NO TIME TO DIE - Katelynn Mergel

Drawings pt.II

Het is een tekening van Wemel. Net zo realistisch als die van Potter. Een vlaag van woede, vermengt met jaloezie brandt in hem. Hij kan wel raden wat de volgende tekening is en met iets teveel kracht slaat hij de bladzijde om; bovenin komt een minuscuul scheurtje. Het boeit hem niet. De volgende tekening is inderdaad van Griffel, het modderbloedje. Vol afschuw kijkt hij naar de close up van haar gezicht, die Kate heeft getekend. Hij lijkt exact, maar Draco is vooral geschokt door de ogen. Hij kan felheid zien in de ogen van het Dreuzeltelg. Die vastberadenheid. De moed.

Typische Griffoendors, denkt hij.

De volgende drie tekeningen verbazen hem enigszins. Het zijn wederom tekeningen van de drie personen die hij het meeste haat, maar dit keer zijn ze niet zo recent. Het zijn tekeningen van hoe ze eruit zagen in hun derde jaar. Griffels mond is een glimlach, waardoor je haar scheve tanden niet ziet. Dat heeft Kate expres gedaan. Onwillekeurig moet hij grijnzen. Wemels haar ziet er ook niet uit en dat van Potter zit ook daar weer zo warrig. Weer zijn ze enorm realistisch en hij denkt terug aan hun derde jaar. Het jaar dat hij Kate voor het eerst leerde kennen.

De ontmoeting met de Hippogriff is het eerste wat in zijn gedachten voorbij flitst. Hij voelt zichzelf rood worden. Hij schaamt zich achteraf enorm voor die actie, vooral omdat iedereen het kon zien. Dat was de eerste keer dat hij een bijzonder gevoel van genegenheid voor Kate had. Ze had zijn leven gered.

Het tweede wat aan hem voorbij komt, is de les met de Boeman. Kate had toen die drie personen die haar boeman waren. Later heeft ze hem nog eens kort uitgelegd wie ze waren. Het waren haar ouders en zijzelf. Op die dag kwam ze erachter dat ze een Mergel was.

Iets wat hij zich nog meer al te goed kan herinneren, was de wedstrijd tegen Griffoendor toen. Ze waren oprecht beter, dat moest hij toegeven, maar Kate spande de kroon. Hij had nog nooit iemand beter zien vliegen; zelfs Potter niet. Haar actie nadat hij door de beuker was geraakt zal hij ook nooit vergeten. Dat was het moment waarop hij haar echt beter wilde leren kennen, ongeacht dat ze een modderbloedje voor hem was.

Uiteindelijk is hij gevallen voor haar ogen en haar karakter. Haar speelse sarcasme en snelle opmerkingen, die zijne overtroffen. Haar vriendelijkheid tegen iedereen in Zweinstein, zelfs de Zwadderaars. Hij weet nu hoe het komt: ze stamt zelf van Zwadderich af. Het is eigenlijk haar afdeling. Maar haar ogen. Die diamantkleurige ogen kon hij vanaf het eerste moment dat hij ze zag niet meer loslaten. Ze schitteren als ze vrolijk of enthousiast is, ze staan fel als ze vastberaden is en hij ziet de vlammen in ze als ze boos is.

Door een beweging van Kate wordt hij uit zijn gedachten gehaald. Doodstil kijkt hij toe hoe ze anders gaat liggen in haar slaap. Haar haar valt nu helemaal voor haar ogen.

Draco kijkt weer naar het schetsblok. Hij slaat nog een bladzijde om. Misschien komt deze tekening wel als de grootste verassing. Hij had nooit verwacht dat ze ten eerste in staat was dit te tekenen en ten tweede dit zou willen tekenen. Onbedoeld wordt hij zelfs een beetje bang van de tekening en het realisme ervan.

Hij kijkt naar een tekening van zijn eigen hoofd, met op de achtergrond een teken wat hij verafschuwd: het Duistere Teken. De onderkant van het Duistere Teken gaat over in een slang, die hem recht aan lijkt te kijken.
Hij kijk niet recht vooruit, zoals Potter, Griffel en Wemel wel doen, maar opzij naar beneden. Zijn spitse kin komt duidelijk naar voren in de tekening en hij herkent zelfs de kleding die hij aan heeft.
Hij veegt een witblonde pluk haar uit zijn gezicht en scant met grote ogen de tekening. Ook deze is heel recent: anders had het Duistere Teken er niet achter gestaan. Misschien heeft ze hem zelfs afgelopen week pas getekend.

Hij wil niet langer naar de tekening kijken en slaat de bladzijde om. Weer is zijn eigen hoofd te zien en weer is het een recent tekening. Dit keer staat er echter geen Teken achter en en kijkt hij wel vooruit. Er is één ding dat het direct opvalt: zijn ogen. Zijn ogen lijken natuurlijk perfect, maar er is iets anders. Iets in de manier waarop hij kijkt. Het is niet zijn normale blik. Hij kijkt... lief? Hij herkent de blik niet goed, maar beseft dat dit de blik moet zijn die Kate kent. De blik waarmee hij naar haar kijkt.

Snel slaat hij de bladzijde weer om. De tekening verwart hem. Hij heeft er direct spijt van want de volgende tekening verwart hem nog meer. Het is weer een tekening van hem, maar dit keer is hij wel jonger. Hij is weer terug in hun derde jaar en weer flitst het beeld met de hippogriff voorbij.

Hij bekijkt de volgende tekening. Het is een uil. Hij herkent de uil wel, maar komt even niet op een naam of een eigenaar. Gelukkig staat er in een hoekje weer wat gekrabbeld.

Hedwig

Hedwig? Is dat niet de uil van Potter? Hij haalt zijn schouders op en gaat naar de volgende tekening. Zijn hart staat stil als een vriendelijk gezicht van een oude man met twinkelende ogen hem achter een halfrond brilletje aankijkt. Nee, dit is een gezicht wat hij niet wil zien. Hij bladert snel naar de volgende tekening. Professor Anderling. Ze kijkt net zo streng als normaal, valt Draco op. Dan is hij toch niet de enige die dat vindt.

Op hoger tempo gaat hij nu door de tekeningen heen. Het zijn er meer dan hij had verwacht, maar vooral het feit wie ze getekend heeft, laat hem elke keer weer schrikken. Eerst komt hij bij een tekening van Loena Leeflang, die maffe meid uit Ravenklauw, daarna Ginny Wemel, Marcel Lubbermans, Daan Thomas en nog enkele vrienden van Kate.

Het gezicht van Carlo Kannewasser verschijnt, Fred en George Wemel, professor Lupos, Dwaaloog Dolleman en... Sirius Zwarts? Kent zij hem? De moordenaar die onschuldig is verklaard in hun vijfde jaar? Hij heeft teveel vragen om te stellen, maar gaat toch naar de volgende tekening.

Het is zijn moeder.

Ze glimlacht. Ze glimlacht een warme glimlach. Hij heeft deze glimlach misschien al twee jaar niet meer gezien en, ondanks dat hij het niet wil toegeven, mist hij hem.
De volgende foto verwart hem enorm: het is Bellatrix. Waarom heeft Kate de moordenaar van haar moeder getekend? Hij huivert even door de manier hoe Bellatrix naar hem kijkt en de blik die ze in haar ogen heeft: volslagen krankzinnig.

Hij komt bij een tekening van Hagrid, Sneep, Kate's moeder en de sorteerhoed. Allemaal even realistisch als de rest. Daarna volgt een tekening van Dobby.

'Wat the fuck,' mompelt hij verbaasd.

Hoe kent Kate hem?

De tekening daarna doet hem bijna overgeven. Het is Voldemort die ze getekend heeft en zo realistisch dat het angstzweet hem uitbreekt. Vlug slaat hij de pagina om. Nu zijn het geen tekeningen van personen meer. Hij ziet een snitch, een dementor, een hippogriff, de afdelingsemblemen.

Met een tekening van Zweinstein zelf is het tekenblok ten einde gekomen.

Met een zucht slaat hij het dicht en blijft even in dezelfde positie staan. Hij heeft zoveel vragen, maar zal ze nooit aan Kate durven vertellen, omdat ze dan weet dat hij haar tekeningen heeft doorgekeken en hij schaamt zich er nu al voor. Hij kijkt nog een laatste keer naar het dichtgeslagen tekenboek voor hem.

'Wauw' mompelt hij zachtjes.

'Ja, waren ze mooi?'

Hij draait zich in minder dan een seconde om en verstijft direct. Een rode blos verschijnt op zijn wangen en met grote ogen kijkt hij haar aan.

Kate zit in de stoel, wakker en met open ogen, en kijkt hem nieuwsgierig aan.

.......................................

Ik kreeg veel vragen over de eerstvolgende update, dus bij deze dan maar :)