya umiwas ng tingin sa akin.

Somehow, I felt his genuine words  and sinceriy. Gusto ko nang bumigay at maniwala sa kanya.

"I'm sorry if I hurt you badly. I'm sorry if I wasn't there at your lowest. I'm sorry." Pa-ulit ulit niyang sabi.

"I'm fucking coward not to show and tell what I really feel. Pero ito tandaan mo, halos mabaliw ako nung pinabayaan kita at nawala ka sa buhay ko." His blood shot eyes shows his pain. Sa kabila ng lahat ng sinasabi niya ay naniniwala ako. I just don't understand what he mean. Pero alam ko at ramdam ko na totoo ang mga sinasabi niya.

"What are you doing?" Salita ko bigla.

Inayos niya kasi ang coat niya at pinunasan ang mata mata. He then look at me once.

"I will face this. I want you to know that I'm now ready to face everything for you.. for us.. para mangyari yung tayo." Salita niya. He then, open the car door and closed it. Naiwan ako sa loob na nakatulala habang pinagmamasdan siya nakikipag usap sa police at mga enforcer. There were medias taking him photo's also. Wala talaga siyang paki-alam. The last thing happened ay pinoposasan na siya.