Mistake.20 - He Move

Start from the beginning
                                    

"Para kang kabuti bigla-bigla ka nalang sumusulpot! Gusto mo na ba talaga ako manganak ng di oras?!" Wala sa sarili sigaw ko sa kanya. Dahil nagulat nya talaga ako. Akala ko nalaglag na ang puso ko.

Act like nothing happened - is like a mantra i keep on repeating inside my head.

"So-Sorry, didn't mean to frighten you. I was - " Parang nahihiyang sabi nya. "Thanks for this." Pakita nya ang basong di ko napansin na hawak nya pala. Yun ang dinala ko sa kanya kanina.

"It's not a big deal," kaswal na sabi ko. "Have a seat kumain ka na. Gumawa ako ng soup para sa hangover mo." Gusto kong palakpakan ang sarili ko dahil nagagawa kong magsalita at kumilos na para bang walang nangyari kagabi, na para bang walang nangyaring iwasan sa pagitan namin ng ilang araw.

Kinuha ko ang maliit na pot na pinglutuan ko ng soup at pinatong sa island, sa gitna ng mga iba pang niluto ko. Kumuha ako ng dalawang plato, spoon and fork at saka mangkok. I offer him coffe pero ayaw nya daw, nag juice nalang sya kagaya ko. We ate in silence... in an awkward silence not until he speak.

"Uh... How did i get home?" Mahina at curious na tanong nya. He didn't even glance at me. He just continue eating. So he really didn't remember what happened last night. Buti naman - sa isip-isip ko.

"Well... there is this guy named Vincent na naghatid sayo kagabi, sabi nya pinsan mo raw sya. I believe him kasi nakita ko naman yun litrato nya sa studyroom saka pinakita nya rin yung drivers License nya." I shrugged, i don't want to remember the guy baka masira lang ang araw ko. Then i remember his car.

"Dinala nya rin pala yung kotse mo kunin mo nalang daw sa office nya. I can't believe that you have a rude arrogant jerk of a cousin!" I even shook my head slightly at that thought. Akala ko narinig ko syang ngumisi kaya napatingin ako sa kanya pero patuloy lang sya sa pagkain at walang bakas ng ngiti sa mukha nya. Siguro guni-guni ko lang yun.

"Did you... uh, did you change my shirt last night?" alangan tanong nya. Buti nalang walang laman ang bibig ko dahil kung meron ay malamang nabuga ko na sa kanya. Nag-iwas ako ng tingin pakiramdam ko kasi biglang uminit ang mukha ko sa biglaang tanong nya.

"Walang malisya! Pinunasan lang kita at pinalitan ng damit because you look uncomfortable!" Agad kong sagot sa kanya. Bakit pakiramdam ko nahihiya ako sa kanya? What the heck?! I didn't do something wrong!

"I see, i guess thank you for taking care of me last night then." He chuckled, na nagpakunoot ng noo ko. Is he making fun of me? Pero hinayaan ko nalang sya hindi na ako magsalita at nagpatuloy nalang sa pagkain.

Gusto sanang itanong kung bakit sya naglasing ng ganun kagabi. Hindi nya man lang ba naisip na mag-isa ako dito sa bahay tapos buntis pa ako? But i choose to just keep it to myself. I don't want him telling me na wala akong paki-alam sa mga ginagawa nya sa buhay nya.

We finished eating in no time. He offered to help me clean up the mess kaya hinayaan ko nalang sya.

"Thanks for the breakfast by the way. The soup was delicious, it actually ease my throbbing headache." He said out of the blue while putting the dirty dishes in the sink. I nod in response, I just don't feel like talking.

I cringe in surprise when i suddenly felt like a popcorn just pop from my stomach, that causes glass i was holding to feel on the floor, good thing it didn't broke because it actully fell in the matt. On instict i put my hand on that part of my stomach rubbing it gently. I think my heart just flip with so much happiness, I was so amaze by that little movement. My baby just move! I'm sure of it!

Unlikely Mistake ✔Where stories live. Discover now