KELEŞ

•27•

Abim elini kaldırdığında korkuyla ona baktım. Ben gözlerimi kapatmış yapacağı şeyi beklerken o, düşündüğümün tam tersini yapıp elini saçlarıma değdirmişti. Yavaşça okşadı. Gözlerimi açtığımda şaşkınlıkla onu izledim.

"Affettim."

Elini çektiğinde ona şaşkınlıkla bakmaya devam etmiştim. Ne demişti o? Affettim... Affettim demişti değil mi ? Ben yanlış duymamıştım yani!

"A-abi?"

Gülümsedi. İlk defa. Bana hiç gülümsediğini görmemiştim. Gözümden art arda akan yaşlara engel olamadım.

Beni kendine çekip sarıldığında içimdeki duyguyu tarif bile edemezdim. Ben onun omzunda ağlarken o sırtımı sıvazlıyordu. Abim yapıyordu bunu! Başkası değil. Abim!

"Ağlama."

Saçlarımı okşadığında daha da çok ağladım.

"Bu zamana kadar yaptıklarım için özür dilerim. Senin bir suçun yoktu. Ölüm, annemin tercihiydi. Senin de tercihin olmasını kaldıramadım."

Beni kendinden uzaklaştırdığında yanaklarımı tutup gözyaşlarımı sildi.

"Beni affedebilecek misin?"

"Ben sana hiç küsmedim ki!"

Karşılıklı gülümsediğimizde kapı bir anda açılıp içeri Kemal ve Hayal girdi. Abim ellerini çektiğinde heyecanla Kemal'e baktım.

"Abim beni affetti!"

Kemal'in sinirli yüzü beni görünce yumuşamıştı. Ama sonra yeniden kaşları çatıldı.

"Ağladın mı sen?"

Bana yaklaşıp abimi omzundan tutup ittirdi.

"Mutluluktan."

Abime baktığımda bana gülümseyerek bakıyordu. Gerçekti değil mi bu? Sevdiğim tüm insanlar yanımdaydı. Gerçekti! Mutluydum. Çok mutluydum.

Bir ağlama sesi geldiğinde şaşkınlıkla üçümüz de o tarafa döndük. Hayal ağlayarak bana yaklaştı. Kemal'i kenara itip bana sarıldı. Ben de gülerek kollarımı beline sardım.

"Bir tanem neden ağlıyorsun?"

"Balık burcuyum ben, karışmayın bana!"

Gülerek daha sıkı sarıldım ona.

~

"Oh be! Sonunda sevgilimle yalnız kalabildik!"

Hastaneden çıkalı 3 gün olmuştu. Dikişlerim alınmış, gayet iyiydim. Şimdi ise Kemal abimle yolcu etmiş ve yanıma gelmişti. Yanıma oturduğunda beni kendine çekti. Yanağımı öpüp sonrasında boynuma geldi. Orayı da öpüp derin nefes aldı.

"Mucize gibi bir şey senin şu kokun."

Gülümsedim. Onunla artık ayrı kalmak istemiyordum. Yaptığım şeyden sonra hastanede yattığım süre boyunca psikolojik destek almıştım. Zaten bir daha asla böyle bir şeye kalkışmayacaktım ama hastanenin kuralları gereğince destek almam lazımdı.

Kemal boynuma bir öpücük daha kondurduktan sonra üzerime eğilip beni yatırdı. O da yarısı koltukta yarısı üzerime olacak şekilde bana doğru uzandı. Önce saçlarımı okşadı. Sonra dudaklarıma yaklaşıp öpmeye başladı beni. Elleri yanağımı okşarken uzaklaştı benden ve fısıldadı.

"Çok özledim seni."

Gülümsedim. Dudaklarıyla yüzümden boynuma doğru art arda öpücükler konduruyordu. Birlikte olduğumuz gün... Son günümüz olduğunu düşünmüştüm. Ama şimdi... Utanıyordum işte.