Cesetleri Kayıp Katil

1.1

Okula gitmeyip, evde çalışayım derken evde yatıyorum galiba... Bugün yine dünün aynısıydı. Her gün birbirinin aynısı gibiydi. Yks'e git gide yaklaşıyor olsa dahi ben çoktan mezuna kalmayı kafama koyduğumdan gergin değildim. Seneye için çalışıyordum. Baştan kaybettiğim yarıştayım resmen.

"Bugün kahvaltı yaptın mı?" Diye sordu annem.

Birkaç dakika önce makineye tabağını koyduğum coco pops şimdi midemdeydi. "Coco pops yedim."

Annem oruçlu olduğu için geç kalıyordu ve ben de kendi kahvaltımı kendim yapıyordum. Normalde deli gibi çok yaptığım kahvaltı, ben hazırlayınca saniyeler içinde bitiyordu. Annemde bunu bilerek güldü. "Ben olmasam yemek hazırlayacağın yok senin."

"Herhalde anne, sen yemek yapmasan ben haftada on kilo verirdim."

"Kocaman kız oldun, kendine bir kahvaltı hazırlamıyorsun."

Dudaklarımı büktüm. "Tercih meselesi. Sen kahvaltıda öyle şeyler yapıyorsun ki yememek ne mümkün... Ben iki saat kahvaltı hazırlamaya uğraşmayacağım için dolayısıyla pratik bir şeyler yiyorum." Söylediğime gülmekle yetinirken gözleri yüzümü denetliyordu. Pekala, kesinlikle bir şey geliyor... Yine aklına ne geldi acaba? "Bugün suratın asık gibi, bir şey mi oldu?" Dediğinde anladım aklına geleni. Sabah sabah pek modumda olduğum söylenemezdi.

"Hayır, yorgunum biraz ondandır."

"Öyle olsun bakalım."

Kahvemi tezgahtan alıp odama girdim. Kapıyı kapatıp çalışma masama oturmuştum. Önümdeki kitap karmaşasını toparlayıp kronometreyi açmak için telefonumu elime almıştım. O anda bilidim ekranındaki mesajlara çarptı gözüm.

Umut: Sende farklı bir şey var

Umut: Başta beni tanımadığın için soğuk davranıyorsun sandım

Umut: Ama sende farklı bir uzaklık var gibi. İnsanlarla aranda engel var gibi

İnsanlarla değil, onunla aramızda farklı bir engel vardı.

Benim sevgilim vardı...