Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
karahindibalarda dilek diliyorum her zaman, bir gün benim olman için tanrı'ya dua ediyorum
2021,
"Bana çocuk muamelesi yapmayı ne zaman bırakacaksın?" diye sorarken sırt çantasını çimenlere bırakmış, hemen yanına bağdaş kurarak oturmuştu.
Apar topar eşyalarımı alıp fakülteden çıktıktan sonra aynı otobüsle geri dönmüş ve şu bilindik parka geri gelmiştik. Yol boyunca da onunla dalga geçmeyi kesmemiştim. Başta çok sinirlendiğim doğruydu. Kendimi tutamayıp ona bağırmıştım bile ama şu an gülüp durmadan edemiyordum. Gerçekten onunla ilgilenmediğim için surat asmıştı ve bu beni neden bu kadar eğlendiriyor bilemiyordum.
"Sen çocuk gibi davrandığını kabul ettiğinde." diyerek karşısına tıpkı onun gibi bağdaş kurarak yerleştim. Gözlerini devirerek kopardığı bir tutam çimeni suratıma fırlattı ve "Tamam," dedi. "Çocuk gibi davrandım, kabul."
Çok büyük bir şey başarmışım gibi ellerimi çırpıp kıkırdadığımda gülüşüme eşlik etti. Normalde kızacağını düşünerek bu kadar üzerine gitmezdim ama onu her tiye alışımdan sonra daha büyük gülümsemeye başladığında kendimi durduramamış, saçma şeyler için açılıyor da olsa ağzımı kapatmayı becerememiştim. Şimdi böyle beraber gülüyor oluşumuz iyi hissettiriyordu.
"Sabahki şarkılarından açsana." diye teklif ettiğimde onaylayarak telefonunu çıkardı. Ben de çantamdaki kumaş yığınının arasından defter ve kalemimi çıkardım. "Şimdi beni rahatsız etme de şu işi bir an önce halledeyim." dediğimde karşı çıktı.
"Şu görmezden gelme olayı hakkında konuşmayacak mıydık?"
Omuz silktim. Açıkçası beni geçiştirir sanmıştım ve bu konuyu tekrar gündeme getirmek için yeterince cesur değildim. Mantıklı düşününce bana bundan sana ne demesi bile olağan durduğu için kendini açıklamak isteyeceğinden emin olamamıştım.
"Konuşalım." derken gözlerim elimde sıkı sıkıya tuttuğum defterime inmişti. Bu konu son zamanlarda hassas olduğum bir konuydu. Buna bir gerekçe aramayı bırakmıştım çünkü yaşadıklarım sonucunda arkadaş konusuna kafayı gereğinden fazla taktığımı biliyordum. Elimden bir şey gelmiyordu, artık bırakılmaktan gerçekten yorulmuştum ve bundan delice korktuğumun da farkındaydım. Kendimi etrafımdaki insanlara bu derece bağlamam sağlıklı olmayabilirdi ama ailemde yeterince hissedemediğim samimiyeti sokakta aramak benim suçum olmamalıydı.
"Her şeyden önce özür dilemem gerektiğini düşünüyorum." Defterimin yıpranmış kapağındaki bakışlarım yüzüne çıktığında elmacıklarının hafifçe kızardığını gördüm. Bu cümleyi kurmaya alışık olmadığından kaynaklanıyor olmalıydı. "Bazen çekilmez biri oluyorum."
