ONTVOERD

-3-

"Ach, wat! Papa zorgt er heus wel voor dat we niet in de gevangenis komen" zegt Tomas.

"Rij maar gewoon naar hem toe" bromt Jonas.

De rest van de rit is het stil en hangt er een ongemakkelijke sfeer. Waar ben ik in godsnaam in beland!?

...

Pov Olivia

Tomas rijd de auto door het bos naar de grote villa die verderop omhoog doemt. Ik kijk er met grote ogen naar. Dit is zelfs groter dan mijn beide huizen bij elkaar.

"Ze is onder de indruk, To" grinnikt Jonas. Hij stoot Tomas aan en knikt naar mij. Tomas grinnikt.

De auto wordt geparkeerd op de oprit en de jongens stappen uit. Ik wil ook de deur open doen, maar het kinderslot zit erop.

Jonas opent grinnikend de deur en trekt me aan mijn arm de auto uit. Ik loop tussen Tomas en Jonas in naar binnen.

Binnen lopen overal mensen, voornamelijk bediende denk ik. Wij lopen de trap op naar het kantoortje van ene 'Alan Jones'.

Shit, Alan Jones. Dat was degene waar die bebloede man me voor had gewaarschuwd.

Ik begin sneller en gejaagder te ademen. Tomas klopt op de deur en loopt dan naar binnen. Ik word op een stoel gedrukt dat voor het bureau staat.

"Jullie kunnen gaan, jongens" glimlacht Mr Jones naar Tomas en Jonas. De twee jongens verlaten de kamer. En zo ben ik alleen met Mr Jones.

"Wat... wat wil u v-van me" stotter ik. Ik pruts aan mijn vinger.

"Oh, niks bijzonders hoor" glimlach Mr Jones. "Ik had begrepen dat jij het meisje was dat die ambulance had gebeld voor die arme, arme Mr Chester".

"Ja, wat dan nog? Hij had hulp nodig". Ik probeer het er zelfverzekerd uit te laten komen, maar het komt er bang en onzeker uit.

"Ik wil graag weten wat hij allemaal tegen je heeft gezegt, Olivia".

"Niks. Hij zei helemaal niks".

Mr Jones lacht kort. "Heeft niemand je geleert dat liegen niet mag, Olivia? Vertel me wat Mr Chester tegen je heeft gezegt"!

"Hij zei helemaal niks"! Ik gil het bijna uit.

Mr Jones kijkt me met samengeknepen ogen aan. "Goed. Ik heb alle tijd. Je gaat heust wel een keertje praten. Tot die tijd, wacht ik". Hij knipt met zijn vingers en de deur gaat open. "Tomas, neem haar mee. En hou haar net zolang als nodig is, tot ze gaat praten".

Tomas knikt en pakt me vast aan mijn arm.

"Oh, en Tomas.."?

Tomas draait zich om. "Wat is er"?

"Zorg er voor dat ze zich een beetje gedraagt".

"Zal ik doen, pap".

Pap? Het wordt steeds vreemder hier.

Tomas brengt me richting de kelder. Het is er koud, donker en enorm vochtig. En het engste is nog wel dat er grote kooien met trailers staan, met meisjes er in.

Wat is dit voor gekkenhuis!?

Tomas maakt een van de kooien op met een sleuteltje en duwt me erin. Dan loopt hij weg en wordt het ijzig stil.

Op de angstige ademhalingen van alle meisjes na, is het doodstil. Ik ben bang. Niet zo gek als je bedenkt dat ik ontvoerd ben en opgesloten zit in een kooi in een huis van een of andere gestoorde gek!

Ik rits de rits van mijn trainingsjack wat verder dicht, want ik zit hier echt te rillen van de kou. Mijn hoofd laat ik tegen de koude tralies steunen. Dan sluit ik mijn ogen.

"Hé! Psst, meisje met de voetbalkleren" fluistert iemand zachtjes. De stem lijkt van naast me te komen.

Langzaam open ik mijn ogen en kijk opzij. "Hey"? Mompel ik terug naar het meisje.

"Jij bent nieuw, hè"? Fluistert het meisje.

Ik knik sloom.

"Ik ben Skyler. En wie ben jij"?

"Olivia".

"Was je opweg naar voetbal toen ze je te pakken kregen"? Skyler wijst naar mijn hockeykleren.

"Hockey, geen voetbal" verbeter ik haar. "Maar ja".

"Oh... Ben jij hier ook voor de veiling? Gaan ze jou ook verkopen"? Ratelt Skyler.

"Huh? Veiling? Verkopen? Waar the fuck heb jij het nou weer over"?

"Weet je dat dan niet? Maar als je jou niet gaan verkopen, waarom ben je hier dan"?

Ik haal mijn schouders op. "Geen idee".

Goeie vraag, waarom ben ik hier eigenlijk? Omdat ik iemand heb geholpen die hulp nodig had?

Ik sluit mijn ogen weer. Ik weet niet waar ik ben, of waarom, maar wat ik wel weet, is dat dit geen fijne plek is. Langzaam, maar toch val ik in slaap.