Tweelingtest

Hoofdstuk 3 ~ Tweelingstad

Donderdag 31 maart - 09.13 uur

De volgende dag is het een stuk moeilijker om me op mijn werk te concentreren. Ik heb echt zin in vanavond en morgen. Ik vertrouw Sam helemaal, ondanks mijn zeer recente kennismaking met hem. Ik vind het in ieder geval niet nodig om hem over mijn slechte eerdere ervaring met een man te vertellen.

Gelukkig weet ik vrij snel een eind aan mijn project - en momenteel mijn enige werk - te breien en met groot genoegen loop ik alles voor een laatste keer langs, waarna ik de opdracht verstuur. Ik kan het afsluiten in zowel mijn agenda als in mijn gedachten: ik heb vakantie.

De blauwe plekken beginnen al alle kleuren van de regenboog te vertonen en met een beetje geluk is Sam de enige die ze onder ogen heeft gekregen. Zal ik mijn broers gewoon niks zeggen?
Helemaal niks vertellen is onmogelijk. Ze zullen willen weten waarom ik zo abrupt een nieuwe woning nodig heb. Maar het doet me pijn om alles opnieuw op te moeten rakelen, ik heb er niet het vertrouwen in dat het beter wordt als mijn broers zich erin gaan mengen. Ik wil dit hoofdstuk simpelweg afsluiten en doorgaan.
Sam heb ik geen geheimhouding afgedwongen, daardoor zal hij weer vragen kunnen stellen, terwijl ook de kans bestaat dat hij het mijn broers zal vertellen. Ik schud het van me af. Daar wil ik nu niet meer over nadenken.

Na de lunch besluit ik wat te gaan winkelen in de omgeving. Kleren heb ik voldoende, maar ik hou van lezen, en boekwinkels - nieuw en tweedehands - hebben een magische uitwerking op mij. Kringloopwinkels kan ik om die reden niet weerstaan en omdat elke kringloop uniek is, kan ik deze kans niet laten schieten.
Met een nieuw boek zal ik het weekend ook heel goed doorkomen, dus dat is een win-winsituatie.

De stad doet nu niet eng meer aan en dat is een grote opluchting. Het is goed dat ik deze 'proef' alleen doorsta, zodat niemand mijn plotselinge opgetogen stemming raar zal vinden.
Ik geniet van de binnenstad met diens unieke huizen en andere bouwsels. De poorten, die de vroegere omheining om de stad weergaven, staan er nog en ik loop een flink stuk om ze allemaal te zien. Ik kijk uit over de IJssel en besef dat ik me hier thuis voel. Hoewel Kampen een stad is, is het klein genoeg om dorps aan te doen. Groot genoeg om niemand te hóeven groeten, maar voldoende kneuterig om niet raar op te kijken als dat wel gebeurt. Je kan opgaan in de menigte, maar je toch een uniek persoon voelen.
Bovendien is het lekker weer en genietend leg ik mijn hoofd in mijn nek om de zonnestralen op mij in te laten werken.

Op een terrasje geniet ik van een koffie met bijlage, terwijl ik kort mijn familie een berichtje stuur.

Mijn project is afgerond, ben al naar de tweelingstad vertrokken.

Dat zorgt voor een golf aan reacties die ik allemaal af weet te wimpelen. Het hotel heeft voldoende plek en ik geef zelfs voorzichtig aan verliefd te worden op de ouderwetse stad.
Een lichte voorbereiding op mijn komende verhuizing is misschien wel zo slim.

Al met al vermaak ik me prima met winkelen en slenteren. Terug in het hotel lees ik wat in het restaurant, waar ik me in 'mijn' hoekje nestel. Ook vandaag heb ik alleen maar beleefde begroetingen gemompeld, waardoor ik me in stilte verheug op mijn afspraak met Sam: hij brengt leven in de brouwerij.

Sam spreek ik 's avonds weer, terwijl we genoeglijk naast elkaar fietsen. Onze woorden zijn opgewekt en speels. Ik voel hoe mijn hart licht wordt.

"Het is gelukt hoor, Tess. Morgen kunnen we het huis bezichtigen. Hoe laat zal ik je ophalen?"

"Ik heb een auto, ik kan prima naar de stad komen."

"Het is betaald parkeren en ik heb daar een vergunning voor. Bovendien is dit een kippeneindje, natuurlijk."

Ik geef me gewonnen en we spreken een tijdstip af.

Zeer tevreden neem ik daarna een late douche en duik mijn bed in.
Ik voel me bij hem net zo op mijn gemak als bij mijn broers.