Magią i Krwią Pisane - Draco Malfoy i Ginny Weasley

Rozdział 9 - Przesłuchanie

26 lipca 2005 roku

Draco jeszcze przez dwa dni kręcił się po Londynie, nie pozbawiając życia już nikogo, choć żywił się jeszcze na przynajmniej piątce ludzi. Wymazywał im pamięć i ich leczył, ponieważ był w pełni sił i nie czuł potrzeby zabijania. Aby uniknąć spłonięcia w słońcu, postanowił wykorzystać patent Marconiego — ukrywał się w kryptach kościołów, a gdy ktoś go przyuważał, używał perswazji. Nie zmieniało to faktu, że cały jego garnitur ubrudzony był krwią i postrzępiony od tortur, więc w końcu do uszu ministerstwa dotarła wieść o tym, że ktoś taki pojawiał się w mieście. Namierzenie go nie zajęło im długo.

Właśnie pił krew z szyi jakiejś kobiety, gdy usłyszał charakterystyczny dźwięk teleportacji, dobiegający go zewsząd. Już po chwili w ciemnej uliczce zajaśniało światło z różdżek, a cała rzesza aurorów go otoczyła, nakazując, aby się poddał.

Niespecjalnie się tym przejął, ale odepchnął całkowicie posłuszną dziewczynę i podniósł ręce w geście kapitulacji, patrząc na wszystkich rozbawiony mimo, iż krew ściekała z kącików jego ust.

— Spokojnie, panowie — przemówił. — Nie ma potrzeby się niepokoić.

To powiedziawszy, napoił dziewczynę swoją krwią, kazał jej o wszystkim zapomnieć i puścił ją wolno. Aurorzy bacznie wszystko obserwowali, a Harry ledwo powstrzymał się przed rzuceniem jakiegoś zaklęcia.

— Jakiś problem? — spytał Draco, rozkładając ramiona.

— Zostałeś uznany za zaginionego — powiedziała Tonks. — Zabieramy cię do ministerstwa na przesłuchanie.

— Po co, skoro najwidoczniej się znalazłem?

— Jesteś cały we krwi. Nie sądzisz, że to wystarczający powód?

— Jakież to dziwne, znaleźliście wampira we krwi — zironizował, po czym się zaśmiał. — No ale dobra, okej, pójdę z wami. Nie ma co sobie robić kłopotów, co nie?

Ze względu na jego luźną postawę wskazującą na to, że nie zamierzał niczego utrudniać, nie pojmali go siłą, a jedynie wskazali, gdzie ma się aportować. Już po chwili wszyscy znajdowali się w sali sądowej, a na miejsce zwołano także państwa Malfoyów i Ministra Magii. Lucjusz i Narcyza byli przerażeni widokiem syna pokrytego krwią, a tym bardziej faktem, że on sam zdawał się nie przykładać do tego wagi. Tonks pozwoliła wejść na salę także Arturowi i Ginny, którzy bardzo na to nalegali, a na korytarzu czekała pokaźna grupa reporterów, czekająca na nową sensację.

Draco siedział na samym środku z obojętnym wyrazem twarzy, nie patrząc na nikogo, kto się tam znajdował, oprócz Ministra Magii. Spokojnie wycierał sobie krew z twarzy z użyciem rękawów zniszczonej marynarki. Kingsley wyglądał na wściekłego.

— Gdzie byłeś przez ponad dwa tygodnie? — spytał, więc na sali zapanowała cisza.

— Byłem więziony i torturowany — odparł Draco beznamiętnie.

— Przez kogo?

— Nie mam pojęcia. Nie widziałem twarzy. Zasłaniali je.

— A może mówisz tak dlatego, że kłamiesz?

— Nie jestem idiotą. Wiem, że jeśli będę kłamał, podacie mi Veritaserum, więc wszystko i tak wyjdzie na jaw. Mówię szczerze. Nie mam pojęcia, kto mnie porwał i uwięził.

— Dlaczego więc teraz jesteś na wolności? — pytał podejrzliwie. — Uciekłeś, czy zostałeś wypuszczony?

— Uciekłem.