ONTVOERD

-1-

Deze dag begon zoals alle anderen. Samen met Kira, Claire en Stella fietste ik naar school. Op school had ik mijn normale vrijdagse lessen, een blokuur Biologie, Engels, Scheikunde en een uur muziek. Als laatst zou ik naar Frans gaan, de les waarin ik nu zit.

...

Pov Olivia

"Bonjour la classe"! Mrs Dubois haar schrille stem galmde door het lokaal. "Commençons par la leçon! ouvrez vos livres à la page 37"!

"Wat murmelt dat mens allemaal"? Fluister ik hulpeloos naar Claire.

"Open je boek op pagina 37" fluistert Claire terug.

Ik knik dankbaar terug en sla mijn boek vlug open. Godzijdank zit ik naast Claire tijdens Frans. Claire is zelf half Frans en spreekt de taal ook nog eens vloeiend. Mega handig dus.

Een lang, lang uur later zit Frans er eindelijk op en zijn we vrij. Met Kira, Claire en Stella loop ik naar de kluisjes.

"Yesss! Vakantie"! Gilt Kira blij. Een paar bruggers kijken haar raar aan.

Claire, Stella en ik beginnen te lachen als Kira een gekke bek trekt naar de bruggers en die er snel vandoor gaan.

"Wat zijn jullie plannen voor deze vakantie"? Vraagt Stella. Ze pakt haar overige boeken uit haar kluisje.

"M'n ouders willen weer naar Frankrijk, naar m'n oom en tante" zegt Claire. Ze trekt haar jas aan.

"Sean en ik gaan de hele vakantie met elkaar optrekken, misschien dat we samen nog een weekendje weggaan ofzo" zegt Kira. Sean is haar vriendje, al zes jaar.

"En jij, Liv"? Vraagt Stella.

"Hmm, ik weet niet. Ik denk veel leren voor de toetsweek. M'n ouders zijn beide de hele week weg, dus veel kan ik niet echt doen" zeg ik. Ik draai mijn kluissleutel om en hijs mijn rugzak op mijn rug.

"Ik ga denk ik ook de hele week leren" zegt Stella. "Als ik deze toetsweek weer verknal zal ik moeten afstromen en dat wil ik zeer zeker niet. Ik kan mijn schatjes toch niet achter laten".

We lopen met onze armen in elkaar gehaakt naar de fietsenstalling.

"Hé, Liv. Moet je naar je vader of je moeder"? Vraagt Kira.

"Naar papa" zucht ik. M'n vader woont precies de tegengestelde richting op dan mijn moeder. En bij mijn moeder woon ik vlakbij de meiden.

"Awh, nu kunnen we niet met z'n vieren fietsen" pruilt Kira.

"Awh, arme jij" lach ik. "Volgende week ben ik wel weer bij mama, dus dan kunnen we wel weer samen fietsen naar school".

"Daar hou ik je aan" zegt Kira. Ze fietst slingerend achter Stella en Claire aan.

"Bye"! Gil ik ze nog na. Ik stap zelf ook op en fiets de lange weg naar huis.

"This is a story that I have never told". Ik zing zachtjes mee met het liedje van Demi Lovato, Warrior.

"I gotta get this off my chest to let it go. I need to take back the light inside you stole.

You're a criminal. And you steal like you're a pro

All the pain and the truth
I wear like a battle wound
So ashamed, so confused
I was broken and bruised

Now I'm a warrior
Now I've got thicker skin
I'm a warrior
I'm stronger than I've ever been..."?

Ik doe een van mijn oortjes uit. Ik meende iets te horen, maar het zal wel niks zijn. Ik stop mijn oortjes weer in mijn oor en zing zachtjes door.

"You're nothing but a liar. I've got shame, I've got scars. But I will never show. I'm a survivor. In more ways than you know.

'Cause all the pain and the truth. I wear like a battle wound. So ashamed, so confu-". Ik stop abrupt met zingen en rem piepend.

Verderop de stoep ligt een man. Hij ligt kreunend op de grond en zit onder het bloed. Ik slik even, maar ik zet snel mijn fiets aan de kant en ren naar de man.

"Meneer? Meneer, gaat het? Moet ik een ambulance voor u bellen? Kan ik iets doen voor u"? Ik vuur in paniek allerlei vragen op de man af.

"H-Help" kreunt de man. Hij steekt trillerig zijn hand naar me uit.

"Ja, ja, ja. Ik bel een ambulance" zeg ik haastig. Terwijl ik angstig op mijn nagels bijt, bel ik de ambulance.

"Z-Ze zoeken me" kreunt de man. "Je m-moet me helpen, m-meisje".

Ik kijk aarzelend naar de man. Waar blijft die ambulance nou!?

"Alan Jones" murmelt de man nu. "P-Pas op v-voor hem. H-Hij is g-gevaarlijk".

Ik bijt weer op mijn nagels. De ambulance rijd eindelijk de straat in. Ik kan opgelucht ademhalen.

De ambulancebroeders rijden de man in de ambulance.

"Je hebt het goed gedaan, meisje" zegt de ene.

Ik knik onzeker terug. De deuren ban de ambulance gaan dicht en hij rijd met volle vaart weg. Zelf fiets ik met een raar gevoel in mijn buik naar huis.

Wie was die man? En wie was die Alan Jones waar hij het steeds over had? Was hij gevaarlijk? Ik zal het nooit weten, maar dat boeit me niks. Ik hoef het niet te weten. Hoe minder ik daarvan weet, hoe beter.