'Hayatımda gördüğüm sayılı ışıklardansın aslında. Yıldız kadar küçük, güneş kadar parlaksın. Bırak arkandan gelenler de seni anımsamak için gökyüzüne doğru baksın.'
__________________________
İçinde bulunduğum durumu anlamak için dokunmalısın satırl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
31.Bölüm: Aynı şarkıyı tekrar edelim, çünkü henüz dansa kaldırmadın sevgilim...
Yaşanan bunca şeyden tek sorumlu olarak seni görmeleri acı verici. Ama daha acı verici olan ne biliyor musun? Ayakta kalmaya çalışırken insanların itmek için sıraya geçmeleri. Onlarca gece atlatırsın, karanlık artık sana korkutucu gelmez. Yalnızlık yanına arkadaş gibi gelirken boş odalarda duvarlara yazdığın şarkılar söylersin. Sonra fark edersin. "Ruhum."
"Benim ruhum değişmedi geçen zamanın karşısında."
Gri bulutlar gökyüzünü kaplamıştı. Bacaklarımı sarkıtıp bedenimi aşağıya bırakmak birinci katta olsam da çok zordu. Bu durumla iki kez karşılaştığım için artık zamanı geldiğini anladım. Zihnimden tekrarlarken devam ettim. "Birinci kattasın."
Kendimi bıraktıktan sonra yaklaşık iki saniye geçmişti. Ayaklarım zeminle buluştu. Ama bedenime saplanan küçük sızı dişlerimi titretmeye yetmişti. Sanırım ayağım incinmişti. Ama kaçmayı başarmamın verdiği sevinçle bunu umursamadan evden uzaklaşmaya çalıştım. Sokaklar hep boştu. Biraz ilerlediğimde sırtımı bir evin duvarına yaslayıp soluklandım. Kalbim çok hızlı atıyordu. Nefeslerim belki de ilk defa bu kadar düzensizleşmişti. Başımı dikleştirip gözlerimi kapattım. Şimdi asıl sorunumuza geliyorduk. Bildiğim tek yer Göktuğ'un eviydi. Ama onun yanına gitmek istemiyordum.
Artık karşılaştığımızda vereceğimiz tepkilerden emin değildim. Açıkçası son günlerde ne konuşacağımızı bile bilmediğim için karşılaşmak istemiyordum. Sırtımı duvardan çekip yürümeye başladım. Gözlerim yere bakarken adımlarımın beni götüreceği yönü düşünmeden devam ediyordum. Sahi her şey normal olsaydı ve Ayda hayatımızda olmasaydı. Bu ihtimali düşünmek yıllarca kimseye söylemeden içimde büyüttüğüm hayalin gerçek olmasını sağlıyordu.
Her şeye rağmen dedi içimdeki ses. "Ona değer veriyorsun."
Susturmak zordu, bu yüzden konuşmasına karışmadım. O da devam etti. "Değer verdiğin birini görmezdin gelemezsin."
Ve sonra adımlarım beni o caddeye götürdü. Ağaçların yaprakları dökülüyordu. Hafif çiseleyen yağmurla birlikte devam ettim. Arada bir geçer arabalar bile dikkatimi çekmiyordu. Bu caddenin sonunda Göktuğ vardı. Belki de evde değildi. Hatta muhtemelen değildi, Asrın'ı annesine soracaktım. Küçük planım işe yararsa zafere ulaşacak, yaramazsa atladığım camdan çıkmaya çalışacaktım. Bazen bütün geri dönüş yolları ileriye gitmekten daha kötüdür. Bu yüzden devam etmeliydim.
