Kageyama'nın yanıya yatıp ona sarıldım. "Üzgünüm bebeğimizi koruyamadım" diyip ağlamaya başladım. Oda kısa bi sürede gözlerini açtı. Hiçbişi demeden sadece bana sarıldı ve oda ağladı....
Sanki tüm hayatım bitmiş gibi hissediyodum. Aklım tamamen bomboş ve düşünemiyorum. Tek istediğim uyumak, uyumak ve asla uyanmamak.
Hastaneden taburcu olma vaktim gelmişti. Kageyama yavaşça üstümü giydiriyordu. Bende bir kukla gibi onun hareketlerine ayak uyduruyodum.
[Kageyama]
Hastanede 1 gün kaldıktan sonra doktorlar eve gidebileceğini söyledi. İşlemleri hallettikten sonra yukarı çıkıp onu giydirmeye başladım. Tıpkı bi ölü gibiydi. Dünden beri ne konuşuyor ne de doğru düzgün yemek yiyiyordu. İkimizde üzgündük ama ben fazla belli etmemeye çalışıyodum. Eğer bende kendimi bırakırsam o zaman Hinata ile ilgilenecek kimse kalmicaktı. Fakat onu bu halde görmek beni daha fazla etkiliyor.
"Hadi güzelim ayağa kalk. Gitme vakti."
Kolundan tutup kaldırdım. Hinata'nın babasını dövdüğüm için yüzü yara bere içindeydi. Az bile yapmıştım. Odadan çıkarken Hinata'nın annesi ağlıyodu. Kapıda durup arkamı döndüm.
"Hinata artık bende kalıcak. Yarın gelip eşyalarını alırım. İyi günler."
Hiçkimse sesini çıkarmamıştı. Çıkaramazlardı zaten.
Atsumu hastanenin önünde bir taksi tutmuş bizi bekliyodu.
"Siz eve gidin ve dinlenin. Ben yarın Hinata'nın eşyalarını getiririm sen onun yanından ayrılma."
"Tamam... Sağol. "
Taksiye binip kafasını omzuma sayladım. Ellerini belime sarıp bana daha fazla yaklaştı. Göz yaşlarımı zor tutuyorum.
Taksi şöförüne bizi eve yakın bi yere bırakmasını söyledim. Taksiden inip biraz yürüdük. Elele tutuşuyoduk. Fakat sanki ellerim boş gibi hissetiriyordu. Sanki Hinata gitmiş gibiydi.
[Hinata]
Yürürken Kageyama bi anda durdu. Arkamı dönüp baktığımda kafası yerde ellerini yumruk yapmış bi şekilde duruyordu. Onun güçlü durma çabaları son bulmuştu. Onu böyle görmeye dayanamıyorum.Yanına gittim ve uzun zaman sonra ilk kez konuştum.
"Kageyama, hadi eve gidelim."
Hızla kafasını kaldırıp bana baktı. Konuştuğum için şaşırmıştı. Yüzüme bakıp ağlamaya başladı.
"Ben özür dilerim. İkinizde koricaktım ama yapamadım. Ama seni böyle görmek benim için daha da zorlaştırıyo her şeyi. Yanımdasın ama sanki yok gibisin. Ben....ben buna dayanamıyorum."
Benim bu hallerim onuda etkilemişti. Ellerimi beline sardım ve onunla ağlamaya başladım. Birbirimize sarılmış sokak ortasında ağlıyorduk.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
