KELEŞ

•26•

Abim bana ilk defa 'affetmem için' ile başlayan bir cümle kurdu. Daha önce hep 'seni asla sevmeyeceğim', 'asla affetmem' gibi cümleler kurarken, o gün ilk defa başka bir şey söyledi. Beni affetmesi için ölmem gerektiğini...

İstediğin şeyi yaptım abim... Artık senin mutlu olduğunu biliyorum. Beni affet artık, lütfen. Olur mu? İstemesen de senin her zaman koruyucun olacağım. Seni çok seviyorum abim. Kendine çok iyi bak.

Ve Kemal... Benim gibi birini sevdiğin için teşekkür ederim. Benden sonra çok mutlu ol. Seni seviyorum.

Elis

1 HAFTA SONRA
KEMAL

"Güzelim, bak ben geldim. Hadi aç artık gözlerini. Yetmedi mi beni kendinden mahrum bıraktığın?"

Gözümden akan yaşa engel olamadım. Sevdiğim kadın bu soğuk hastane odasında yatarken ben nefes alamıyordum. En güzel doktorları bulmuştum. Ne gerekiyorsa yapmıştım. Ama uyanmıyordu. Doktorlar da iyi konuşmuyorlardı. Ama biliyordum. Benim bebeğim beni bırakmazdı. Ben onu yıllarca beklemiş, sonunda kavuştum derken bırakıp gitmezdi beni, gitmeyecekti de.

"Seni çok seviyorum."

Saçlarını okşadım. Hâlâ yumuşacıklardı. Zamanım neredeyse doluyordu. Hemşire beni çıkarmaya gelmeden önce ayağa kalkıp kafamı güzelimin boynuna gömdüm. İşte burası, nefes aldığım yer. Uyandığı zaman onu bir dakika bile yanımdan ayrımayacağım. Hep kafam, boynunda olacak.

Alnına bir öpücük bırakıp uzaklaşmadan konuştum.

"Seninle daha göreceğimiz günler bitmedi. Beni çok bekletme. Sensizliğe dayanamıyorum."

Saçlarına kondurduğum öpücükten sonra bir anda yandaki makinelerden ses gelmeye başladı. Düz çizgiyi gördüğüm an kalbime bir ağırlık çöktü. Bu neydi böyle? Bozulmuş muydu makineler?

"Beyefendi lütfen çıkın!"

Hemşirenin beni ittirmesiyle kendime geldim. Hayır bozuk değildi. Sevdiğim kadının kalbi duruyordu!

Beni apar topar dışarı attıklarında gözlerimdeki yaşı tutamadım. Başımı ellerimin arasına alarak sağa sola tur atmaya başladım. Karşıdan gelen Akın'ı gördüğümde içimdeki sinire engel olamadım yaklaştığı an önce bir yumruk attım.

"Keleş!"

Sonra yakalarından tuttum ve bir daha vurdum.

"Eğer ona bir şey olursa, yemin ederim seni kendi ellerimle gebertirim! Duydun mu beni!"

Kendini ellerimden kurtarıp dudağındaki kanı sildi.

"Neler oluyor Keleş?!"

Hayal'in sorusuyla gözlerim kapıya döndü. Çıldıracak gibiydim. Gözüm kimseyi görmüyordu.

"Sevdiğim kadın ölüyor Hayal!"

Dayanamayıp kendimi duvara yasladım. Ayaklarım beni tutmazken yere çöktüm.

"Hayır! Ölmeyecek. Benim sevdiğim uyanacak."

Bir anda ayağa kalktım. Evet. Ölmeyecekti. Beni bırakıp gidemezdi! Onu asla affetmezdim! Bu kadar bencilce davranamazdı! Beni seviyor biliyorum. Bunun için uyanacak!