Tweelingtest

Hoofdstuk 2.1 ~ Opdrachten afronden

Woensdag 30 maart - 06.35 uur

Toine schenkt drinken in voor ons allemaal en vraagt geïnteresseerd naar mijn dag. Hij vleit zijn arm om Melissa heen, maar zijn aandacht gaat volledig naar mij uit. Ik voel me er niet eens direct ongemakkelijk onder.

Dat is pas als hij zijn hand op mijn been legt. Maar de hand is zo weer weg. Alsof hij een stofje zag en hem voor me weghaalde.
Ik voelde me er niet prettig bij, maar zijn reactie was naderhand zo natuurlijk, dat ik het maar liet voor wat het was.

Trillend schiet ik overeind. Helaas kan ik me de nachtmerrie nog prima herinneren en ik sla mijn armen beschermend om mezelf heen. Het realisme ligt op de loer: dit is precies hoe het in het echt begon. Ik zie de slangenogen van Toine weer voor me, voel zijn scherpe vingers in mijn armen priemen, precies waar de blauwe plekken nog niks aan hun intense kleur hebben verloren. Mijn herinneringen worden donkerder en dreigender.
Ik ril als ik denk aan een mogelijke afloop. Wat als Melissa ons niet 'betrapt' had. Ze vatte het niet heel goed op, maar ik besef dat ik blij mag zijn met het feit dát ze ons zag. Ik moet mezelf voor blijven houden dat dit uiteindelijk de allerbeste uitkomst is voor mij.

Uit gemakzucht op een plek blijven die niet goed voor iemand is, is nooit een goed idee. Gelukkig werd de beslissing voor mij gemaakt en ben ik nu vrijwel ongeschonden vrij van die verschrikkelijke angst.

Ik kijk op mijn horloge en trek ondertussen het elastiekje uit mijn rommelige vlecht. Doordat ik met natte haren ben gaan slapen, heb ik nu zelfs een slag in mijn haren en misschien moet ik het vandaag eens los dragen, of in een staart.
In tegenstelling tot mijn broers ben ik net zo blond als onze moeder op mijn leeftijd was, terwijl zij stuk voor stuk de donkere haren van vader hebben geërfd. De vorm van ons gezicht, samen met de diepdonkerbruine ogen, is wel vrijwel gelijk, maar dat de haarkleur zoveel verschil maakt, weet ik allang. Mensen die ons net leren kennen geloven vaak niet dat het mijn eigen haarkleur is. Ik doe het af met een schouderophalen, daar kan ik me echt niet druk om maken.

Door over zoiets banaals als mijn haarkleur na te denken, heb ik de sluimerende angst van mij af weten te schudden en ik sta uiteindelijk maar op, hoewel het ontzettend vroeg is. Blijkbaar ga ik een lange dag tegemoet. Ik ben benieuwd of er al wat open is op dit tijdstip van de dag en dat blijkt zo te zijn.

Na het ontbijt doe ik het internet op mijn telefoon aan. Ik durf mijn familie weer te woord te staan.
Gelukkig zijn ze wel wat van mij gewend. Als ik midden in een project zit, reageer ik urenlang niet, tot dagen aan toe. Olivier, de broer die in leeftijd net boven mij zit, heeft mij toen apart genomen en aangegeven dat ze daar bezorgd van worden en of ik dat alsjeblieft niet meer wil doen. Zoals altijd beloof ik beterschap, om het binnen de kortste keren weer te vergeten.
Deze keer kom ik ermee weg. Er staan wel wat berichtjes in de familieapp, maar niks dat er urgent uit ziet. Zodra ik ze een zorgeloos 'goedemorgen' wens, samen met een opgewekte smiley erachter, reageren ze geen van allen verhit. Tenminste, degenen die wakker zijn. 

Nu ik mijn plicht weer heb gedaan, bedenk ik hoe ik deze nieuwe dag in ga delen. Hardlopen is niks voor mij, maar even wandelen is misschien wel een goed idee. Mijn huidige project vereist veel werk achter de laptop, dus daar wil ik met frisse moed mee starten.

Terwijl ik de beginnende lente op me in laat werken en inderdaad kalm word van mijn beweging en de rustgevende omgeving, zet ik alvast op een rijtje hoe ik het zo meteen aan ga pakken.
Zodra ik weer op mijn hotelkamer ben, pak ik dan ook gedecideerd mijn laptop en bestel ik bij de balie beneden verscheidende koppen koffie, thee en glazen water, die ik vraag verspreid over de ochtend te geven. 

Het is intussen rustig in de zaal nu het ontbijt voor iedereen is afgelopen en de lunch nog op zich laat wachten. Ik laat me niet afleiden door de enkele andere gasten en werknemers en ben al snel geconcentreerd aan het werk. Voor de show heb ik oordopjes in mijn oren gedaan. Het zijn van die dure, die het eventuele rumoer op de achtergrond niet meegeeft aan mijn gesprekspartner, waardoor er zowel letterlijk als figuurlijk geen ruis ontstaat. Ik denk niet dat ik het nodig zal hebben - bellen staat in principe niet op de planning - maar het weerhoudt een ander ervan om met me in gesprek te gaan, waardoor ik lekker door kan werken.

Ik ben eigen baas die leeft van het ontvangen - en uitvoeren - van projecten op organisatorisch vlak. Het is ontzettend breed en veelzijdig, en het zorgt ervoor dat ik Nederland als mijn speelveld heb en mijn tijd flexibel in kan delen. Recent heb ik een opdracht binnengesleept voor het verzorgen van een website. De website in elkaar zetten heb ik wel uitbesteed. Ik ben inmiddels vrij goed bekend met mijn eigen talenten en weet wanneer ik wat uit handen moet geven.
Op dit moment loop ik alles na op spelfouten en andere onregelmatigheden. Pagina voor pagina bekijk ik zorgvuldig en ik controleer punctueel of het een duidelijk en kloppend geheel wordt.
Als ik het vandaag af krijg, win ik tijd voor mijn persoonlijke missie: een nieuw verblijf vinden. Bij voorkeur voordat mijn broers lucht krijgen van mijn huidige situatie. Alles is veel beter te relativeren als het probleem al is opgelost.

Ik ben zo druk bezig dat ik rijkelijk laat pas opmerk dat de lunch reeds in volle gang is. Misschien is het ook voor mij tijd om een hapje te gaan eten alvorens ik nog wat werk ga verzetten.