Till The End

20 o-0

သူ႕အသံျကားမွ လွည့္ျကည့္လာတယ္။ ဆည္းဆာခ်ိန္ေနေရာင္ေအာက္မွာ အသားျဖဴဝင္းဝင္းနဲ႕ ထိုလူဟာ မ်က္စိမလႊဲသာေအာင္ ျကည့္ေကာင္းတာအမွန္ပဲ။

'လာ ဒီမွာ လာထိုင္ပါဦး'

Xiao Zhan သူ႕ေဘးနားက ေနရာလြတ္မွာ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။

'ကိုယ္တို႕ ျပန္ဖို႕ေလ ေဟာက္ရႊမ္းကို boat လာပို႕ခိုင္းမလို႕ တူးေျမာင္းထဲ speedboat အဆင္ေျပမေျပလာျကည့္တာ'

'ရေလာက္လား'

'ဟင့္အင္း'

'ဟင္!'

'အဟြန္း...... စိတ္မပ်က္ပါနဲ႕ ျမစ္ဝထိ ရြာက စက္မဲ႕ေလွနဲ႕ လိုက္ပို႕ခိုင္းျပီး ျမစ္ဝေရာက္မွ ေျပာင္းစီးလို႕ရတယ္ေလ'

'ရြာက လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲလိုက္တာ'

'ဟုတ္တယ္ အဲ႕ဒါေျကာင့္ပဲ အနစ္နာခံျပီး ဒီမွာစီးပြားေရး လုပ္ခ်င္တာ

သူတုိ႔အတြက္ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြ ရေအာင္'

ျမင္ေနရတဲ႕ မ်က္နွာတစ္ျခမ္းကို ေငးျကည့္ျဖစ္တယ္။ သူေဌးသားျဖစ္ပါလ်က္ ကိုယ္တိုင္လည္း လုပ္ငန္းေတြကို ဦးစီးနိုင္ပါလ်က္နဲ႕ ေဝလံေခါက္းဖ်ားတဲ႕ အရပ္ကလူေတြအတြက္ကို သက္သက္သာသာမေနပဲ စဥ္းစားေပးေနတာကို မခ်ီးက်ဴးပဲမေနနိုင္ပါဘူး။

သူသာခ်မ္းသာရင္ ခုလိုလုပ္နိုင္ပါ့မလား ကလပ္ပဲေရာက္ေနမလား မိန္းကေလးေတြနဲ႕မ်ား ေပြးေနမိမလား မသိဘူး။

'ဘာလို႕ ျပံဳးေနတာလဲ'

'......'

'အဲ႕လို ျပံဳးတာ ကိုယ့္ကို တစ္ကယ္ပဲ ဒုကၡေရာက္ေစတယ္ေနာ္ နွလံုးခုန္ ရပ္ေစခ်င္လို႔လား'

ပိုပိုကဲကဲေတြေျပာေနမွန္းသိေတာ့ ပိုလို႕ရီခ်င္ပါတယ္။

'အားက်န္႕ ဒီဘက္တိုးပါဦး'

Xiao Zhan အနားကို တိုးထိုင္ေပးေတာ့ သူ႕မ်က္နွာကို အနီးကပ္ေငးျပန္တယ္။

'အားက်န္႕'

'ဟင္'

'အဲ႕ဒီညက ေျပာခဲ႕တာကို ေမ့ျပစ္လိုက္တာလား'

သူမ်က္လံုး သူ႕အမူအယာကို တစ္ခ်က္မလြတ္ လိုက္ေငးေနတဲ႕သူက စိုးရိမ္စိတ္ေတြရွိေနမွန္းသိပါတယ္။