Cesur: Seni fena hâlde merak etmeye başladım.
Cesur: Adını söylesene.
Maral: Adımı ne yapacaksın?
Maral: Bir daha değil konuşmak, yan yana bile gelmeyeceğim seninle.
Cesur: O kadar emin olma, güzelim.
Hikâyem Adana 18. Noter tarafından onaylıdır. H...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
💔
Avuçlarımı zemine bastırıp zorlanarak da olsa ayağa kalktım. Doktorun yanına vardığımda gözlerimden akan yaşların dur durak bilmiyordu.
Başımı kaldırıp doktorun yüzüne baktım ve, "Cesur uyanmayacak mı?" diye sordum titreyen sesimle.
Doktorun yüzündeki sabit ifade yerini korurken, "Şu an hastamız komada. Başından çok sert darbe almış. Uyansa bile eskisi gibi olması çok zor." dedi.
Bir kazayla tüm hayatımız tepetaklak olmuştu.
Doktorun sözleriyle canım iki kat yanarken, "Eskisi gibi," deyip yutkundum. "Nasıl yani?"
"Hastamız yüzle elli ihtimalledizlerinden aşağısını uzun süre hissetmeyecek,"
Aralık duran dudaklarımı sımsıkı kapattım. İşittiklerim gerçek olamazdı. Hayal kırıklığına bürünmüş olan çığlığımı dudaklarıma hapsettim.
Olsun dedim içimden. Yaşasa yeterdi. Fizik tedaviyle ayağa kalkan bir sürü insan vardı.
Zihnimde dönüp duran kasırgaya rağmen umutla yineledim sorumu.
"Ama uyanacak, değil mi?"
"Tedaviye henüz yeni başladık. Bunu zaman gösterecek," dedi ve gitti.
Bakışlarım Nalan teyzeyi bulduğunda ağlamaktan helâk olduğunu gördüm. Herkes perişandı. Ama onun hissettikleri bambaşkaydı. Anneydi o. Bizden katbekat daha çok acıyordu kalbi.
Anneme sarılıp yanan gözlerimi omzuna gömdüm. Sırtımı okşadı dakikalarca. İnsanın en kötü anlarında ailesinin desteğine daha çok ihtiyacı oluyordu. Annem ve babam ilk andan beri hep yanımdaydılar. Cesur'un ailesini de yalnız bırakmamışlardı.
Öfkesi hâlâ yerli yerinde duran Cihangir abi, "Başka bir hastaneye götürelim kardeşimi," dedi. "Buradakiler bir bok yapamıyorlar,"
Babam, "Halil Bey, kardeşim beyin cerrahi uzmanı. Şu an Ankara'da bir hastanede çalışıyor. İsterseniz onunla iletişime geçelim," deyince Cihangir abi babasından önce konuşmaya dâhil oldu.
"Hemen konuşalım. Yurtdışı yurt içi fark etmez Serdar amca. Yeter ki kardeşimle adam gibi ilgilensinler."
Halil amca, "Ben de Ankara'daki doktor arkadaşlarımla görüştüm, getirin dediler. Kardeşinle de görüşelim," deyince babam hemen telefonunu çıkardı cebinden. "Arıyorum hemen,"
İçim umutla dolmuştu. Amcam alanında oldukça iyiydi. İnşallah Cesur'a da yardımcı olabilirdi.
Babam amcamla görüştüğünde bize olumlu bir yanıtla dönmüştü. İki gün sonra İstanbul'a gelebileceğini söylediğinde dünyalar bizim olmuştu.
