Bu bölümden sonra Karaca'ya karşı bakış açınızın biraz değişeceğini umuyorum. Dün ki açıklamam umarım yeterli olmuştur. Eleştirinize açığım, ama bu son bir kaç bölümdür fazla suçlayıcı bir algı olduğu için karaktere karşı açıklama yapmak istedim.
Yorumlarınızı bekliyor olacağım, bölüm sonundaki sorulara lütfen cevap verin.
İyi okumalar..
*
*
*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Söyledikleri kulaklarımdan yankılanırken ısınan vücudum buz kesti sanki. Tüm duygularım içimde bir yerlerde saklandı korkum hariç. Tüm bedenimi korkum esir aldı. İliklerime, ruhumun en derinlerine kadar korktum.
Ama bu sefer ona yine zarar vermekten değildi korkum. Hafızam yalnızca 1 yıl 10 ay öncesine giderken ellerim titredi. O gün ki can acım hala daha dün gibi taze iken tüm öfkemi ondan çıkarmaktan, onu böyle delicesine severken ondan nefret etmekten korktum.
'' Bundan sonra buradayım derken?'' Anlamamış olmamın verdiği tüm his sesime yansırken geri çekilip ellerini cebine soktu. Derin bir nefes alırken kalkıp inen dik omuzları güçlü olduğunu belli edercesine duruyordu.
O Azer Kurtuluş'tu. Güçlüydü, ayakta kalmayı en çok başarmış olandı bu hikayede. Yaşamıştı, sırf bu yüzden bile gurur duymuştum onunla. Ama ben Karaca iken yaşayamamıştım. Canım çok yanmıştı ama hayatta kalmıştım.
Kendime ve ona olan öfkem beni bir gün bile yaşatmamıştı. Ben öfkem ve sevgim arasında kalmıştım.
''Buradayım. Buraya geldim. Yani daha çok görüşeceğiz tasarım dehası Kara Hanım.'' dedi alayla. Gözleri bana meydan okuyordu savaşalım dercesine. Ama o bilmiyordu ki ben onunla girdiğim tüm savaşları 1 yıl 10 ay öncesinde kaybetmiştim.
Korkum kalp atışımı hızlandırırken sertçe yutkundum. ''Hayır. Öyle bir şey olmayacak. Görüşemeyeceğiz.'' Dediklerim onun gülmesine sebep olurken sinirle baktım ona. ''Buna sen karar veremezsin, istediğim yerde, istediğim zaman olurum.''
''Ama benimle olamazsın.'' dedim düşmüş ruhuma rağmen dik tuttuğum başımla. Onunla karşı kaşıya olmak geçmişin toz tanelerini aklımın bir köşesinde uçuştururken sözde ailem ile yüzleştiğim günü hatırladım. O zaman karşımda eski ailem varken onların karşısında tek başıma olmak kolaydı.
Ama şimdi gerçek ailem vardı. Ve ben onun karşısında tek başıma duramıyordum.
Ona en çok ihtiyacım olan zamanda gelmediği için çok öfkeliydim. Ona en çok ihtiyacım olan zamanda gelmeyip benden ona verebileceğim son şeyin elimden alınmasına sebep olduğu için çok öfkeliydim.
Bu yüzden olmamalıydı burada. Ona bana uzakken öfkeme sahip çıkabiliyordum ama şimdi. O gözlerime böylesine derin derin bakarken bunu yapamıyordum. O sert göğsünü defalarca yumruklayıp bilmediklerini yüzüne vurmak istiyordum. Ona en çaresiz anımızda verebileceğim en güzel hediyenin elimden alınmasına sebep olduğu için bağırıp çağırmak istiyordum.
