Love Me Tomorrow

CHAPTER 10

Dahil pakiramdam ko nagiging sagabal na sa akin ang maletang hila-hila ko ay basta ko nalang itong iniwan. I entered the elevator at pinindot ang floor ng opisina ni Tage. Dumiretso agad ako kay Anselmo nang makita siya. Nakitaan ko ng gulat ang mukha niya nang makita ako. He's not expecting my presence here.

"Good Afternoon, Mrs. Del Prado." there's a hint of nervousness in his voice.

"Bakit niya kinuha ang mga gamit niya?" tanong ko agad dito.

"Wala po siyang sinabi kung bakit, Ma'am. Narinig ko lang pong minamadali siya ni Ms. Ardelle." sagot niya sa medyo kabado at naguguluhan din ang tono.

"May sinabi ba kung saan sila pupunta?" umiling siya. Malalim akong bumuntong-hininga at pinasok ang opisina ni Tage. Tanging ang maliit na flower vase lang ang naiwan sa lamesa niya. Even his shelf is empty. Lumapit ako sa mesa niya at chineck ang drawer pero wala akong ibang nakita. It's now a vacant drawer.

Nanghihinang napaupo ako sa swivel chair niya at naihilamos ang mga kamay sa mukha. I don't know what to think anymore. Sasabog na ang ulo ko sa mga assumptions na naglalaro dito. I don't know what to believe anymore. We were okay. Bakit kailangang kunin niya ang mga gamit niya dito?

Ang pagring ng cellphone ko ang nagbigay ng ingay sa tahimik at bakanteng opisina ni Tage.

"Manang." pagod na pagsagot ko ng tawag.

"Ynessa, anak." nagpapanic na tawag niya kaya mas lalong nadagdagan ang kabang nararamdaman ko.

"Bakit po?" nag-aalalang tanong ko.

"Anak...kasi ang asawa mo nag-aalsa balutan. Pinipigilan ko nga pero ayaw papigil. Nasaan kaba? Umuwi kana dito at pigilan itong si Tage." nag-aalala at natatarantang sabi nito.

Ilang segundo ata akong natulala dahil sa sinabi ni Manang. Kung hindi niya pa ako muling tinawag ay hindi ako matatauhan. Dali-dali akong tumayo at lumabas na ng opisina ni Tage. Narinig ko pa ang pagtawag ni Anselmo pero hindi na ako nag-abala pang lumingon sakanya. Halos takbuhin ko na ang labas ng kompanya para makakuha ng masasakyan. May nabunggo pa nga akong empleyado pero hindi ko na tinulungan dahil kailangan kong maabutan si Tage.

Nang may tumigil na taxi ay agad akong pumasok at nagpahatid sa bahay.

Nanginginig kong tinawagan si Manang. "Stop him, Manang. Papunta na po ako." I said and instructed the driver to drive faster. Nabibingi na ako sa tindi ng tibok ng puso ko. Parang anytime ay lalabas na ito.

I almost tripped when I came out of the taxi. Sa pagmamadali ko ay nakalimutan ko ng hindi pa tuluyang natigil ang taxi. I heave a sigh when I saw Tage's car. He's still here. Naabutan ko pa ang asawa ko!

Hindi ko na maramdaman ang sariling mga paa. I feel like I'm already floating because of my fast steps to reach the house. Saktong sa may pintuan na ako nang bumukas ang pinto at niluwa noon si Tage na bitbit na ang mga gamit niya. Pareho kaming natigilan at nagkatitigan na lamang.

He's back to his cold expression.

"W-What's the meaning of this?" kinakabahang tanong ko. Nasulyapan ko pa sila Manang sa likuran ni Tage, maybe stopping him before I arrived.

"I'm moving out, Ynessa." he said void of emotion.

"Tage?" there's desperation in my voice. Dammit! Do I have to beg again? Kailangan ba ulit?

"I'm so sick of you." he said like it was just a word he usually say. I swallowed the lump in my throat.

"We were okay!" I desperately said.

"Because I tried to be okay, Ynessa. I tried to work our marriage out but it all boils to this. We aren't happy." umiling ako, hindi kayang tanggapin ang mga sinasabi niya.

"That's why you're just leaving me? Leaving this house and the company?"  nakitaan ko ng gulat ang mukha niya nang mabanggit ko ang kompanya. "If you really tried to work things out, bakit parang hindi ka masyadong sumubok?" pagod at garalgal na sabi ko.

"Because it's not really worth it! Habang tumatagal mas niloloko ko lang ang sarili ko, ikaw."

"Dammit, Del Prado! You don't just pull and push me! Ano ba kasi talagang problema? You can just tell me! Tutulungan kita kong meron man. Kasi kung paulit-ulit mo lang na sabihin na hindi ka masaya sa pagsasamang 'to, hinding-hindi ko tatanggapin 'yan!" I burst out.

"Don't make this hard for the both of us. Just grant the divorce and choose to be happy."

"But you are my happiness, Tage." I said hoarsely.

"Mine aren't you." kusa ng tumulo ang mga luha ko. Narinig ko din ang mahihinang singhot nina Manang.

"I'm leaving the company. You can't use that to your advantage to get me again. I'm also leaving the house because it's your parents'. I'm also leaving our marriage because there's no love and happiness in there."

"Mahal kita." sabi ko na para bang iyon ang makakapagpabago ng isip niya.

"Marriage doesn't work with one sided love."

Parang pinatikim lang sa akin 'yung saya ng ilang araw at back to usual pain na naman.

"Hindi ako makikipaghiwalay." pinal na sabi ko. "You can leave the house and the company but never our marriage, Tage. Habang-buhay kong dadalhin ang apelyido mo. Kadugtong na ng Ynessa ang Del Prado." I blinked my tears away.

I'm now accepting that he can go on with his life without going home and working in the company where he can sees me. But there's only one thing he can't leave, this marriage. Hindi niya ako mahal ngayon, malay mo bukas diba? As long as I'm alive I will make him love me. Pwedeng magbago ang nararamdaman niya sa mga susunod na araw at iyon ang panghahawakan ko. He may not love me now, maybe he can...  tomorrow.